Gost

Ναι, ναι, το ξέρω ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μπερδεύτηκες και να νόμιζες ότι ξαφνικά έβγαλαν νέο δίσκο οι Ghost, ξέρεις ποιοι, όμως θα απλώσω τα χαρτιά μου και θα σου πω την ιστορία του Gost του άλλου. Ο Gost λοιπόν είναι ένας horror synthwave καλλιτέχνης, της τάξης του Perturbator που ίσως είναι λίγο πιο δημοφιλής αναφορά, που η αλήθεια είναι πως τράβηξε τα βλέμματα πάνω του με τις κυκλοφορίες του "Behemoth" και "Non Paradisi". Μάλιστα, δεδομένου ότι το συγκεκριμένο υποϊδίωμα μουσικής έχει πολύ δυνατή σχέση με το χώρο των videogames, αξίζει να αναφέρουμε ότι τον Gost τον έχουν συμπεριλάβει ως χαρακτήρα στο mini adventure game "The Red Strings Club" που συστήνω ανεπιφύλακτα αν θέλετε κάτι μικρό και όμορφο εσείς οι gamers εκεί έξω.

Πίσω στα μουσικά όμως, ο Gost, κατά κόσμων James Lollar, επιστρέφει φέτος με τη νέα του κυκλοφορία "Prophecy", φέρνοντας τη δική του διαβολεμένη προέκταση στην παράλληλη διάσταση των σκοτεινών ηλεκτρονικών πλήκτρων. Για να τοποθετήσουμε κάπως το "Prophecy" χωροχρονικά, αυτό μας βρίσκει σε μια σειρά κυκλοφοριών από τον Gost που όπως διαδέχθηκαν η μία την άλλη, τον βρήκαν σε μία σύγχυση σχετικά με το που μπορεί να φτάσει τη μουσική του, από τη στιγμή που αποφάσισε να προσθέσει σε αυτή φωνητικά. Βλέπετε, ο Gost συνήθιζε στις κυκλοφορίες του να απέχει από τη χρήση φωνητικών, τα τελευταία χρόνια όμως αξιοποιεί στίχους και φωνητικά που παραπέμπουν σε κάτι μεταξύ black metal και dark industrial. Ο ήχος του ωστόσο, διατηρεί ότι είχε και στο παρελθόν: γρήγορα, επιθετικά πλήκτρα, ξυλόφωνα, beats, βιβλικές αναφορές, καμπάνες και όλα τα καλά.

Από το εισαγωγικό "Judgement" που έχει τον τυπικό ρόλο χτισίματος ατμόσφαιρας, το πρώτο, ομότιτλο κομμάτι μας δίνει μια πολύ καλή εντύπωση για το τι θα ακολουθήσει. Κομμάτια σαν το "Death In Bloom" και "Decadent Decay" συνεχίζουν αυτή την πεπατημένη, ενώ στιγμές σαν τα "Digital Death" και "Through The Water" φτάνουν να ακουμπούν πολύ τα metal ηχοχρώματα, θυμίζοντας λίγο την αίσθηση που αφήνουν οι Godflesh αλλά χωρίς να αποτελούν και αντιγραφή. Εμένα ακόμη με ταλαιπωρεί παρά τις τρεις τελευταίες δισκογραφικές του προσπάθειες, το να αποφασίσω αν μου ταιριάζουν τόσο σκληρά φωνητικά στα κομμάτια του. Μάλλον η απάντηση έρχεται μόνη της αν αναλογιστούμε ότι προτιμώ πολύ περισσότερο στιγμές του δίσκου σαν το "Widow Song" όπου τα φωνητικά εναλλάσσονται με άλλα που θυμίζουν περισσότερο τον post-punk ήχο.

Από την άλλη, υπάρχει και πολύ τυπικό synthwave διάχυτο σε όλο το δίσκο, με παραδείγματα όπως τα "Temple Of Tears" και "Shelter". Ενώ λοιπόν το "Prophecy" ως σύνολο έχει κάποιες πολύ δυνατές στιγμές, ο δίσκος δεν με πείθει ότι έχει αποφασίσει τι θέλει να κάνει με τον εαυτό του. Τη μία είναι αρκετά σκληρός, metal κι επιθετικός και την άλλη αποκτά μια ρετροφουτουριστική νοσταλγία ενός δυστοπικού μέλλοντος, παίζοντας ανάμεσα στη χρυσή συνταγή που έχει άλλοτε πετύχει ο Gost και σε κλασσικούς ήχους του ιδιώματος, σχεδόν σαν να πάει να ακολουθήσει κατά γράμμα την ιδιαίτερη black metal στροφή του Perturbator - ακόμη και στα χρώματα του εξωφύλλου. Ούτε κρύο ούτε ζέστη μου προκαλεί εν τέλει το "Prophecy" του κατά τα άλλα πολύ ταλαντούχου Gost, κυρίως γιατί στη συγκεκριμένη κυκλοφορία νιώθω πως δεν έχει καταφέρει να δώσει ταυτότητα - κάτι που παλαιότερα τον έχουμε δει να επιτυγχάνει με περίσσια ευκολία. Κάτι που ανοίγει και μία τεράστια συζήτηση περί πιθανότητας κορεσμού της αναβίωσης του synthwave, αλλά εδώ θα είμαστε να τα συζητάμε.

Bandcamp | Spotify