Beabadoobee

H -κατά κόσμον- βρετανο-φιλιππινέζα Beatrice Laus ποτέ δεν φανταζόταν οτι σε τόσο νεαρή ηλικία (24) θα έχει ήδη τρία album στο ενεργητικό της και οτι θα άνοιγε τις συναυλίες της Taylor Swift. Σε αυτή τη ζωή όμως αν έχεις όνειρα και τα κυνηγάς, όλα είναι πιθανά. Ειδικά αν το πρώτο σου τραγούδι ever γίνεται άμεσα τεράστια επιτυχία ("Coffee" το οποίο ίσως έχετε ακούσει σαμπλαρισμένο στο πολύ δημοφιλές "death bed"). H Laus αγκάλιασε και αγκαλιάστηκε από τη Βρετανική indie-folk κοινότητα και την gen-Z αφού η μουσική της ήταν αυτό ακριβώς που κάνει αυτή τη στιγμή appeal σε μια νεολαία που ψάχνει fusion ακούσματα, εύπεπτα, τρυφερά και που εστιάζουν στο storytelling και το νοσταλγικό συναίσθημα μιας πιό 90’s εποχής. Στο "This Is How Tomorrow Moves" η Laus μεταφέρεται από τη coming-of-age θεματολογία στο οτι πλέον είναι γυναίκα με ότι αυτό συνεπάγεται. Και με παραγωγό τον θρύλο Rick Rubin (!) προχωρά ακάθεκτη προς τη -μουσική- κατάκτηση μιας ολόκληρης γενιάς.

Δεν αποτελεί έκπληξη οτι τα 14 τραγούδια κυλάνε σαν νεράκι, σαν ένα γρήγορο σκρολάρισμα στο Insta χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν απαιτεί την προσοχή σου ή οτι είναι επιφανειακό. Κυριαρχεί πολύ η εσωτερικότητα και το συναίσθημα των προσωπικών ιστοριών που μοιράζεται μαζί μας η Laus, είτε αυτό αφορά μια κακή μέρα που απλά είχε, είτε ένα χωρισμό, είτε ως επί το πλείστον, για την αγάπη. To album ξεκινά με δυνατότερα από όσο τελικά εξελίσσεται και όσο περνά η ώρα, τα τραγούδια γίνονται πιο ήρεμα, πιό στενάχωρα, κάποιος θα έλεγε πιό κυνικώς ρεαλιστικά. Το "Take A Bite" έχει ήδη πάντως τρομερά στατιστικά ακροάσεων και δικαίως αφού είναι ένα υπέροχο νοσταλγικό 90s κομμάτι που συνδυάζει indie και pop και είναι από αυτά τα instant hits που μένουν. Το ίδιο και το "California" που παραδόξως συνδυάζει την uplifting μελωδία με στίχους που μιλάνε για το πόσο δύσκολο είναι το touring αν και υποθέτω δεν την χάλασε καθόλου το παρεάκι με τη Taylor Swift! Τα "One Time" και "Real Man" τα χώνουν κυνικά στις σχέσεις της Laus με το αντίθετο φίλο, θυμίζοντας το τελευταίο κάποιο 40’s σκετσάκι από cabaret όπου η θλιμμένη τραγουδίστρια τραγουδά χορεύοντας με το μπαλέτο της. Τα σπαρακτικά "Tie My Shoes" και "This Is How It Went" εναλάσσουν τη θλίψη με την αισιοδοξία και κλέβουν τη παράσταση. Το βαλσάκι του απολογητικού "Coming Home" βγάζει μια απίστευτη γλύκα ενώ τα καλοκαιρινά vibes του "A Cruel Affair" βάζουν ακόμα μια πινελιά στο φωτεινό και γεμάτο χρώματα κάδρο του "This Is How Tomorrow Ends" που έχει κάτι για τον καθένα από το shoegazing του "Post" στο υπέροχο indie-rock "Beaches".

H επιρροή της παραγωγής του Rubin είναι διάχυτη παντού όπως και οι ομοιότητες με τη Phoebe Bridgers σε αυτό το νέο κύμα νοσταλγίας και αναγέννησης της indie rock περασμένων δεκαετιών. Το ταξίδι της Laus προς την ενηλικίωση ολοκληρώνεται και ως συνοδοιπόροι της, γυναίκες ή όχι, σίγουρα έχει πολλά να μας πει και να μας κάνει να νιώσουμε. Πανέμορφο album.