Beth Gibbons

Lives Outgrown

Domino / Rockarolla (2024)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 20/05/2024
Ανατριχίλες με παρελθόν και παρόν πάνω σε βαθιές folk μουσικές περιπέτειες
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τριάντα ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από το μυθικό "Dummy" και την πρώτη φορά που η φωνή της Beth Gibbons μας έσκισε τις ψυχές στα δύο. Χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ καιρό για το πρώτο της κανονικό solo άλμπουμ - αν βγάλουμε από την εξίσωση το "Out of Seasons" με τον Rustin Man πίσω στο 2002 - αλλά το πλήρωμα του χρόνου ήρθε τελικά. Το 1994 ήμουν 16 κι εκείνη 29. Σήμερα εγώ είμαι 46, η φωνή όμως που ξεχύνεται μέσα από τα τραγούδια του "Lives Outgrown" φανερώνει μια Gibbons απαράλλαχτη, ίδια με τότε. Έτοιμη να στοιχειώσει ξανά.

Έχοντας διανύσει μια πορεία αποτελούμενη από προσεκτικά καλλιτεχνικά βήματα, το μόνο που ζητούσα από έναν δίσκο της Beth ήταν να ανήκει στην «προοδευτική» πλευρά της μουσικής, όπως εξάλλου όλες οι δουλειές στις οποίες έχει συμμετάσχει. Η προσδοκία εκπληρώνεται: το "Lives Outgrown" αποτελείται από δέκα μπαλάντες, οι οποίες όμως έχουν δουλευτεί τόσο πολύ και τόσο βαθιά - στην διάθεση, στην έκφραση και στις ενορχηστρώσεις τους - που καταλήγουν να ακούγονται ως δέκα εντελώς διαφορετικά μικρά μουσικά έργα. Έχει πραγματικά πέσει πολλή σκέψη και πολλή δημιουργικότητα σε αυτό το άλμπουμ, κι αυτό είναι κάτι που ακούγεται.

Λίγα μόνο δευτερόλεπτα μετά την έναρξη του "Tell Me Who You Are Today", η φωνή της έρχεται να παραδώσει τα πρώτα κύματα μελαγχολίας, όμως όταν θα μπουν τα κλασικότροπα έγχορδα στην μέση του κομματιού, αχνοφαίνεται ήδη ένα διαφορετικό είδος εμπειρίας: εδώ δεν είμαστε στην χώρα του θλιμμένου αστικού trip-hop για τις μικρές ώρες αλλά σε ένα διαφορετικό βασίλειο. Εδώ χωράει η ωριμότητα και η σοφία μιας δημιουργού που έχει ζήσει περισσότερα επεισόδια στην ζωή της. Είναι το βασίλειο μιας πολύχρωμης και καλειδοσκοπικής folk που δεν διστάζει να εισάγει κάποιους όμορφους, στιβαρούς πειραματισμούς - σε μια-δυο στιγμές πέρασε από το μυαλό η Fiona Apple - , όπως οι δυσαρμονίες στο τέλος του ιδιαίτερα σκοτεινού "Burden Of Life", το σαξόφωνο πάνω στις world σκιές του "Beyond The Sun" ή στους θορύβους που στολίζουν το υπέροχο "Rewind" καθώς παιχνιδίζουν με τα έγχορδα. Ναι, υπάρχουν πολλά πέραν της αναμενόμενης Gibbons-ικής μελαγχολίας.

Υπάρχει για παράδειγμα η δυναμική και μάλλον αισιόδοξη άποψη για την ζωή, όπως ξεδιπλώνεται στο εξαιρετικό "Floating On A Moment". Ο στίχος "All we have is here and now" έρχεται να ολοκληρώσει ένα τραγούδι που έχει χτιστεί πάνω σε μια κιθαριστική ιδέα που, όντως, φέρνει σε κάτι που θα μπορούσε να έχει σκαρφιστεί ο Greenwood, ή ο ίδιος ο Utley. Υπάρχουν επίσης τα καθαρά pastoral χρώματα του "Whispering Love" με τις late 60s psych-folk αναφορές ή το ρυθμικό "Reaching Out", εκεί όπου τα χάλκινα και το γρήγορο tempo λες κι επιθυμούν λίγη pop εξωστρέφεια. Η μεγαλύτερη όμως έκπληξη είναι οι πάμπολλες middle-eastern αναφορές στο εντυπωσιακό "For Sale", αν και αυτά τα στοιχεία βρίσκονται διάσπαρτα και αλλού.

Αυτό το folk-ish βασίλειο είναι λοιπόν απολαυστικά εκλεκτικό. Προφανώς και υπάρχουν σκιές από όσα έχει ήδη κάνει στην καριέρα της - από την indie ως την επική συνάντηση της με το έργο του Penderecki - το "Lives Outgrown" παραμένει όμως μια δουλειά ζεστή και φιλική. Μιλάει για την "μητρότητα, την θνητότητα, το άγχος, την εμμηνόπαυση". Μιλάει για τις βαθιές χαρακιές της ζωής, θετικές και αρνητικές, που νοηματοδοτούν αυτό το μεγάλο ταξίδι που λέγεται ανθρώπινη εμπειρία. Φανταστικές μελωδικές συνθέσεις όπως το Floyd-ικό "Lost Changes" ή το κινηματογραφικό "Oceans" σφραγίζουν την αμεσότητα ανάμεσα στην πομπό και τους δέκτες.

Με τα αμέτρητα διαφορετικά ηχοχρώματα, τις γλυκές ακουστικές κιθάρες, τα πανέξυπνα και υπόκωφα κρουστά του Lee Harris των Talk Talk και φυσικά με την ανατριχιαστική φωνή της Beth, το "Lives Outgrown" είναι τελικά ένα πλήρες μουσικό ταξίδι που συνδυάζει νου και καρδιά, σε γενναίες δόσεις. Πίσω από τον ήπιο χαρακτήρα του κρύβονται πολλές μουσικές περιπέτειες, που θα αποκαλυφθούν με τις προσεκτικές, προσωπικές ακροάσεις. Κι ενώ "προσπαθούμε να αγνοήσουμε πως τελικά ίσως να μην κερδίσουμε ποτέ", η Beth Gibbons χαρίζει μια δουλειά που θα αγαπηθεί, όχι για την όποια ιστορικότητα της ή γιατί ακόμα νιώθουμε 16, αλλά για την ειλικρίνεια και την φαντασία της.

Spotify

  • SHARE
  • TWEET