Glass Beach

Ψάχνεις να ακούσεις Radiohead με κάτι παραπάνω και 2024; Μην ψάξεις περισσότερο. Μετά από αυτή την ίσως ψαρωτική δήλωση θα ήταν άδικο να μην αναφέρω πως οι Glass Beach δεν είναι κάποια αρχετυπική κόπια των rock ηρώων, μα η σύγκριση τους γίνεται εύκολα μιας που η μουσική τους ευφυής παράνοια κάνει μια άμεση νοητική σύνδεση, λίγο περισσότερο όμως η φωνή του J McCledon θυμίζει αυτή του Yorke αν ο τελευταίος έπαιζε emo rock. Προτού βουτήξουμε όμως στα βάθη αυτής της παράξενης και πολύχρωμης παραλίας, ας δούμε τι συμβαίνει με το νέο τους δίσκο λίγο πιο αναλυτικά κάνοντας ένα βήμα πίσω.

Το "Plastic Death" αποτελεί τη δεύτερη ολοκληρωμένη κυκλοφορία των Glass Beach μετά την πρώτη τους προσπάθεια με το ταιριαστό όνομα "The First Glass Beach Album". Στα πρώτα τους ξεκινήματα οι Glass Beach έδωσαν τη βάση τους σε ένα indie emo rock με πάρα πολλά στοιχεία εμποτισμένα εδώ κι εκεί, κερδίζοντας έντονα τις εντυπώσεις για τις δυνατότητες τους, αν και ο δίσκος έμοιαζε λίγο υπερφορτωμένος. Φέτος επιστρέφουν με το "Plastic Death" και στη δεύτερη τους δημιουργία οι Glass Beach φαίνονται κατασταλαγμένοι στο τι θέλουν να κάνουν - θα τα κάνουν όλα και θα το κάνουν καλά. Μέσα στο "Plastic Death" θα βρει κανείς στοιχεία από Midwest emo, progressive rock, post-punk, math rock, indie rock έως και jazz και new wave και γενικώς ότι μπορείς να φανταστείς το βάλανε μέσα. Ένα πολύ καλό δείγμα για να καταλάβεις τι συμβαίνει είναι σίγουρα το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, "Coalecanth".

Παρά τον πλουραλισμό των μουσικών επιρροών και επιλογών τους στο "Plastic Death", οι Glass Beach καταφέρνουν κάτι που σπάνια ένα συγκρότημα στο δεύτερο δίσκο του έχει την ωριμότητα να καταφέρει - συγκρατούνται. Στην πορεία του δίσκου δεν βρίσκουμε όλα τα κομμάτια υπερφορτωμένα με υφολογίες και ιδέες από όλες τις συνιστώσες του, αλλά κάθε κομμάτι έχει λίγο διαφορετικό ύφος, συνθέτοντας τελικά μια ιστορία με τρομερή ροή και λεπτομέρειες που θα σε κάνουν να γυρνάς συνεχώς να ελέγξεις ποιο κομμάτι ακούς, να πεις ωπ τι έγινε εδώ και να το ξαναβάλεις - μέσα στα singles "Rare Animal" και "The CIA" θα είναι πολύ εμφανές κάτι τέτοιο. Καλεσμένοι μουσικοί βρίσκονται εκεί για να κοσμήσουν με έγχορδα και πνευστά ότι κρίνεται απαραίτητο. Άλλοτε, περισσότερο minimal, ηλεκτροακουστικές συνθέσεις όπως τα "Guitar Song" και "Whalefall" θα ενθουσιάσουν με τις τεχνικές τους. Οι πολλές όψεις των Glass Beach ξετυλίγονται πολύτροπα στα κομμάτια του δίσκου, άλλοτε με τις emo ρίζες τους στο "Puppy" κι άλλοτε με μεγαλοπρεπή progressive rock θηρία σαν κι αυτό του "Commatose".

Υπάρχουν βέβαια και δύο βάσεις όχι εξ ουσίας καθαρής σύνθεσης που ανεβάζουν τον δίσκο λίγο παραπάνω. Από τη μία, την πανέξυπνη στιχουργία του J, όπου έχει κρύψει στα κομμάτια του τόσες, μα τόσες πολλές αναφορές στο pop culture που ένα πιο προσεκτικό άκουσμα του δίσκου οδηγεί τον ακροατή σε μία συγκλονιστική πορεία αναζήτησης άχρηστης γνώσης στο διαδίκτυο. Θα διαλέξω ως τις δυο αγαπημένες μου την αναφορά του αεροπειρατή D.B. Cooper που έκλεψε μια πτήση και εξαφανίστηκε εντελώς με ένα αλεξίπτωτο, αλλά και αυτή στο project Unus Annus των Youtube creators Markiplier και CrankGameplays - ένα κανάλι που ανέβαζε περιεχόμενο για ένα χρόνο και διέγραψε τα πάντα - μια σύγχρονη μορφή καλλιτεχνών που κατέστρεψαν το έργο τους, κάπως συγκινητικό προσωπικά μιας και είχε τύχει να δω το livestream των τελευταίων ωρών του καναλιού. Έπειτα, υπάρχει και η συγκλονιστική μίξη και παραγωγή του Will Yip που τα κάνει όλα ένα στάδιο καλύτερα.

Το "Plastic Beach" είναι ένας δίσκος τόσο καλαίσθητος, γεμάτος κρυμμένα μυστικά και μουσικές που αγαπώ στο σύνολο των επιρροών τους. Ένας δίσκος που η αλήθεια είναι πως σε κερδίζει αργά, γιατί έχει τόσα πράγματα να ανακαλύψεις και πολλή πληροφορία η οποία παραδόξως, δεν είναι κουραστική ή αποθαρρυντική. Εμένα αποτελεί ήδη μια από τις αγαπημένες μου ανακαλύψεις για τη φετινή χρονιά και νομίζω πως ακόμη τον ακούω και βρίσκω νέα πράγματα να παρατηρήσω.

Bandcamp | Spotify