Khruangbin

Το εντυπωσιακό με τους Khruangbin είναι ότι το 2020 κατά τη διάρκεια της πανδημίας κυκλοφόρησαν το τρίτο τους στούντιο άλμπουμ, "Mordechai", το οποίο είχε μια disco funk αισθητική και σήμερα τέσσερα χρόνια αργότερα μας παρουσιάζουν το "A LA SALA", ένα νοσταλγικά μελωδικό μουσικό εγχείρημα που θα ταίριαζε απόλυτα με εκείνες τις μέρες του εγκλεισμού.

Στο άλμπουμ "A LA SALA" των Khruangbin, η μουσική παραμένει πιστή στον χαρακτηριστικό τους ήχο: ρυθμικά ντραμς, dub μπάσα και μελωδική κιθάρα. Αν και το προηγούμενο άλμπουμ τους, "Mordechai", ήταν πιο κατάλληλο για πάρτι, το "A LA SALA" είναι περισσότερο για τις ώρες μετά το πάρτι, όταν απολαμβάνεις την ησυχία με κοντινούς φίλους. Είναι μια νοσταλγική, άνετη μουσική, σαν το soundtrack ενός τρυφερού ονείρου. Τα μέλη του συγκροτήματος το περιγράφουν ως μια επαναφορά στις βασικές τους ρίζες.

Ακόμη μια φορά, οι Khruangbin εξερευνούν τις επιρροές τους από μουσικές που αντιπροσωπεύουν διάφορες γωνιές του πλανήτη και τις συμπιέζουν σε έναν παγκόσμια αγαπημένο τόπο: το σπίτι. Μέσα από τον ήχο τους, μας υποβάλλουν σε μια ατμοσφαιρική περιήγηση η οποία αντλεί έμπνευση από διάφορα μουσικά είδη και πολιτισμούς, δημιουργώντας έναν ήχο που αισθανόμαστε σαν το ίδιο το σπίτι, έναν τόπο οικειότητας και αγάπης. Όπως δήλωσε πρόσφατα η μπασίστρια Laura Lee Ochoa υπήρχε μια επιθυμία να επιστρέψουμε στην αρχή μεταξύ μας τριών μας, στο πού ξεκινήσαμε, στον ήχο και στο συναίσθημα με σκοπό αυτή η οικειότητα να αντικατοπτριστεί στη μουσική.

Το "Farolim de Felgueiras" και το σχεδόν εκκλησιαστικό "Caja de la Sala" αποτελούνται μόνο από κιθάρα και συνθεσάιζερ, ενώ το κλείσιμο με το "Les Petits Gris" παρουσιάζει λιτές νότες κιθάρας και μπάσου πάνω σε απλές πιανιστικές συγχορδίες. Κάθε μέλος της μπάντας φαίνεται να έχει μια ξεχωριστή ικανότητα να δημιουργεί ένα μουσικό κομμάτι που κυριολεκτικά σε ταξιδεύει. Η Laura Lee με τα μπάσα της δημιουργεί μια σταθερή βάση, σαν να χτίζει ένα σπίτι, ενώ ο Mark Speer με τις πολύπλοκες κιθαριστικές του φράσεις προσθέτει ένα μοναδικό στυλ και χρώμα. Το παιχνίδι του Donald Johnson Jr. στα τύμπανα συμπληρώνει το σύνολο με μια groove αίσθηση που σε καθηλώνει. Κάθε τραγούδι τους είναι σαν ένα καλοφτιαγμένο και πολύχρωμο ύφασμα. Οι μελωδίες και οι ρυθμοί που υφαίνουν μαζί δημιουργούν έναν ηχητικό κόσμο που είναι εντελώς μοναδικός και συναρπαστικός. Όταν ακούς κομμάτια όπως το "May Ninth" και το "Pon Pón", αισθάνεσαι σαν να εισχωρείς σε έναν άγνωστο κόσμο γεμάτο μελωδίες που σε καλούν να τον εξερευνήσεις.

Το ενδιαφέρον είναι ότι παρόλη την πολυπλοκότητα και την τεχνική επιδεξιότητα τους, η μουσική τους διατηρεί ένα χαλαρό και απολαυστικό vibe. Είναι σαν να σε ταξιδεύει, αλλά ταυτόχρονα σε αφήνει να χαλαρώσεις και να απολαύσεις το ταξίδι σου.