The Last Dinner Party
Prelude To Ecstasy
Μια παράδοξα μεγάλη ταξική συζήτηση για τη θηλυκότητα και την καλλιτεχνική έκφραση
Φέτος γνωρίσαμε για τα καλά τις The Last Dinner Party. Μία πεντάδα κοριτσιών από την Αγγλία, που η βιομηχανία τις προετοίμαζε, κατά τα λεγόμενα πολλών τουλάχιστον, να γίνουν το νέο μεγάλο πράγμα της μουσικής. Κάτι σαν τις Hi5 αν θυμάστε, αλλά σε σύγχρονη και απελευθερωμένη, queer και ξέγνοιαστη εκδοχή παγκοσμίου κλίμακας. Οι The Last Dinner Party λοιπόν είναι κάποια upper class κορίτσια, που σπούδασαν σε πολύ ακριβά κολέγια για να μάθουν μουσική – και έμαθαν και παραδίδουν στην πρώτη προσπάθεια το "Prelude To Ecstasy". Ένας δίσκος γεμάτος indie hits από την κόλαση που ο διάολος είναι θηλυπρεπής (και όχι ακριβώς γυναίκα), συγκεκριμένα μάλλον η Gwendoline Christie ως Lucifer στο The Sandman. Τα βρήκαν όμως κατά τις κακές γλώσσες όλα έτοιμα – μεγάλη δισκογραφική από το πρώτο τους single με το που βγήκαν από τη μουσική σχολή, εκατομμύρια views από τις πρώτες τους δουλειές, περιοδείες με τεράστια ονόματα και τα λοιπά.
Σε συνέχεια όλου αυτού, με τη νέο-βικτωριανή τους εικόνα, σαν το "Poor Things" της μουσικής, οι The Last Dinner Party φαίνονται να εξερευνούν προβλήματα ταυτότητας και σεξουαλικότητας υπό ένα πρίσμα άνεσης στη ζωή, ωθώντας τα αυτά να μοιάζουν "first world problem", καθώς ξεκίνησαν από ψηλά και συνεχίζουν στα εξίσου ψηλά. Είναι όμως ακριβώς δίκαιο να απαιτείς πολιτικοποιημένη ανάλυση και σκληρή δουλειά από κάποιον που ποτέ δεν τη χρειάστηκε, στα είκοσι του; Πολύ μεγάλη κουβέντα θα πω και θα το αφήσω εδώ ώστε να μην καταλήξω σε κάποιο ταξικό φεμινιστικό μανιφέστο. Η κουβέντα που μπορώ να απαντήσω στο παρόν πλαίσιο ωστόσο είναι αυτή που έχει ανοίξει σχετικά με το αν είναι ένα ατάλαντο σχήμα που φυτεύτηκε από τη μουσική βιομηχανία.
Προωθήθηκαν ή όχι, το "Prelude To Ecstasy" είναι ένας πανέμορφος δίσκος. Ας πάρουμε για αρχή το μνημείο "Nothing Matters", το single που έγραψαν και κυκλοφόρησαν αρκετά νωρίτερα από την κυκλοφορία του δίσκου και έκανε τον κόσμο να παραμιλά. Με μία ανεπιτήδευτη, παγωμένη αδιαφορία που εγώ θεωρώ ότι αντικατοπτρίζει πλήρως το ηλικιακό γκρουπ των εικοσάχρονων στο οποίο φυσικά ανήκουν οι The Last Dinner Party γράφουν ένα indie pop hit επιπέδου Lana Del Rey στα πρώτα της βήματα και κιθάρες εμπνευσμένες καθαρά από το rock του τέλους των seventies – δεν θέλει και πολύ να τραβήξουν τα βλέμματα. Καθόλου δεν αργεί να ακολουθήσει τα χνάρια του και το "Ceasar On A TV Screen". Δεν σταματάνε όμως εκεί. Τα κομμάτια "Feminine Urge", "Sinner" και "On Your Side" έρχονται ως indie pop καταπέλτες για να μας δείξουν την μουσική ποιότητα του συγκροτήματος που αμφισβητείται από το γεγονός ότι για ένα διάστημα εμφανιζόντουσαν με μαρκετίστικα μέσα, παντού.
Δεν σταματάμε όμως στα μερικά καλά κομμάτια. Το "Prelude To Ecstasy" έχει μια πολύ όμορφη ροή, μουσικά σημεία που τραβάνε το βλέμμα – βλέπε το μεθυστικό "Gjuha", τραγουδισμένο στα Αλβανικά αλλά και με δανεισμένους ρυθμούς από την παράδοση της γειτονικής μας χώρας, μιας που η βασική τραγουδίστρια του σχήματος, Aurora προέρχεται από το Κόσοβο και προσπαθεί να κρατήσει επαφή με τις ρίζες της ως μετανάστρια τρίτης γενιάς. Σε σημεία δε όπως το "Portrait Of A Dead Girl" μου θυμίζουν μέχρι και μια παντρειά των Led Zeppelin με την Tori Amos, ενώ το "Burn Alive" θα το χαρακτήριζα ευθαρσώς ως doom Abba.
Καταλήγοντας, νομίζω πως οι The Last Dinner Party έχουν υποφέρει αρκετά από τις κατηγορίες ότι έχουν φυτευτεί, είναι και μικρά σε ηλικία και όλη αυτή η υπερέκθεση στη δημοσιότητα καταλήγει να είναι τοξική από μεριάς του πάντα ετοιμόλογου ακροατηρίου. Σίγουρα δεν προσποιήθηκαν ποτέ ως κάτι διαφορετικό σε σχέση με το από που προέρχονται πρώτα από όλα. Όμως, αν το καλοσκεφτείς, ίσως και να έχουμε βαρεθεί τη μουσική βιομηχανία να φυτεύει πράγματα που δεν ακούγονται, οπότε ακόμη και στην περίπτωση που είναι έτσι, οι The Last Dinner Party έχουν να επιδείξουν πάρα πολύ ταλέντο που είναι εμφανές με μία ακρόαση του "Prelude To Ecstasy" χωρίς τις κακές γλώσσες να λαλούν. Διψάω για τη στιγμή που θα αποκτήσουν την απαραίτητη καλλιτεχνική ισχύ στα χέρια τους ώστε να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις και να εξαλείψουν αυτή την ομίχλη γύρω τους, θα τρέμει μέχρι και η Taylor Swift.
