Keeley Forsyth

Είναι το "Shadows Of The Sun" προορισμένο ν’ αγγίξει ένα πλατύ ακροατήριο; Το "All Thoughts Fly"; Δύσκολο. Μινιμαλισμός, ένα βάρος στο στήθος, σκιές. Στίχοι τραγουδισμένοι σαν από τον αέρα που φυσάει μέσα από τα κλαδιά. Δίσκοι που αφηγούνται ιστορίες και σ’ αφήνουν στο τέλος ξέπνοο. Δίσκοι που σε κάνουν να συνειδητοποιείς (/ αποζητάς / ρομαντικοποιείς / συμφιλιώνεσαι με / κοκ) την μοναξιά, ή έστω την μοναχικότητα, σε στιγμές εσωστρεφούς ακρόασης. Τυγχάνει τούτο τον τρίτο δίσκο της Forsythe να τον έχω ακούσει σχεδόν αποκλειστικά σ’ ένα περιβάλλον οριακά liminal, στο αστικό σύνορο με μία ακτογραμμή, όπου προς το παρόν η θάλασσα είναι ανταριασμένη και ο ουρανός γεμάτος σύννεφα. Ελάχιστος κόσμος υπάρχει τριγύρω, κι αν εμφανιστεί, δεν θα ανταλλάξουμε κάτι παραπάνω από ένα βλέμμα.

Σ’ αυτό το σημείο του χώρου και το χρόνου, το "The Hollow" ντύνει μουσικά κάτι που βιώνεται ως κενότητα (επικοινωνίας, επαφής, δραστηριότητας, χώρου, νοήματος), όπως συμβαίνει στις ταινίες του Αγγελόπουλου ή του Bela Tarr. Όχι τυχαία, ο τελευταίος επικοινωνεί με το "The Hollow", στο τραγούδι "The Horse", μία επαναδιατύπωση της μουσικής που συνέθεσε ο Mihály Vig για την ταινία «Το Άλογο του Τορίνο». Μαεστρικά, η Forsyth συνεχίζει αυτή την απόκοσμη παράδοση σκιαγράφησης του κενού, που την εδραίωσε ως σημαντική καλλιτέχνιδα πριν τέσσερα χρόνια με το ντεμπούτο της "Debris". Πολύ σωστά ο Αντώνης Καλαμούτσος έγραφε τότε για μερική συνάφεια με τον Nick Cave της τελευταίας του περιόδου, κι έρχομαι εγώ τώρα να δώσω ένα στίγμα που στέλνει προς την κατεύθυνση της Nina Simone αν αντί για jazz, πειραματιζόταν πίσω από το μικρόφωνο με συνθέσεις του Scott Walker. Πρόκειται για μία φωνή όχι τόσο μπάσα, όσο μάλλον βαθιά. Έτσι. Με bold.

Το "Debris" ήταν ένας δίσκος παγωμένος αλλά και με την πρωτόλεια λάμψη του ακατέργαστου διαμαντιού. Το "Limbs" του 2022 ακόμη πιο ομφαλοσκοπικός, μόλις είκοσι δύο σπαρακτικά λεπτά. Τι νέο φέρνει το "The Hollow"; Για αρχή, είναι πιο μακροσκελής, αλλά και τονικά διευρυμένος, στόχο που έβαλε με τον συνεργάτη της και παραγωγό  Ross Downes. Ενδοπλαισιακά, μεγάλη απόσταση χωρίζει το ομώνυμο με το "Turning", όπου το σαξόφωνο του κορυφαίου Colin Stetson έρχεται να οξύνει την αλλοκοτιά της μουσικής της Forsythe, κι από το θρήνο για την προσωπική απώλεια της Forsythe στο "Eve" για την γιαγιά της που την μεγάλωσε, περνάμε σε μία πληθυντική διαμαρτυρία που αναδύεται ως ιστορικό ντοκουμέντο στο "A Shift", που παράλληλα με έναν πειραματικό θεατρικό μονόλογο, ακούγεται το τραγούδι "We Are Women, We Are Strong" από τις κινητοποιήσεις των γυναικών των ανθρακορύχων στην Αγγλία του ’80.

Καθώς ηλεκτρονικοί και ambient ήχοι συνεχίζουν να ξεπροβάλλουν με κάθε νέο τραγούδι και να πλέκονται με την ιδιοσυγκρασιακή εκφορά της Keeley Forsythe, η καταβύθιση συνεχίζεται, σαν στο ίδιο εγκαταλελειμμένο ορυχείο που βρήκε σ’ έναν περίπατό της και αποτέλεσε το έναυσμα για τη δημιουργία του δίσκου. Η ψαλμωδική εκφορά δεν θα σταματήσει ούτε στο αποπνικτικό "In The Corner", αντιθέτως θα ενισχυθεί και θα διαστρευλωθεί περισσότερο. Μόνο στο "Creature" θα υπάρξει μία αίσθηση κατάληξης κι ηρεμίας, σε μία jazzy απόληξη που θα ταίριαζε στα πιανιστικά κοντσέρτα της Diamanda Galas.

To "The Hollow" είναι μία πεισματική επιμονή στην ηχογράφηση συναισθημάτων ακαθόριστων, διαπεραστικών κυμάτων που φουσκώνουν μέσα σου κι ύστερα αποσύρονται αφήνοντας ένα κενό. Δεν είναι ένα εύκολο άκουσμα, είναι ποτισμένο από το θάνατο και τον υπαρξιακό παραλογισμό, και ζητάει να το ακολουθήσεις εκεί μόνο σε στιγμές που εμπιστεύεσαι ότι δεν θα σε συνθλίψει. Θα σε απομακρύνει από το πλήθος, θα σε φέρει πλάι στην ακτογραμμή, και κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό θα σου ζητήσει για λίγο να βγεις από τον καθημερινό σου εαυτό, και να τον παρατηρήσεις από απόσταση σαν ένα κουκούλι που δεν ξέρεις πώς σε χωράει, ξένο, που στέκεται εκεί και σε κοιτάζει άδειο.

Bandcamp
Spotify