King Hannah

Πριν δύο χρόνια ο κόσμος έμαθε τους King Hannah, το ντουέτο απ’ το Liverpool, με το ντεμπούτο "I’m Not Sorry, I Was Just Being Me". Ωραίος και ανάλαφρος δίσκος, αν και η προσωπική μου στάση εξακολουθεί να είναι ότι αποτελεί έναν καλογραμμένο μεν, αλλά εντελώς επίπεδο δίσκο, που η στυλιστική υπερβολή και το εξεζητημένα βραχνό και μουρμουρητό ύφος της φωνής επισκίαζαν τις αξιόλογες στιγμές. Αναμενόμενα, οι προσδοκίες για το "Big Swimmer" ήταν χαμηλές, πιστεύοντας ότι ο Craig Whittle και η Hannah Merrick θα μας σέρβιραν άλλον έναν δίσκο άκακης και βλεφαροπτωτικής μουσικής.

Έπεσα έξω.

Το "Big Swimmer" φρόντισε να τραβήξει την προσοχή μου απ’ την αρχή, με το ομώνυμο να έχει την συμβολή της αγαπημένης Sharon Van Etten. Κι ωστόσο, είναι εν τέλει το ίδιο το κομμάτι, ο τρόπος που τραγουδάει αυτή τη φορά η Merring, ο τονισμός των στίχων και των λέξεων, τα τσακίσματα, και το πραγματικά πανέμορφο ρεφραίν που κερδίζουν. Ακούγοντας αμέσως μετά το σατυρικό "New York, Let’s Do Nothing", ένιωθα ότι άκουγα ένα preview απ’ τον επερχόμενο δίσκο των Wet Leg, κι έτσι ήδη ο δίσκος αποδεικνυόταν πολύ πιο ενδιαφέρων απ’ τον προκάτοχό του, όχι τόσο επειδή είχε περισσότερο τσαγανό και ορμή – που νομίζω ότι έχει – αλλά επειδή οι δυναμικές εναλλαγές απ’ το κλασικό ράθυμο ύφος της Hannah Merring στις πιο ξεσπασματικές, με κιθαριστικά σόλο ή και χωρίς, βιώνονται εμφατικά, με ενδεχομένως λίγη καλύτερη διαφοροποίηση στις εντάσεις από πλευράς παραγωγής. Αυτό θα γίνει ξεκάθαρο και στο αμέσως επόμενο "The Mattress", αλλά και στο "Milk Boy (I Love You)", όπου οι King Hannah περιγράφουν μία αρκετά βίαιη σκηνή, σε ένα τραγούδι που μοιάζει σαν απαγγελία ποίησης μετά μουσικής, όπου η ένταση ξεσπάει σαν τσαγιερό που το έχεις ξεχάσει στο μάτι για ώρα.

Το "Big Swimmer" δεν έχει κακά τραγούδια. Διατηρεί το αργοκίνητο ύφος των King Hannah, το μπολιάζει μέσα απ’ τον Lou Reed στους Cigarettes After Sex (τι πανέμορφο κομμάτι το "This Wasn’t Intentional"), τιμούν τον folk μουσικό John Prine (κι όχι μόνο στο "John Prine on the Radio"), και φτάνει σε κομμάτια με αρκετά πιο βαρύ χαρακτήρα, που δεν θα περίμενα απ’ αυτούς. Το οκτάλεπτο "Somewhere Near El Paso", παρά την έρημη ενορχήστρωσή του για μεγάλο μέρος του, στα όρια του ambient, καταλήγει μέσα απ’ το κιθαριστικό stonerίζον riff να ξετυλίγεται σε μία post rock κατολίσθηση.

Εν τέλει, το "Big Swimmer" έχει μία εξαιρετική ισορροπία, μεταβαίνει εύκολα και αβίαστα από μία εντελώς ξεγυμνωμένη μουσική συνοδεία/χαλί, σε γεμάτους ήχους και τραγούδια με νεύρο, αλλά κι από πολλές διαφορετικές διαθέσεις, απ’ το ανέμελο στο ανήσυχο, κι απ’ το χαρούμενο στο κυνικό. Βοηθάνε και οι συνειρμικοί στίχοι της Merring, που έχουν μία ιδιαίτερη αφηγηματικότητα στην εξιστόρησή τους, και παραμένουν λιτοί, χωρίς επιτήδευση (αν και βέβαια, για κάποια άτομα όλα αυτά μεταφράζονται ως επιτήδευση). Βοηθάει ότι τα φωνητικά καθήκοντα πάνε εξολοκλήρου σ’ εκείνη και ο Whittle αναλαμβάνει στην καλύτερη συνοδευτικό ρόλο. Βοηθάει, κυρίως, ότι ως επιστέγασμα, το μουσικό δίδυμο έχει φροντίσει να τα περάσει όλα αυτά με πολλές στρώσεις όμορφων μουσικών ιδεών, ώστε ακόμη και πιο αδιάφορα κομμάτια, όπως το "Lily Pad", να τα δέχεσαι ευχάριστα μέσα στη ροή, κι ενώ το στυλ υπάρχει, δεν ακούγεται στυλιζαρισμένο όπως το "I’m Not Sorry…".

Ο δίσκος σίγουρα χρειάζεται να ακουστεί με καθαρό μυαλό και με την ηρεμία που φέρνουν οι πιο αργές ώρες. Αν ελπίζεις σε μία γρήγορη και εκτονωτική μουσική, καλύτερα ψάξε κάπου αλλού, κι αφού ξεφορτωθείς το περίσσευμα ενέργειας, γύρνα εδώ. Πάρε το χρόνο σου, βγες για ένα περίπατο, φτιάξε ένα ζεστό φλιτζάνι τσάι ή βάλε ένα ποτήρι απ’ το αγαπημένο σου αλκοολούχο, κάθισε δίπλα στο παράθυρο, ή στο πάτωμα, με ένα καλό ζευγάρι ακουστικά. Πολύ γρήγορα το "Big Swimmer" θα αποκαλύψει τις αρετές του, και δεν αργεί η στιγμή που πάλι θα το επιζητάς για λίγη συντροφιά στο απομεσήμερο.

Bandcamp | Spotify | YouTube Stream