Halsey

Από όλες τις λέξεις που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να χαρακτηρίσουν έναν καλλιτέχνη που έχει στο ενεργητικό του πλατινένιους δίσκους, πλασαρίσματα σε charts ανά τον κόσμο, συνεργασίες με κάθε πιθανό και απίθανο όνομα από την εμπροσθοφυλακή του μουσικού στερεώματος, εμφανίσεις στις κορυφαίες θέσεις των μεγαλύτερων φεστιβάλ και υποψηφιότητες Grammy, ό,τι στέκεται εννοιολογικά έστω κοντά στο «υποτιμημένος» δικαιολογημένα μοιάζει άστοχο. Κι όμως, αγαπητή αναγνώστρια κι αγαπητέ αναγνώστη, αν ρωτάτε εμένα, αυτή ακριβώς είναι που ταιριάζει στην περίπτωση της Halsey.

Κατανοητά τα μπερδεμένα βλέμματα κι αναμενόμενες οι φωνές από τη γαλαρία, δώστε ωστόσο μια ευκαιρία· όχι σε μένα. Σίγουρα, η πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν στη μουσική βιομηχανία μπορούν μόνο να ονειρεύονται κατορθώματα σαν αυτά που αραδιάστηκαν παραπάνω. Τοποθετώντας τον φακό στο ευρύ pop πλαίσιο, η εστίαση αλλάζει απότομα. Σκεφτείτε τα στάτους των, τόσο διαφορετικών αλλά τόσο βολικών για τον παραλληλισμό, Lana Del Rey και Olivia Rodrigo. Προφανώς όχι, δεν θα μπούμε στον κόπο να κοιτάξουμε προς πιο εμπορικές κατευθύνσεις, δεν θα είχε νόημα. Βρεθήκαμε στην ίδια σελίδα; Χαίρομαι.

Οι εναλλακτικές, ελλείψει πιο ταιριαστού όρου, κουκίδες από τα πρώτα βήματα του -Room 93- μέχρι σήμερα ήταν πάντα εκεί. Η σύμπραξη με τον Machine Gun Kelly πίσω στον πρώτο κύκλο της κορόνας έσκασε πανηγυρικά, με σημαίες και ταμπούρο δια χειρός Travis Barker. Το "If I Can't Have Love, I Want Power" σε παραγωγή των μέγιστων/οσκαρικών/αποθεώστε-όπως-θέλετε Trent Reznor & Atticus Ross έβαλε φωτιά κάθε προσδοκία κι έφερε σε πρώτο πλάνο τις πιο σκοτεινές καταβολές, που πάντα υπήρχαν αλλά κατά κανόνα έμεναν διακριτικά στο φόντο. Κάποιες φορές σαφώς λιγότερο από άλλες, για να είμαστε δίκαιοι.

Έχοντας σημειώσει όλα αυτά, από άποψη υφολογικής προσέγγισης, η πέμπτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία έρχεται σαν το πλέον φυσικό επόμενο βήμα των δημιουργών της. Το σώμα παραμένει στο παρόν με κατεύθυνση προς το μέλλον. Το κεφάλι γυρίζει στο πλάι τόσο, ώστε να αντλήσει δύναμη από το παρελθόν της ποπ + ροκ κουλτούρας, από την Dolores O'Riordan, τη Cher και την Amy Lee, ως τη Linda Ronstadt, τον Bowie και την Aaliyah. Κάπου εδώ, βέβαια, κρύβεται η μεγάλη παγίδα. Αφενός επειδή οι αναφορές παρουσιάζονται υπό σύγχρονο πρίσμα, και αφετέρου γιατί χρησιμοποιούνται σα μέσο μίας κάθε άλλο παρά εύκολης αφήγησης.

Χωρίς να παίζει ως αυτοβιογραφία με την απόλυτη έννοια του όρου, στη διάρκεια του άλμπουμ υπάρχουν πολλές γραμμές βγαλμένες απευθείας από τα ημερολόγια της τραγουδοποιού. Για κάθε "Ego" (προσοχή στην εκδοχή από VMAs με Victoria De Angelis, γιατί) και "I told my mother I would die by 27 and in a way I sort of did'"που έχουν κάθε λόγο να μιλήσουν σε υποψιασμένες κι ανυποψίαστες καρδούλες, υπάρχουν από ένα '"shaved my head four times because I wanted to, and then I did it one more time cause I got sick" κι ένα "The End" που χτυπάνε απείρως πιο σκληρά τοποθετημένα κάτω από το φως των πραγματικών γεγονότων.

Μεταξύ της οριακά υπέρμετρης φιλοδοξίας, των συνεχόμενων μεταμορφώσεων και του αναμφισβήτητου γούστου της πρωταγωνίστριας, η ουσία πίσω από την πολύχρωμη βιτρίνα του -The Great Impersonator- δεν χάνει ούτε στο ελάχιστο από προσωπικότητα και ψυχή. Για όσο κρατάει ο δίσκος, η συνύπαρξη των Fleetwood Mac στο "Panic Attack" με την PJ και τη Britney στα "Dog Years" και "Lucky" αντίστοιχα, μοιάζει σαν το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο. Οι ανατροπές των "Letter To God" λειτουργούν σαν αναπάντεχη εφτάλεπτη σύνοψη. Το "Lonely Is The Muse" ανάμεσά τους στήνει το τελειότερο Υ2Κ πάρτι που κανείς δεν περίμενε.