The Bridge City Sinners

In The Age Of Doubt

Flail Records (2024)
Από την Ειρήνη Τάτση, 26/07/2024
Στην εποχή της συνεχούς αμφισβήτησης, η πίστη στην εαυτή παλεύει και νικά ένα βήμα τη φορά κάθε δαίμονα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κάπως πανηγυρικά φέτος, η dark folk americana κερδίζει έδαφος, μιας που ήδη συζητήσαμε για τα κατορθώματα του μυαλού του Amigo The Devil. Λίγο πιο πάνω στο χάρτη της Αμερικής, στα δάση του Oregon, κατοικοεδρεύουν ένα άλλο, παράξενο συγκρότημα που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να δρασκελίζει τους διαβολόδρομους της λαϊκής αμερικάνικης παράδοσης και τα σημεία που η τελευταία τέμνεται με το punk. Οι Bridge City Sinners λοιπόν, φορούν την ετικέτα του αμαρτωλού με καμάρι, τη μετουσιώνουν σε μουσική, και ψάχνουν, μέσα στις δικές τους αμαρτίες, λίγο μπέρμπον να κεράσουν τους διψασμένους τους δαίμονες. Ιδρυτικό μέλος και εμβληματική μορφή του συγκροτήματος, αποτελεί η εντυπωσιακή σε κάθε έκφανση της ύπαρξής της, Libby Lux, γεγονός που διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη θεματολογία και προσέγγιση των Bridge City Sinners, αφού γράφοντας για τη ζωή της, η Libby χρωματίζει με ροζ σαν τα υπέροχα μαλλιά της, χρώματα μια μουσική άλλοτε πιο ανδροκεντρική, παίρνει τη γυναικεία και ταυτόχρονα punk φύση της και την τοποθετεί στο επίκεντρο, με τη συντροφιά της να σέβεται και να εξυμνεί μουσικά αυτή την κατάθεση ψυχής σε κάθε τους βήμα και κυκλοφορία.

Αισίως στον τέταρτο δίσκο τους, μπορεί να αποτελώ οπαδή των Bridge City Sinners από τα πρώτα τους βήματα, βλέπω όμως το πως η αυτοπεποίθηση και η σκηνική τους τρέλα γιγαντώνεται κυκλοφορία με την κυκλοφορία. Και φταίνε σίγουρα τα παθιασμένα φωνητικά της Libby, που το γρέζι της, η τρέλα της, οι φωνητικές της εναλλαγές και το πάθος της ερμηνείας της ορίζουν την κινητήρια δύναμη με την οποία ο καλογυαλισμένη μηχανή των Bridge City Sinners τρέχει απρόσκοπτα. Φυσικά, τα δαιμονισμένα banjo, μπάσο, βιολί και κιθάρες μόνο εμπλουτίζουν με σεβασμό την κατάσταση. Αφότου λοιπόν, κατάφεραν να κάνουν αίσθηση, από το να παίζουν σε πεζοδρόμια έφτασαν με την κυκλοφορία του προηγούμενου και εξίσου εξαιρετικού "Unholy Hymns" να τους γνωρίζουν εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο και να πίνουν νερό στο όνομά τους. Με εμποτισμένη την DIY φιλοσοφία στις προσπάθειες τους – είναι και η ταυτότητα του folk punk άλλωστε τέτοια, παρά τη δημοτικότητά τους, συνεχίζουν να κυκλοφορούν μόνοι τους δίσκους τους παρά το μεγάλο τους πλέον μέγεθος, πράγμα που τους τιμά.

Τι συμβαίνει όμως σε αυτή, τη νέα, νέα εποχή του "In The Age Of Doubt"; Σίγουρα ότι οποιαδήποτε αμφιβολία για την καλλιτεχνική αξία αυτού του δίσκου δεν χωράει. Η Libby μεγαλώνει, και δεν είναι μια γυναίκα που κλαίει, δεν είναι μια γυναίκα ευάλωτή με το συνηθισμένο, γραφικό και κλισέ τρόπο. Είναι μια γυναίκα που δακρύζει με το τσιγάρο της στο μπαρ πίνοντας ουίσκι, γεμάτη τατουάζ, επηρεασμένη από μία μεγάλη απώλεια βάρους που κατάφερε και κέρδισε για τον εαυτό της εδώ και κάποια χρόνια, μα ακόμη, όπως μας μαρτυρούν οι γραμμές της κομματάρας "Heavy", καμιά φορά το να έχεις υπάρξει στα παραπάνω κιλά είναι συναίσθημα και όχι πραγματικότητα. Μιας διαφορετικής μορφής θηλυκή ευαισθησία, αυτή που γνωρίζουμε καλά όσες και όσα έχουμε βρεθεί σε χώρους που η γυναικεία φύση είναι αδυναμία. Μαθαίνουμε να την κρύβουμε στην εναλλακτική εμφάνιση, τα ποτά και να τραγουδάμε για τι φωνές μέσα στο κεφάλι μας, χαριτωμένα. Αντιθέτως, τίποτα χαριτωμένο δεν υπάρχει στις κραυγές για βοήθεια της κοσμικής αβεβαιότητας της Libby. Όσο κι αν προχωράμε δουλεύοντας με τον εαυτό μας, πάντα το σκληρό "Doubt" όπως μας μαρτυρά και το πρώτο single του δίσκου, "You are the enemy, it's you you should fear", σε ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα όπου η ζεστή, φιλόξενη φωνή της γίνεται κραυγή απελπισίας και σε φωνητικό επίπεδο.

Ίσως, το καταπληκτικότερο σημείο του δίσκου να ξεδιπλώνεται ακριβώς στη μέση του, όπου το σερί αυτό ξεκινάει με το εταίρο single "Crazy" όπου το folk στοιχείο παίρνει το πάνω χέρι, ο ρυθμός τρελαίνεται, και χορεύεις κάποιο βαλς τρελαμένο αντικρυστά με τον πρώτο τυχόντα, ενώ φωνάζεις:

"They say I'm too pretty
To be sick in the head
Too young to be hopeless
To have thoughts about death

But what's on the outside
It's just a mask that I wear
Keep trying to save me
But I'm not worth your prayers

And every time I think I'm fine
The darkness creeps back into my mind
Reminds me that nothing will ever be okay
"

Από εκεί και πέρα, μια τρελή σκηνή εκτυλίσσεται μέσα στο φανταστικό saloon: Το "Spears And Blades" ανεβάζει ακόμη περισσότερο ταχύτητα, το "Shame" τη ρίχνει εσωστρεφώς, ενώ το "Sinner's Saloon" κλείνει το μαγαζί με το πιάνο του, το "Eye For An Eye" βγάζει την ιστορία έξω από το μαγαζί ενώ ζητά εκδίκηση, και η φιλοσοφική αναζήτηση του "Why is it always the good ones that die, left here to wonder why you and not I?" χτυπάει φλέβα στο "The Good Ones".

Κι όλα αυτά φυσικά, τα εξετάζουμε αφού έχουμε προσπεράσει την αναφορά στην εξαιρετική εισαγωγή που κάνουν τόσο το εναρκτήριο "Break The Chain" αλλά και η συνεργασία τους με τους The Blasting Company, "Midnight To Vice" - "you and your demon make a lovely pair". Σε κάποιο Far West παράλληλου σύμπαντος, κατειλημμένου από πάνκηδες, θέματα κατάθλιψης, ευρύτερης ψυχικής ασθένειας ή φόβου αυτής, υπαρξισμού, ιδωμένα από δυο δυναμικά γυναικεία μάτια, τόσο δυναμικά όσο όμως και κουρασμένα, ξετυλίγονται στο πανέμορφο, λιτό όσο και μαγικό αν εστιάσεις στο κάθε όργανο ξεχωριστά, "In The Age Of Doubt". Σε τριανταπέντε λεπτά, η Libby έχει βγάλει τον καημό της, σε έχει μαγέψει με τις ιστορίες της, με έναν γοητευτικό, σαγηνευτικό τρόπο ενός πηγαίου, φεμινιστικού σκοταδιού που η υπόλοιπή της μπάντα στο παρασκήνιο μεν, υπερταλαντούχα δε, το αφήνει να απλωθεί, να μιλήσει, να απαγγείλει τα ξόρκια του. Αυτό το ζοφερό καλοκαίρι, από την βαθειά Αμερικάνικη Δύση στη ζοφερή θερμοκρασιακά Αθήνα, δεν έχεις πολύ καλύτερα πράγματα να ακούσεις για να συνοδεύσεις το βραδινό μοναχικό ποτό στο σπίτι, ειδικά τα βράδια που κοιτάς το ταβάνι, ψάχνοντας ποια είσαι και τι διάολο προσπαθούν να σου πουν οι φωνές που αμφισβητούν την κάθε σου κίνηση.

Bandcamp | Spotify

  • SHARE
  • TWEET