Pillow Queens

Τις Pillow Queens τις μάθαμε όχι πολύ καιρό πριν, όταν άνοιξαν για τους IDLES στη δεύτερη μέρα του Plissken Festival. Η πιο κιθαριστική πρόταση απ' όλα τα υπόλοιπα support, μας κέρδισε για πολλούς και διάφορους λόγους, θες για την γλυκόπικρη indie rock, θέλεις για την συστολή τους επί σκηνής που τις καθιστούσε άμεσα ταυτίσιμες, ή για την καλύτερη ατάκα συστάσεων που έχει παίξει ποτέ, "We're Pillow, like cushion, Queens, like the dead one"; Ό,τι κι αν ήταν, το Ιρλανδικό κουαρτέτο χαράχτηκε μέσα μας, κι έτσι η ανακοίνωση τόσο κοντά του νέου τους, τρίτου άλμπουμ τους, μας έξαψε την περιέργεια.

Κι ιδού το "Name Your Sorrow", δίσκος που σε καμία περίπτωση δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, κι ωστόσο δεν μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί έναν ακόμη δίσκο από τους πολλούς. Ομοίως με τον λεπτεπίλεπτο καρπό στο αιθαλικό εξώφυλλο, το "Name Your Sorrow" ακούγεται ντελικάτο κι εύθραυστο, το soundtrack για τους τίτλους τέλους μίας ταινίας χωρίς closure. Μετέωρα μεταξύ θλίψης και αποδοχής, με μία αίσθηση τετελεσμένου, αλλά και με μία υποδόρια τάση αισιοδοξίας, τα τραγούδια δεν λένε ιστορίες χαμένων ψυχών σε μπαρ, αλλά μεταφέρουν πολύ περισσότερο την ματαιωτική επίγευση που σ' αφήνει ένα σπιτόπαρτο καθώς φεύγεις τα ξημερώματα μόνο. Το τέλος μίας σχέσης μπορεί να σημαίνει κι απειλή για μία πλευρά του εαυτού μας, κι εκεί πάνω εδράζεται η θεματολογία του άλμπουμ, που ισορροπεί πάνω στη λεπτή γραμμή της θλίψης πριν ακόμη γίνει φορτική.

Ο δίσκος ξεκινά να χτίζεται πάνω σε σκοτεινά θέματα, με τα ανήσυχα κρουστά του "February 8^th" και τα μουντά ρυθμικά στην αρχή του "Suffer", όμως δεν αργεί να φανεί πως δεν πρόκειται για ένα τυπικά βαρύθυμο δίσκο, καθώς συναισθηματικά φορτισμένες μελωδίες δεν παύουν να εμφανίζονται αβίαστα και σ' όλη τη διάρκεια του δίσκου. Ακούς το "Blew Up the World" και αισθάνεσαι έναν κόμπο να λύνεται στο στομάχι σου όταν έρχεται το κιθαριστικό σόλο, ενώ η φωνή της Connolly στο "The Bar's Closed" διακατέχεται από μία αφοπλιστική πικρία. Το ίδιο συμβαίνει με το single "Gone", το ηλεκτρισμένο χιτάκι χωρισμού κι ίσως μία κορύφωση του δίσκου, στο αψεγάδιαστο από κάθε άποψη "Heavy Pour", αλλά και στο "Love II", ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει, και το οποίο κατά τη γνώμη του γράφοντος θα έπρεπε να είναι και η κατακλείδα του δίσκου.

Πέρα από την τρομερή ενορχήστρωση και την εξαιρετική παραγωγή από τον Collin Pastore (που συνεργάζεται στενά με την λαμπρή Lucy Dacus, της μίας εκ των τριών boygenius), το δυνατό ατού των Pillow Queens είναι ότι βρίσκουν τις κατάλληλες φωνητικές μελωδίες για να ντύσουν τους στίχους τους. Με δεύτερα φωνητικά απ' όλο το συγκρότημα, δηλαδή την Sarah Corcoran (μπάσο), την Rachel Lyons (ντραμς), αλλά και την Cathy McGuinness (δεύτερη κιθάρα), υπάρχει μία απαράμιλλη εκφραστικότητα και αυθεντικότητα στην εκφορά στίχων που απέχουν από την ποιητική επιτήδευση, και διαβάζονται περισσότερο ως την απομαγνητοφώνηση διαλόγων στο μισόφως. Με μικρές εισαγωγές από ποίηση (ο δίσκος εμπνέεται το όνομά του από το ποίημα της Eavan Boland, "Atlantis"), λογοτεχνία, και μύθους, η στιχουργία των Pillow Queens προσφέρεται μεν για αποσυμβολισμό, αλλά παραμένει προσιτή και οικεία.

Αν και στα δώδεκα τραγούδια θα υπάρξουν σίγουρα κάποια που θα μπουν σε δεύτερη μοίρα, θα προτιμήσω να δω την μεγάλη εικόνα, και να πω ότι το "Name Your Sorrow" βρίθει εξαιρετικών στιγμών και μελωδιών, κι αν οι Ιρλανδές είχαν κερδίσει την συμπάθειά μου, τώρα έχουν και την αμέριστη προσοχή μου. Δίσκοι σαν κι αυτόν μπορεί να μην συνταράζουν τον κόσμο μας, ούτε να καθορίζουν σκηνές και ρεύματα, όμως αποτελούν σημαντική κι ευπρόσδεκτη βοήθεια όταν έχεις εντοπίσει την θλίψη σου να περιφέρεται, και θέλεις ένα ζευγάρι χέρια ακόμη για να την πνίξεις.

Bandcamp
Spotify