The Amity Affliction

Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, σε ένα χωροχρόνο που ο σκληρός ήχος έχει κυριαρχήσει και τα μοντέρνα παρακλάδια του δεν κουβαλάνε κανένα στίγμα, οι Amity Affliction θα μπορούσαν να λογίζονται ως ένα καθόλα σεβάσμιο όνομα. Όχι απαραίτητα το μεγαλύτερο, σίγουρα όμως κοινής αποδοχής. Στο εδώ και το τώρα, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Δυστυχώς, αν ρωτάτε εμένα, γιατί η αδιάλειπτη παρουσία και η κατάμαυρη ψυχούλα που πάντα κουβαλάνε οι δουλειές τους αρκούν για να ισορροπήσουν ακόμα και τις πλέον χλιαρές στιγμές της δισκογραφίας τους.

Όσοι και όσες είχατε την τύχη να τους δείτε από κοντά εκείνη τη βροχερή νύχτα εφτά (ουφ) καλοκαίρια πίσω, ξέρετε. Όσο κι αν άλλαξε/νέρωσε/πείτε το όπως θέλετε την προσέγγισή της με τον καιρό η μπάντα, η προσωπικότητά της διατηρείται άθικτη από τις μισοξεχασμένες μέρες του "Severed Ties". Οι κραυγές του Joel Birch, οι πεντακάθαρες γραμμές του Ahren Stringer, τα καλοζυγισμένα ξεσπάσματα, οι θεοσκότεινες θεματολογίες· τα θεμέλια του ύφους δεν εξαφανίζονται ούτε αυτή τη φορά. Αντιθέτως, οι ισορροπίες επανέρχονται σε βαθμό που βγάζει κάτι από τα παλιά.

Αν χρειάζεται απόδειξη, τα "Show Me Your God" και "It's Hell Down Here" τη σερβίρουν σε οχτώ σκάρτα λεπτά. Με blast beats για καλησπέρα. Με χαμηλά κουρδίσματα και τσιτωμένα κουπλέ. Με γεμιστήρες αντί για ανάσες. Με σεμιναριακά ανεβάσματα στα ρεφραίν. Με 'no more nightmares/no more dead ends/no more heartbreak/no more dead friends'. Τόσο απλά. Τόσο σωστά. Για τους τελευταίους δύσπιστους, που αναμφίβολα κι εν μέρει δικαιολογημένα θα λοξοκοιτάξουν, οι Andrew Neufeld και Landon Towers (βλ. Comeback Kid και The Plot In You) περνάνε στη συνέχεια για επιπλέον φάπες.

Το "Not Without My Ghosts" είναι ό,τι πιο βαρύ και δεμένο έχει κυκλοφορήσει το κουαρτέτο από την Αυστραλία εδώ και κοντά μία δεκαετία. Πέρα από την ποιότητα των ίδιων των τραγουδιών, το κερασάκι μπαίνει από μία όχι τόσο προφανή υποσημείωση. Παρά τους όποιους δυνητικούς παραλληλισμούς, τίποτα δεν μοιάζει με εύκολη «επιστροφή στις ρίζες». Η γραμμή που ενώνει τα djent-ish κοψίματα του "God Voice" και τη γλύκα της Phem στο ομώνυμο με τους ακροβατισμούς του "Misery" ίσως να μη φαίνεται με γυμνό μάτι, αλλά υπάρχει. Η ευχαρίστηση είναι όλη δική μας, κύριοι.