Skindred

Από το 2004 με τους Skindred και ακόμα πιό παλιά με τους Dub War, ο κύριος Benji Webbe έχει καταφέρει να εδραιώσει το δικό του στυλ και ήχο στη metal σκηνή με ένα μίγμα reggae, punk, electronica και metal και με βασικά μηνύματα του την αγάπη, το fun και το πώς τελικά όλοι πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Ένα καθαρά fun συγκρότημα που έχει πολλούς οπαδούς στη Μεγάλη Βρετανία και που πολλά στοιχεία των στίχων του σίγουρα ‘μιλάνε’ περισσότερο σε αυτούς αλλά και σε μια κοινότητα ανθρώπων που ίσως λόγω κουλτούρας και χρώματος βρίσκονται στο περιθώριο. Ο Benji λοιπόν, παράγει μουσική γιατί καλλιτέχνες σαν αυτόν είναι αναπόφευκτο να βλέπουν τη δουλειά τους σαν τέχνη και όχι σαν γραμμή παραγωγής. Θέλουν να περάσουν τα μηνύματα τους και θέλουν να μας κάνουν να χαμογελάσουμε.

Αν και έχω τις απορίες μου για το πόσο θα έπρεπε ίσως να εκμοντερνιστούν και να προσεγγίσουν και μια νεότερη γενιά οπαδών, αφού κάλλιστα θα μπορούσαν, εν τέλει φαίνεται ότι το αποτέλεσμα του album νούμερο οχτώ (πέντε ολόκληρα χρόνια μετά τον προκάτοχό του) απευθύνεται κυρίως σε αυτούς που τους ξέρουν και τους αγαπάνε. Βέβαια και ιδέα να μη έχεις για τους Ουαλούς Skindred, το μόνο σίγουρο είναι πως αν τους πετύχεις σε κάποιο φεστιβάλ θα περάσεις τέλεια αν για παράδειγμα ακούσεις το "Gimme That Boom", ένα κομμάτι τελείως φτιαγμένο για να κάνει το κοινό να χορεύει και να τραγουδά ‘Boom, Boom, Boom’! Μάλλον αυτό θα έπρεπε να άνοιγε και το album αφού το "Our Religion" είναι μεν αρκετά σκληρό αλλά το nu στυλ του με το αγριεμένο ραπάρισμα του Benji περισσότερο περιπλέκει τα πράγματα για τον ακροατή και δεν τον ενθουσιάζει στο να προχωρήσει παρακάτω και θα ήταν κρίμα να μην το κάνει! Το τρίτο κομμάτι "Set Fazers" -επηρεασμένο από το Star Trek- είναι και αυτό κομμένο και ραμμένο για live και για χορό με πολύ EDM και ένα catchy chorus. To "Life That’s Free" εκδηλώνει τη pop ατμοσφαιρική προοπτική τους, σε ένα κομμάτι που θα ταίριαζε και στο άλλο group που είναι παραγωγός ο Julian Emery, τους Nothing But Thieves. Πρόκειται για ένα πολύ ‘ζωντανό΄ και αισιόδοξο album που σου προκαλεί χαμόγελα όπως έτσι θέλει και ο Benjie που μόνο που τον αντικρίζεις ξέρεις ότι πρόκειται για μια γαμάτη τυπάρα. Στο "If I Could" βρίσκει κανείς ένα τρομερό chorus που μου θύμισε Fatboy Slim και το "Praise You", σε ένα από τα καλύτερα τους κομμάτια που έχουν γράψει. Κατευθείαν από Jamaica και με το legacy του Bob Marley να βγαίνει από κάθε νότα του, το "L.O.V.E (Smile Please)" σε προσκαλεί να βαρέσεις παλαμάκια, να τραγουδήσεις και να χορέψεις με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο. Απλό μήνυμα (‘Love Is What The People Want") αλλά ναι αυτό είναι ρε Benji, έχεις δίκιο. Οι UB40 συναντούν τους Limp Bizkit στο "This Appointed Love" ενώ το αντιρατσιστικό έπος "Black Stars" απαιτεί να δώσεις προσοχή στους τρομερούς στίχους του καθώς παρασύρεσαι από το τσαμπουκαλεμένο ραπάρισμα του Benji, τις κοφτερές κιθάρες και στο τέλος με τη παιδική χορωδία που κορυφώνει το θρίαμβο του κομματιού. Το περίεργο είναι πως με εξαίρεση το πρώτο κομμάτι, που ίσως δεν με κέρδισε λόγω του διαφορετικού ύφους με το υπόλοιπο album, δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω highlight στο υπόλοιπο album. Πλησιάζοντας στο τέλος, δεν χάνει καθόλου το ενδιαφέρον του με το "Addicted" και το "Mama" να συνεχίζουν στο μοτίβο του reggae και του fun προσκαλώντας σε χορό παρά το πόσο σκοτεινά ή προσωπικά μπορεί να είναι στιχουργικά (η μητέρα του πέθανε όταν ήταν μόλις επτά χρονών).

Κλείνοντας με το "Unstoppable", ο Benji μας λέει ότι δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ. Εδώ δεν τον σταμάτησε η σχεδόν δολοφονία του όταν μια μεθυσμένη παραλίγο να του κόψει το λαιμό με ένα μπουκάλι. Oι Skindred και ο Benji θα συνεχίσουν μάλλον για πολύ καιρό ακόμα να εκπροσωπούν ηγετικά το ειδικό αυτό είδος και το Βρετανικό metal συνολικά. Ακόμα και αν δεν κερδίσουν νέους οπαδούς, το "Smile" αποτελεί ένα από τους καλύτερους τους δίσκους και οφείλεται να ακουστεί δυνατά και να διώξει λίγο από τη μαυρίλα που μας σκεπάζει κάνοντας μας να χαμογελάσουμε και να αγαπήσουμε.