Avatar

Ο Ρώσσης στο review του προηγούμενου album τους είχε χαρακτηρίσει ως το ‘surströmming του metal’. Η παρομοίωση με το παραδοσιακό έδεσμα της σάπιας ρέγγας ίσως είναι αυστηρή (αλλά μάλλον δίκαια) και δεν ξέρω πως θα το εκλάμβανε ο πραγματικά πολυάσχολος frontman των Avatar, Johannes Eckerström ο οποίος μια μέρα λέει ξύπνησε και κατάλαβε ότι είναι….ο Σατανάς. Μάλιστα. Υποθέτω ο συμπατριώτης Tobias Forge τον πρόλαβε στο θεατρικό καπάρωμα του διαβόλου και είπε ο Johannes να ανεβάσει τα stakes σε άλλο επίπεδο. Μετά λοιπόν το μετριότατο "Hunter Gatherer" και με αντίστοιχα μέτρια πορεία 21 ετών στο κουρμπέτι, τί θα μπορούσε να περιμένει κανείς από το δίσκο νούμερο εννέα των Avatar;

Η εισαγωγή μου μπορεί να σας προδιαθέτει για μια κριτική ενός συγκλονιστικού album αποκάλυψης που επιτέλους θα εξυψώσει τους Avatar στο πάνθεον των metal ηρώων. Αντιθέτως! Θα είναι όντως μια αποθέωση, αλλά της μετριότητας και του πόσο μερικοί καλλιτέχνες πραγματικά βολεύονται σε αυτή, βρίσκουν το comfort zone τους και αράζουν εκεί αιωνίως. Πάντως για να είμαστε δίκαιοι είναι πολύ καλύτερο του "Hunter Gatherer" και αυτό γιατί υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία στην κατεύθυνση που κάθε κομμάτι ακολουθεί με τον βασικό nu πυρήνα να παίρνει άλλοτε rock, άλλοτε heavy και metalcore και ενίοτε doom (!) κατευθύνσεις όπως για παράδειγμα με το "Clouds Dipped In Chrome" που είναι ίσως η πιο ευχάριστη έκπληξη του album. Το οποίο album παρά την ποικιλία που αναφέραμε δεν παύει να είναι κλασσικό Avatar. Δηλαδή θεατρικότητα, εύπεπτα χιτάκια όπως το ομότιτλο "Dance Devil Dance". Η δυάδα "Valley Of Disease" και "On The Beach" προσπαθούν να ακουστούν πολύ βαριά και κεντρίζουν το ενδιαφέρον κυρίως λόγω των μην προβλεπόμενων στιγμών τους όπως τα μπλιμπλίκια στο πρώτο και το αναπάντεχο pop κουπλέ στο δεύτερο. Ειρωνικά το "Do You Feel In Control" είναι τελείως εκτός ελέγχου με ενοχλητικά off-key φωνητικά και αλλοπρόσαλλα σολαρίσματα ενώ το το "Gotta Wanna Riot" θέλει να θυμίζει Beach Boys αλλά πάλι νιώθω ότι αλλού πατάει η μουσική και αλλού ο Eckerström. Περισσότερο διασκεδαστικό το "The Dirt I’m Buried In" που μάλλον αντιγράφει λίγο το "Heavy Cross" των Gossip αλλά είναι πασιφανές ότι περισσότερο δυο-τρεις στιγμές αξίζουν να θυμάσαι παρά το σύνολο.

Το φινάλε "Violence No Matter What" με την Lzzy Hale περισσότερο ξεχωρίζει για την Hale και τα φωνητικά της όσο και για τους αντιφασιστιστικούς του στίχους αλλά το δεχόμαστε σαν θετικό του album. Ενός album που δυστυχώς επιβεβαίωσε ότι θα περνούσε και δεν θα ακουμπούσε. Είναι σάπια ρέγγα με λίγο σοκολάτα για ποικιλία. Γλυκό στην αρχή αλλά από κάτω έρχεται η μυρωδιά που δεν φεύγει και σε όποιον αρέσει.