Nite

Πάλι Μάρτη χτυπάνε οι Αμερικάνοι. Τρεις κυκλοφορίες, και οι τρεις τον τρίτο μήνα της χρονιάς. Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας ή ένα μοτίβο προσεκτικά σχεδιασμένο. Όπως και να 'χει, διεκδικούν εκ νέου τα ακούσματα και την προσοχή μας. Λες να είναι η τρίτη και φαρμακερή; Πάντως, όσο παράξενο και αν ακούγεται, τα χρώματα του εξώφυλλου ηχούν καθ’απόλυτη αντιστοιχία με τη μουσική τους.

Μαύρο για τα σκοτεινά φωνητικά του Van Labrakis, κόκκινο για τα ζωτικής σημασίας κιθαριστικά θέματα, γκρι για την ατμόσφαιρα που όντως αποτελεί συνδυασμό του ασπρόμαυρου: μήτε χαρά, μήτε λύπη. Ένα μεταίχμιο διάθεσης, σχεδόν διπολικής φύσης. Μια απίστευτη ισορροπία εύπεπτου και οικείου riff, ερχόμενου από τα πρώιμα σκοτεινά μπουντρούμια των Savatage. Ασπάζονται τη θεματική του τρόμου ως κυρίαρχο στοιχείο, είτε ως συστατικό του πολέμου, είτε ως τρόπο μεταφορικό.

Ξεκάθαρα η βάση τους εντοπίζεται στο heavy metal, το μαρτυράνε δίχως ντροπή τα leads & riffs τους. Ολάκερη η συνθετική δομή τους κραυγάζει και heavy και metal, ενίοτε βιρτουόζικου. Μπόλικες φορές ένιωσα τα solo να απλώνονται με τρόπο μοναδικό, λες και μπήκε μέσα τους ο Vai ή ο Satriani, προσδίδοντας στο συνολικό άκουσμα την αίσθηση του αιθέριου και του συμπαντικού. Προσφέροντας δηλαδή το στοιχείο ανάτασης, πνευματικότητας και αισιοδοξίας που χαρακτηρίζει τους ανωτέρω κιθαρίστες: transcendence στο "Carry On".

Αν προεξέρχει κάτι στο δίσκο, δεν είναι άλλο από το συναίσθημα που μεταφέρουν οι μουσικοί: λιγοστοί στίχοι που εξυπηρετούν στο έπακρο τη μουσική, καθώς εκείνη αποτελεί την εστία του δίσκου. Διακριτικά αιχμηρή, ακροβατώντας μεταξύ έντασης και μελωδίας, με τη δεύτερη να επικρατεί έχοντας ως ακόλουθους το θάνατο, το κενό, τη νύχτα και την Προμήθεια φωτιά.

Η αμεσότητα των συνθέσεων πανταχού παρούσα, οι αρπάγες των riffs αποτελούν ίδιον της μπάντας: "Crow" (Fear The Night), τελετουργικοί και ρυθμοί ιεροτελεστίας επίσης παρόντες σε ένα σύμπαν διαφορετικό από το δικό μας, σύμφωνα με τις επιταγές του "The Mystic".

Ευωδιάζει USPM ο δίσκος με τρόπο μοναδικό. Υπερβατικό, ταξιδιάρικο, μελωδικό και αιχμηρό ταυτόχρονα. Το πάθος των μουσικών καθίσταται εξαρχής εμφανές, το δε όραμά τους εκφράζεται με καθάριο, αγνό τρόπο. Τέτοιον ώστε να μιλάμε για κατάθεση ψυχής, απόψης περί γεωπολιτικών καταστάσεων, υπό το πρίσμα που διατρέχει την καθημερινότητά μας: πρώτα θα φτάσουμε στον πάτο και εν συνεχεία θα ανατείλλουμε. Εν προκειμένω, με μεταλλικούς ήχους.

Bandcamp