Vexed

Για όσες φορές έχει ειπωθεί η φράση «αυτό είναι το πιο σκληρό/βαρύ/σκοτεινό/κάτι άλμπουμ της καριέρας μας» από κάποια μπάντα ή τη δισκογραφική της, ανάθεμα αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα έστω τις μισές. Το δεύτερο πόνημα των Vexed, από το πουθενά, στέκεται ανάμεσα στις εξαιρέσεις. Ή και όχι ακριβώς από το πουθενά. Κοιτώντας με ψυχραιμία, τα δείγματα βρίσκονταν εκεί. Αν κάποιοι δεν ήθελαν να κοιτάξουν ή τους έλειπε το hype, κακό του κεφαλιού τους.

Το "Culling Culture" δεν είχε το ειδικό βάρος που άλλες κυκλοφορίες του ευρύτερου core χώρου φορτώθηκαν στις πλάτες τους τα τελευταία χρόνια. Στην πράξη αυτό δεν αναιρεί κάτι από το περιεχόμενό του. Η πρόταση της τετράδας από το μεγάλο νησί κουβαλάει τέτοιον όγκο και τόσο τσαμπουκά που δεν γίνεται να αμφισβητηθεί, ακόμα κι από τους πιο παράξενους. Δύο χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η οργή παραμένει στα κόκκινα. Οι στιγμές για ανάσες διατηρούνται στο ελάχιστο δυνατό.

Η ατμόσφαιρα δεν ξεφεύγει από τα όρια του αποπνικτικού. Όσα φώτα κάνουν στιγμιαία την εμφάνισή τους, αποκτούν γαλαζοπράσινη απόχρωση και θάβονται κάτω από την ομίχλη. Οι κραυγές σκίζουν ασταμάτητα. Τα κουρδίσματα πέφτουν στα τάρταρα. Τα ρυθμικά βάζουν θεμέλια για εκρήξεις. Ακόμα και στα δευτερόλεπτα που οι τόνοι πέφτουν, οι βοές δεν αφήνουν περιθώρια για χαλάρωση. Όποια υπόνοια εμπορικότητας ίσως υπήρχε λόγω της modern heavy ταμπέλας, εξαφανίζεται πριν ολοκληρωθεί ακρόαση.

Ο αέρας είναι ήδη παγωμένος από το άνοιγμα με "PTSD" και "Anti-Fetish". Από κει και μετά το ένα χτύπημα διαδέχεται το άλλο. Το mid-tempo μακελειό του "We Don't Talk About It". Τα παιχνίδια με τις εντάσεις στο "Cross My Heart". Η παύση και το λυσσασμένο σπάσιμο του "Lay Down Your Flowers". Η ανατροπή και το σόλο για σβήσιμο του "Trauma Euphoria". Το απολαυστικά γκρίζο "It's Not The End". Η καμένη αυλαία στο "Nepotism". Ένα προσεκτικό βήμα μπροστά, με τις γροθιές σηκωμένες.