Mammoth WVH

Για να μην επαναλαμβάνω πράγματα που έχω ήδη γράψει, σχετικά με το ποιος είναι ο Wolfgang Van Halen, πως ξεκίνησε την μουσική πορεία του, το πολύπλευρο ταλέντο και την μουσική που του αρέσει να παίζει στο (κυριολεκτικά) προσωπικό του σχήμα, σας παραπέμπω στην παρουσίαση του πρώτου άλμπουμ των Mammoth WVH, εδώ.

Ούτως ή άλλως, πολλά στοιχεία παραμένουν ίδια κι αναλλοίωτα στο δεύτερο άλμπουμ τους: ο Wolfgang έχει αναλάβει τα πάντα (κιθάρες, μπάσο, drums, πλήκτρα) μόνος του, έχοντας την υποστήριξη του Elvis Baskette σε επίπεδο παραγωγής/μίξης/mastering, ενώ το μουσικό ύφος παραμένει κοντά στο alternative hard rock, με σαφή Αμερικάνικο προσανατολισμό.

Τι έχει αλλάξει; Αρχικά, ο Wolfgang έχει πάρει στο μεσοδιάστημα πολύ μεγαλύτερη προβολή, για πολλούς λόγους. Πρώτον, γιατί δεν μασάει τα λόγια του όταν δίνει συνεντεύξεις και αυτό δίνει τροφή για σχολιασμό. Δεύτερον, γιατί όλοι νομίζουν ότι έχουν έναν παραπάνω λόγο να τον κρίνουν επειδή φέρει το επώνυμο του πατέρα του. Τρίτον, γιατί το τραγούδι "Distance" από το προηγούμενο άλμπουμ ήταν υποψήφιο να κερδίσει Grammy. Τέταρτον, γιατί το σχήμα του βρέθηκε να ανοίγει συναυλίες των Guns N’ Roses και των Metallica, ενώ περιόδευσε ακατάπαυστα σε Ευρώπη και Αμερική στο πλευρό των αγαπημένων του Alter Bridge. Πέμπτο, διότι εμφανίστηκε στις μεγάλες συναυλίες που έγιναν προς τιμήν του Taylor Hawkins και έπαιξε - ομολογουμένως εξαιρετικά - τραγούδια των Van Halen, ανοίγοντας (εκ νέου) την συζήτηση για την μουσική κληρονομιά του Eddie… Πιθανότατα, υπάρχουν άλλοι τόσοι λόγοι που δεν μου έρχονται τώρα, αλλά σε κάθε περίπτωση ο Wolf είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα κι ένας ενεργός μουσικός σε πολλά επίπεδα, και δείχνει να παλεύει για να πετύχει με τις δικές του δυνάμεις. Προσωπικά ομολογώ πως μου είναι πολύ συμπαθής…

… Όπως συμπαθείς μου είναι και οι ως είδος/ύφος οι μουσικές που γράφει. Αυτό το alternative hard rock με στοιχεία από Foo Fighters, με συνθετικές επιρροές από Tremonti, που θυμίζει κάτι από Coheed And Cambria στο πιο alt και λιγότερο prog τους, και με φωνή που μου φέρνει στο νου κάτι από τον Casey Crescenzo των The Dear Hunter μου είναι οικείο και ευχάριστο άκουσμα. Το ότι που και που πετάει ένα μετρημένο και ουσιώδες σόλο που δείχνει ότι ξέρει να shreddάρει αν θέλει επίσης το βρίσκω θετικό.

Επί του αποτελέσματος, όμως, το "Mammoth II" είναι καλύτερο του προκατόχου του και συνολικά και σε επιμέρους σημεία, για μια ακόμα φορά, όμως, δεν μοιάζει να ανταποκρίνεται πλήρως στις προσδοκίες που χτίζουν όλα όσα έχουν αναφερθεί παραπάνω. Το ταλέντο, ο χαρακτήρας, το γούστο και οι παραστάσεις που έχει ο Wolfgang προδιαθέτουν για κάτι περισσότερο από μια σειρά συμπαθητικών τραγουδιών μοντέρνου hard rock που περιλαμβάνει η νέα του αυτή δουλειά.

Υπάρχουν, βέβαια, κάποιες συνθέσεις που ξεχωρίζουν. Το πολύ δυναμικό ξεκίνημα του "Right?", το εξαιρετικό πρώτο single του "Another Celebration At The End Of The World" (με το υπέροχα αυτοσαρκαστικό videoclip), το μεστό "Miles Above Me", το "The Optimist" κυρίως για το δεύτερο μισό του και το κάπως πιο uplifting "I’m Alright" είναι στιγμές που κρατάω και θεωρώ πιθανό να επανέλθω σε αυτές μελλοντικά. Παράλληλα, αξίζει να σημειωθεί πως ο ήχος που έχει προσδώσει ο Elvis στα τραγούδια του άλμπουμ μοιάζει απόλυτα ταιριαστός και ιδανικός για το μουσικό ύφος του.

Παρόλα αυτά, στο σύνολό του, το άκουσμα του "Mammoth II" δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι καταφέρνει να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μου, έστω κι αν μοιάζουν να υπάρχουν σαφή δείγματα συνθετικής βελτίωσης σε σχέση με το ντεμπούτο άλμπουμ. Η αίσθηση μου είναι ότι ο Wolf, με την εργατικότητα που επιδεικνύει, τον δυναμικό χαρακτήρα του και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, θα τα καταφέρει κάποια στιγμή. Για να δανειστώ και να παραφράσω έναν στίχο από ένα τραγούδι, μέσα από το αγαπημένο του "Deadwing" των Porcupine Tree", οι Mammoth WVH φτάνουν κάπου, αλλά όχι ακόμα εκεί.