Wargasm

Τις στιγμές που γράφονται αυτές οι γραμμές δυστυχώς δεν έχω μπροστά μου τη φυσική εκδοχή του δίσκου, οπότε δεν μπορώ να μιλήσω με απόλυτη σιγουριά, αλλά θεωρώ δεδομένο ότι σε περίοπτη θέση της συσκευασίας επιβάλλεται να υπάρχει προειδοποίηση για κίνδυνο πρόκλησης επιληπτικών κρίσεων. Τι νόημα θα έχει κάτι τέτοιο από τη στιγμή που μιλάμε για μια καθαρά μουσική κυκλοφορία, ρωτάτε; Καλωσορίσατε στον υπέροχο κόσμο των Wargasm, φίλες και φίλοι. Φώτα. Κάμερα. Μπάσα. Σκισίματα. Action!

Αν δεν έχετε την παραμικρή επαφή με τη μέχρι τώρα πορεία του σχήματος και οι τρεις συν τρεις λέξεις στον υπότιτλο δεν σας αρκούν, πάρτε το "Do It So Good" και θεωρήστε ότι προειδοποιηθήκατε επισήμως. Ο Sam Matlock και η Rachel Hastings έρχονται από το μεγάλο νησί και αναπνέουν στο σήμερα. Κουβαλάνε την οργή μιας γενιάς που έχει χάσει το μέτρημα από καταστροφές. Αγαπάνε εξίσου τις ξεκούρδιστες κιθάρες και τα τσιτωμένα ηλεκτρονικά. Ξεχειλίζουν αυτοπεποίθηση και δεν φοβούνται να την αφήσουν να φανεί.

Στη θεωρία, το μπαστάρδεμα σκληρών ήχων με ηλεκτρονικούς δεν είναι κάτι που βλέπουμε πρώτη φορά. Στην πράξη, η εκδοχή του ντουέτου στέκεται όσο ανανεωμένη χρειάζεται για να γκρεμίσει τα τείχη ανάμεσά τους και να βάλει φωτιά σε σκηνές. Κι αν είχαν δώσει ήδη δείγματα γραφής με τις μικρού μήκους δουλειές τους (βλ. διασκευάρα στο "Lapdance", πανικό στο "Spit." και φόρο τιμής στη μέγιστη Salma Hayek με το ομώνυμο άσμα), εδώ το πράγμα σοβαρεύει. Οι αντιθέσεις οξύνονται. Η παραγωγή αστράφτει. Τα hooks πέφτουν βροχή.

Από το εισαγωγικό 'my whole existence is a momentary lapse in reason' μέχρι τις κραυγές και τα ψηφιακά γυρίσματα λίγο μετά, ο αέρας μυρίζει αίμα. Το πόδι δεν φεύγει στιγμή από το γκάζι. Λέιζερ φώτα γεμίζουν κάδρα βγαλμένα από εποχές Woodstock '99 σαν αυτό να είναι το πιο φυσικό πράγμα στο σύμπαν. Οι αναφορές στην ποπ κουλτούρα χτυπάνε από το πουθενά. Το πέρασμα του Fred Durst και η βαθιά υπόκλιση στους Limp Bizkit είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Το άτυπο πάντρεμα Colin Farrell με Anthrax στο "Feral" από τα πιο απρόσμενα.

Δεν χρειάζονται ακροάσεις επί ακροάσεων ή θεωρητικές αναλύσεις για να γίνει σαφές ότι οι ισορροπίες του "Venom" είναι εύθραυστες. Το ωραίο είναι ότι η ίδια η μπάντα αντί να αναλωθεί σε κάτι τέτοιο, τις σπάει ποζάροντας προκλητικά με πλατύ χαμόγελο σε κάθε ευκαιρία. Οι industrial πινελιές στο σερί των "Modern Love" & "S.A.D." τους ταιριάζουν γάντι. Όσοι τρέξατε φωνάζοντας «μα, digital hardcore», συγχαρητήρια· κερδίσατε το βραβείο της χρυσής ταμπέλας. Πετάξτε το στον τοίχο και περάστε ή αφήστε την πίστα για την επόμενη γενιά.