In Flames

Foregone

Nuclear Blast (2023)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 02/02/2023
Οι Σουηδοί παίζουν με τον χρόνο με αλλεπάλληλα flashback στην δισκογραφία τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι In Flames επιστρέφουν σε λίγο καιρό με το 14ο LP τους σε 30 χρόνια δισκογραφίας και σε κάνουν να αναρωτιέσαι πραγματικά για το πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος. Ένα θέμα, το οποίο φαίνεται να απασχολεί και το ίδιο το σχήμα, αφού το θέμα του "Foregone" είναι ο χρόνος και δη το τέλος αυτού - ένα καθόλα σκοτεινό concept, που αναμφίβολα προέκυψε ως απόρροια της πανδημίας.

Και αν το "I, The Mask" ήταν για μένα «ο άξιος διάδοχος του "A Sense Of Purpose", έπειτα από αλλεπάλληλες απογοητεύσεις», δυστυχώς, μέσα μου πραγματικά πίστευα πως όριζε ταυτόχρονα και το ταβάνι των δυνατοτήτων των Σουηδών φίλων μας.

Το πρώτο νέο δείγμα ήρθε ξαφνικά και αρκετά νωρίς. Και κοντά επτά μήνες μετά, παραμένει ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει από τους In Flames, οι οποίοι μπορούν περήφανα να παίξουν το "State Of Slow Decay" όταν το κοινό ζητήσει ξανά κάτι από τα παλιά - και να εισπράξει και το επιβραβευτικό χειροκρότημα στο τέλος. Αγνό, σουηδικό μελωδικό death metal που σίγουρα βγάζει κάτι από την κλειστοφοβική αίσθηση του "Blinded By Fear" των At The Gates.

Ακολούθησαν ακόμα τέσσερα single, με τα "Foregone Pt 1" και "Foregone Pt 2" να ξεχωρίζουν με ευκολία, αφού το μεν πρώτο με πήγε στο "The Jester Race" μέσω του "Lunar Strain", το δε δεύτερο είναι μάλλον και το πιο πιασάρικο του δίσκου. Αρκετά επιθετικά είναι και τα "The Great Deceiver" και "Meet Your Maker" με αναφορές στο "Soundtrack To Your Escape" αυτή τη φορά.

Κάπου εδώ αρχίζω να αναρωτιέμαι αν οι In Flames μας κάνουν πλάκα και έχουν ανασύρει υλικό ξεχασμένο από τα παλιά, ωστόσο η απάντηση βρίσκεται στα υπόλοιπα κομμάτια.

Η ισορροπία επανέρχεται με τα "Bleeding Out", "In The Dark", "A Dialogue In B Flat Minor", τα οποία είναι πιο κοντά στην πρόσφατη δισκογραφία τους, ωστόσο αρκετά πιο ποιοτικά από το μέσο όρο των τραγουδιών που αυτή περιλαμβάνει, ενώ το δυναμικό "Cynosure" επιβεβαιώνει ότι η μπάντα είχε ως γνώμονα σύνθεσης και την ζωντανή απόδοση.

Για διαφορετικούς λόγους ξεχωρίζουν το "Pure Light Of Mind", το οποίο στοιχειώνεται από το πνεύμα των «αδικοχαμένων» Passenger των Friden και Engelin, και το σχετικά αδιάφορο λόγω ρεφρέν, "Ending Transmission".

Το "I, The Mask" αποδεικνύεται τελικά πως έδειχνε τον πιο «σκληρό» δρόμο που θα ακολουθούσαν οι Σκανδιναβοί συν-εφευρέτες του NWOSDM. Ωστόσο, κανείς δεν περίμενε ότι σε ένα μεγάλο κομμάτι του "Foregone" θα αναγνώριζε κανείς την μπάντα που έγραψε τα "Whoracle" και "Colony".

Είμαι βέβαιος πως, από τον επερχόμενο δίσκο, οι In Flames θα βγουν διπλα κερδισμένοι. Γιατί καταφέρνουν μέσω αυτού να κερδίσουν τόσο τους old school οπαδούς, που καπου στο 2010 (μην πω 2000) σταμάτησαν να ασχολούνται, όσο και τους νεότερους, οι οποίοι θα αποθέωναν (;) "Sounds Of A Playground Faded" και τα ακόλουθα άλμπουμ.

Πέρα από το πολύ δυνατό υλικό του "Foregone" και την στροφή της μπάντας σε πιο σκληρό ήχο - αλλά και παραγωγή, καταλυτικό ρόλο στην επιστροφή στις επιτυχίες έπαιξε και η μόνιμη προσθήκη του Chris Broderick (ex-Megadeth,ex-Jag Panzer, ex-Nevermore) στο δυναμικό της. Μια κίνηση που, πέρα από το εμπορικό της όφελος, προσθέτει αρκετά και στο κομμάτι των solo, στα οποία βγάζει όλη την δημιουργικότητα του.

Σε μια αναπόφευκτη - ίσως και αχρείαστη - σύγκρισή του περσινού "Days Of The Lost" των The Halo Effect (με όλα τα μέλη να έχουν περάσει από τις τάξεις των In Flames) και της παρούσας κυκλοφορίας, μπορώ να πω πως εντυπωσιάστηκα περισσότερο από την τελευταία. Ενδεχομένως, επειδή οι Σουηδοί με μαεστρία έβαλαν το καλύτερο υλικό στο πρώτο μισάωρο. Ίσως πάλι, επειδή, το ομολογώ, θεωρούσα το "I, The Mask" ό,τι καλύτερο θα μπορούσα να ακούσω από τους Σουηδούς πλέον. Και διαψεύστηκα οικτρά, ευτυχώς.

  • SHARE
  • TWEET