The Dust Coda

Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι τα κλισέ υπάρχουν μόνο και μόνο για να μας βγάζουν από τις άβολες καταστάσεις όταν δεν ξέρουμε από που να ξεκινήσουμε για να πούμε κάτι. Για αυτό και εγώ θα επικαλεστώ το κλισέ περί του «κρίσιμου τρίτου άλμπουμ» στο δρόμο της επιτυχίας ενός συγκροτήματος, καθώς τυγχάνει το "Loco Paradise" να αποτελεί την τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά των πολύ συμπαθών hard rockers, The Dust Coda.

Γενικότερα, έχω μια συμπάθεια σε μπάντες που έχουν την βάση τους στο πιο παραδοσιακό hard rock προγενέστερων δεκαετιών, αλλά ταυτόχρονα προσπαθούν να το φέρουν στο σήμερα. Όμως, περί αυτού, περί των αναφορών γύρω από τη μουσική πρόταση των The Dust Coda, ακόμα και περί του ρόλου της Earache μίλησα στην παρουσίαση του ιδιαίτερα δυνατού προηγούμενου άλμπουμ τους, του "Mojo Skyline". Οπότε, ας μην σπαταλήσω χώρο και χρόνο για να επαναλάβω τα ίδια, μιας και συνεχίζουν να ισχύουν στο ακέραιο.

Οι Βρετανοί φίλοι μας συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν με την προηγούμενη δουλειά τους, χωρίς ούτε να μένουν στάσιμοι ούτε να αλλάζουν τη βάση της μουσικής τους προσέγγισης. Το hard rock τους είναι παλιομοδίτικο, χτισμένο σε φόρμες που έχουν δοκιμαστεί ανά τις δεκαετίες, από τους Led Zeppelin στους Aerosmith κι από εκεί στους Guns N’ Roses κι ούτω καθεξής.

Αν, όμως, κάτι μου αρέσει τόσο στα τραγούδια τους όσο και στην όλη αύρα που αποπνέουν είναι πως αποτελούν προϊόν μιας πολύ απλής και συνάμα πολύ όμορφης διαδικασίας: μια κιθάρα στον ώμο, ένα βύσμα στον ενισχυτή, μια σειρά από πεταλάκια μπροστά από τα πόδια κι ένα αβίαστο «άκου αυτό το riff που έγραψα». Το οποίο απευθύνεται στους δυο-τρεις τύπους με τους οποίους μοιράζεσαι ένα δωμάτιο που το λέτε στούντιο και κυρίως την ίδια αγάπη για τη μουσική, τα ίδια όνειρα, τις ίδιες φιλοδοξίες. Πιθανόν και την ίδια αγάπη για μπύρα που θα καταναλώσετε μετά το πέρας της πρόβας. Αλήθεια, υπάρχουν πλέον τέτοιες μπάντες ή είναι προϊόν του ρομαντισμού της φαντασίας μου;

Για να μην μακρηγορώ, οι The Dust Coda τα καταφέρνουν πολύ καλά και σε αυτό το νέο άλμπουμ. Όσοι αρέσκονται σε καλοφτιαγμένο, παραδοσιακό hard rock που δεν ακούγεται vintage ή παρωχημένο, μπορούν να προχωρήσουν άφοβα. Στα 55 λεπτά του "Loco Paradise" θα βρουν συνθέσεις πυρακτωμένου rock όπως το εναρκτήριο "Road To Hell" ή το "Rock N' Roll Paradise", αρκετά περισσότερες ακουστικές κιθάρες όπως στο “Fairweather Love” ή στο “The Streets”, αμερικάνικο προσανατολισμό στο "Love Sick", αρκετά μεγαλύτερη δόση από Zeppelin με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το "Since You’ve Been Gone", καθώς κι ένα συγκινητικά αφιερωμένο στον Taylor Hawkins τραγούδι, το "Come The Night". Ειδική αναφορά αξίζει να γίνει στο groovy και δυναμικό "Free All The Dancers" κυρίως για το διαφοροποιημένο δεύτερο μισό του, το οποίο βρίσκει την μπάντα να τζαμάρει σε χωράφια που δείχνουν να της ταιριάζουν.

Δεν είμαι σίγουρος αν έχει γίνει κάποιου είδους έρευνα που να επιβεβαιώνει ή να απορρίπτει εν τέλει το κλισέ περί του πόσο κρίσιμο είναι το τρίτο άλμπουμ, αλλά πολύ αμφιβάλλω αν οι The Dust Coda αγχώθηκαν από αυτή την σκέψη όσο δημιουργούσαν το "Loco Paradise". Πιο πιθανό φαντάζει να πέρασαν κι ίδιοι τόσο καλά όσο περνάει και κάποιος ακούγοντας τα τραγούδια που έγραψαν, τα οποία νομίζω ότι θα τους βοηθήσουν να εδραιώσουν το όνομα τους περαιτέρω στο χώρο, αν και δύσκολα θα τους οδηγήσουν σε κάποιο ιδιαίτερα υψηλότερο επίπεδο δημοτικότητας. Μπορεί τελικά να είναι το τέταρτο το πιο κρίσιμο άλμπουμ μιας μπάντας. Ποτέ δεν ξέρεις.