Bury Tomorrow

Τα διαμάντια είναι άνθρακας υπό υψηλή πίεση. 'Ένα μαύρο πράγμα με μηδενική αξία συμπιέζεται και βγαίνει ένα διαφανές, πεντακάθαρο υψηλής αξίας πράγμα. Οι Bury Tomorrow φυσικά δεν ήταν άνθρακας αλλά ήταν σίγουρα 'μαύροι' από το πόσο δύσκολα περάσανε τόσο με τα προβλήματα στη ψυχική υγεία που έδωσαν τη βάση για το προηγούμενο -και εξαιρετικό- τους album "Cannibal". Μετά τους έφυγε και ο κιθαρίστας-τραγουδιστής και ιδρυτικό μέλος Jason Cameron, οπότε άλλοι θα έσπαγαν και θα διαλυόντουσαν ή θα έβγαζαν απλά ένα 'μεταβατικό' album. Οχι όμως οι Βρετανοί από το Southampton. Αντιθέτως προσέλαβαν δύο νέους μουσικούς, τον Ed Hartwell (ρυθμική κιθάρα) και τον Tom Prendergast (clean φωνή και keyboards) και έδωσαν το πλήρη έλεγχο στον ήδη 'αρχηγό' Daniel Winter-Bates ο οποίος εκτός από καλός μουσικός όπως έχουμε ήδη πεί, είναι και τρομερό παλικάρι και ακτιβιστής και εργαζόμενος στο NHS.

Το έβδομο τους album λοιπόν δεν είναι μεταβατικό με τη κλασική έννοια. Παίρνουν όλα τα στοιχεία του παρελθόντος τους, το πόνο και τη πίεση και βγάζουν το καλύτερο δίσκο τους και ένα από τους σημαντικότερους στο melodic metalcore (και γενικότερα) για το 2023. Στο λένε στο ομότιτλο και εναρκτήριο κομμάτι: 'We are the children of the seventh sun- Like those before us that we buried under -Sick of the light, we are undone΄. Θα πάρουμε το πόνο και το σκοτάδι και με το έβδομο μας album θα τα σαρώσουμε όλα. Λειτουργεί σαν το τέλειο intro για να επανασυστηθούνε σε όλους μας. Το "Abandon Us" πέφτει σαν κεραμίδα με το riff του και το Winter-Bates να είναι πιό επιθετικός από ποτέ και να προκαλεί ανατριχίλα όταν φτύνει το πρώτο 'How could they do that to us?'. Ο 'νέος' Prendergast δένει τέλεια με τα καθαρά του φωνητικά και ναι είναι διαφορετικός από τον Cameron αλλά δεν πειράζει καθόλου. Αν κάποιος σας ρωτήσει τί είναι μοντέρνο melodic core βάλτε τον να ακούσει το "Abandon Us" απλά προειδοποιήστε για το break στο τέλος. Με το "Begin Again" ο Winter-Bates περιγράφει το ταξίδι της αναγέννησης μέσα από τα δικά του προβλήματα σε ένα λιγότερο σκληρό τραγούδι με τους BT να μην φοβούνται να βάζουν στο μίγμα διάφορες ταχύτητες και επίπεδα επιθετικότητας με το τελικό αποτέλεσμα να μην πάσχει από συνοχή αλλά αντιθέτως να εξυψώνεται περισσότερο με την ισορροπία του. Στο "Forced Divide" θρασάρουν ασύστολα και στο hit του δίσκου "Boltcutter" μας προσκαλούν να χορέψουμε με το θρασύτατο groove του και το ηλεκτρονικό ambient πάνω στο οποίο πατά. Το "Wrath" μιλάει για το θάνατο, τη θλίψη που προκαλεί και πώς το ξεπερνάμε. Νιώθεις την κάθαρση μέσα από το uplifting των πλήκτρων του Prendergast και τους στίχους: 'You left an empty space, all of this pain and doubt [...] - I hope I've made you proud'. Το ήρεμο -αρχικά- "Majesty" λειτουργεί σαν τη ιδανική γέφυρα για το δεύτερο μισό του album στο οποίο δεσπόζει αρχικά η συνεργασία με τον Loz Taylor (While She Sleeps) στο "Heretic" και έπειτα -η μάλλον καλύτερη- συνεργασία με τη Cody Frost στο "The Carcass King" το οποίο συμπυκνώνει όλα τα συναισθήματα που μέχρι στιγμής έχτιζαν τραγούδι-τραγούδι. Και τελικά υπάρχει λύτρωση από το πόνο με το θέμα της αναγέννηση; που θέλουν να μας περάσουν οι BT με το "The Seventh Sun"; Η απάντηση στο εκρηκτικό "Recovery?" 'What is... recovery?'. Ένα κομμάτι που δένει το παρελθόν ("Cannibal") με το τώρα. Όπως λέει και o Winter-Bates σε μια συνέντευξη η θλίψη και το depression είναι κάτι που δεν φεύγει ποτέ και δεν πρέπει να ντρεπόμαστε γι' αυτό.

Προς τιμήν τους δεν πέφτουν στη παγίδα να γίνουν ΄ραδιοφωνικοί' και πιό εμπορικοί (κάτι που θα μπορούσαν άνετα), αιφνιδιάζοντας με το πόσο αυθεντικοί ακούγονται και ακροβατώντας ιδανικά ανάμεσα σε μελωδία και επιθετικότητα. Από τη μια έχουμε μια μπάντα που αναγεννάται και διαλέγει το δύσκολο δρόμο και που πηγαίνει το είδος ένα βηματάκι πιό μπροστά και από την άλλη ίσως της στοιχίσει σε εμπορικότητα που αδιαμφισβήτητα αξίζει καθώς πλέον δεν πρόκειται για μια απλά καλή metalcore μπάντα αλλά για μια από τις συνεπέστερες και ωριμότερες εκεί έξω.