Of Mice & Men

Αν θα έπρεπε να δώσουμε ένα θετικό στους Of Mice & Men τότε αυτό θα ήταν η επιμονή ή το πείσμα αν θέλετε. Στο τέταρτο πλέον album με τον μπασίστα Aaron Pauley στα φωνητικά, πλέον δεν μπορούμε να μιλάμε για κάτι ‘καινούργιο’ ή για ‘προσαρμογή’ αλλά για ένα μεστό και ώριμο αποτέλεσμα μια σοβαρής και παραγωγικής μπάντας που προσπαθεί και προσαρμόζεται και πλέον ακούγεται λιγότερο metalcore από ποτέ επίσης.

Παραγωγή, μίξη, εξώφυλλο όλα έχουν γίνει από τα ίδια μέλη του group κάνοντας αναπόφευκτα όλο το album να ακούγεται ιδιαιτέρως προσωπικό. Αν αναζητάτε τα bangers που θα σας δονήσουν και θα προκαλέσουν headbanging, είναι λίγες τέτοιες στιγμές με κυρίως εκπροσώπους τα "Eternal Pessimist" και το "Castaway". Το "Warpaint" μάλλον προσπαθεί περισσότερο από όσο χρειάζεται ενώ βλέπουμε συχνά να προσπαθούν να ακουστούν συναισθηματικοί και σαν τους Linkin Park, όπως για παράδειγμα στο "Into The Sun" όπου κάτι πάει να γίνει αλλά δεν αρκεί το δυνατό rhythm section και η όμορφη φωνή τους Pauley αφού το τελικό αποτέλεσμα καταλήγει να ακούγεται πολύ generic και ποτέ δεν απογειώνεται. Το καταφέρνουν καλύτερα στο "Shiver" όπου είναι περισσότερο ραδιοφωνικό και υπάρχει μια μελαγχολία που μας αρέσει. Στο ομότιτλο κομμάτι "Tether" βρίσκουμε ένα αιθέριο Pauley να τραγουδά συνοδεία πιάνου και εγχόρδων, χτίζοντας σιγά και σταθερά προς την κορύφωση που μπορεί να μην μας κάνει να ανατριχιάσουμε όπως θα θέλαμε αλλά αναμφισβήτητα πρόκειται από τα πιό συναισθηματικά και όμορφα τραγούδια που έχουν γράψει τελευταία. Από το "Indigo" κρατάμε μόνο το όμορφα χαοτικό φινάλε και στο "Zephyros" κρατάμε το jazzy fusion με τα synths που είναι διαφορετικό και ευπρόσδεκτο και ίσως είναι ένα ‘πείραμα’ που θα έπρεπε να συνεχίσουν αν θέλουν να ξεφύγουν από το καλούπι στο οποίο βρίσκονται και είναι φανερό ότι θέλουν αλλά ίσως δεν ξέρουν -ακόμα- πως να ξεφύγουν.

Σίγουρα εργατικοί, με ιδέες και δυνατότητες, πλέον ώριμοι αρκετά να πειραματίζονται και νομίζω ήρθε η ώρα να ξεφύγουν από τα στενά όρια που οι ίδιοι έχουν θέσει στον εαυτό τους και να εξελιχθούν σε αυτό που μπορούν πραγματικά. Αλλιώς -αναπόφευκτα- θα παραμείνουν εγκλωβισμένοι σε μια μετριότητα με εκλάμψεις που εν τέλει όμως μετά από χρόνια θα παραμείνει μετριότητα.