Helstar, Desert Near The End, The Silent Rage @ An Club, 30/11/25

Η επιστροφή των Helstar στην Αθήνα για μια εμφάνιση στα πλαίσια της υποστήριξης του νέου τους άλμπουμ, δεν μπορούσε παρά να μας έχει στις επάλξεις, ακόμη και με την επόμενη της εμφάνισης τους εργάσιμη. Άλλωστε, οι Τεξανοί θρύλοι φαντάζουν ανανεωμένοι, με ένα ανταγωνιστικό καινούριο υλικό στις αποσκευές τους και η πρόσφατη κουβέντα με τον James Rivera, μας είχε ανοίξει την όρεξη για τα καλά. Μαζί τους, δε, εμφανίζονταν δύο δυνατά σχήματα της εγχώριας power metal σκηνής, οπότε το συνολικό πακέτο υπήρξε κάτι παραπάνω από θελκτικό.

Στο ρόλο του opening act της βραδιάς θα βρίσκαμε τους Silent Rage, οι οποίοι δεν δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Αν και πολύς κόσμος δεν φάνηκε ήδη εξοικειωμένος με τη μουσική τους, οι ίδιοι δεν πτοήθηκαν διόλου, αποδίδοντας πειστικά το ταχυδύναμο υλικό τους.Αιχμή του δόρατος ο Μιχάλης Ρινακάκης, με τον Κρητικό frontman να διαθέτει ένα εντυπωσιακών δυνατοτήτων λαρύγγι και να δίνει πολλούς επιπλέον πόντους στα τραγούδια με τις ερμηνείες του.

Τούτου λεχθέντος, οι Αθηναίοι ισορροπούν μαεστρικά ανάμεσα στο heavy και το power, το ευρωπαϊκό και το US, διαθέτοντας ποικιλία, πάθος και την προοπτική να μας απασχολήσουν ακόμη περισσότερο με τα όσα πραγματεύονται. Έτσι, με τα "Stormwarrior" και "Leading The Legions" να ολοκληρώνουν το set τους και τον ήχο να τους φέρεται ευνοϊκά, σίγουρα κέρδισαν με το σπαθί τους το θερμό χειροκρότημα - αλλά και το ενδιαφέρον αρκετών νέων ακροατών.

Εν αντιθέσει με τα όσα προηγήθηκαν, οι Desert Near The End είχαν εμφανώς το δικό τους κοινό ήδη παρόν, και δεδομένα αρκετά χιλιόμετρα στο συναυλιακό τους κοντέρ, με σχετικά πρόσφατο παράσημο την εμφάνιση τους υποστηρικτικά των Gamma Ray. Οι έμπειροι power/thrashers είναι σοβαρή μπάντα, με σημαντική δισκογραφία, που αξίζει να ανακαλύψει κανείς. Στο σανίδι, δε, τα δίνουν όλα, όντας σαφώς πιο ορμητικοί και αφιλτράριστοι απ’ ότι στουντιακά.

Δυστυχώς, όμως, στην κυριακάτικη τους εμφάνιση υπήρξαν ηχητικά ζητήματα, με τον ήχο να μπουκώνει συνεχιζόμενα, γεγονός που δεν μας επέτρεψε να απολαύσουμε στο απόλυτο τις λεπτομέρειες της μουσικής τους. Αυτά μπορούν να συμβούν, προφανώς, σε μια εμφάνιση, με τον κάθε χώρο να έχει τις ιδιαιτερότητες του σε αυτόν τον τομέα, και το «ανάθεμα» από λίγο έως καθόλου αφορά το εκάστοτε σχήμα - στην προκειμένη τους κατά τα άλλα αξιοπρόσεκτους Έλληνες metallers.

Δυόμιση χρόνια πάνε από την τελευταία εμφάνιση των Helstar στην Αθήνα, με τους Τεξανούς θρύλους να επιστρέφουν με τις καλύτερες των προϋποθέσεων φέτος, κάνοντας μια μίνι εγχώρια περιοδεία, με στάσεις στη Θεσσαλονίκη, το Αγρίνιο και, φυσικά, την πρωτεύουσα - και το γνωστό μαγαζί επί της οδού Σολωμού.

Οκτώ χρόνια πρωτύτερα, στον ίδιο χώρο, είχαν χαρίσει μια από τις πιο εμφατικές εμφανίσεις που έχουν υπάρξει στα εγχώρια χρονικά, με το μοναδικό μελανό σημείο πως κατέληξε να αφορά τους ελάχιστους που είχαν παραμείνει στο χώρο, αναμένοντας τους καρτερικά. Αυτή τη φορά, δεν είχαμε κανένα χρονικό απρόοπτο, με την μπάντα να εμφανίζεται εγκαίρως, τον κόσμο να έχει γεμίσει το club ιδανικά και τα πάντα να βαίνουν καλώς - ή σχεδόν.

Ο βραχνός James Rivera είχε να δώσει τη δική του μάχη με το χρόνο - και την ίωση που τον ταλαιπωρούσε κατά τη διάρκεια του σαββατοκύριακου - καταφέρνοντας να είναι ερμηνευτικά άψογος, βγάζοντας χαμηλές και ψηλές με περίσσεια άνεση, χάρη και στον άχαστο συνδυασμό ούζου και μπύρας που απολάμβανε ενδιάμεσα των κομματιών - και πάντα με τους κυνόδοντες Δράκουλα σε πρώτο πλάνο.

Ατραξιόν του νέου lineup της μπάντας υπήρξε ο 24χρονος Alan DeLeon Jr, με το νεαρό κιθαρίστα να αντιμετωπίζει μικρά απρόοπτα κατά τη διάρκεια του set (όπως το σπάσιμο μιας χορδής στην κιθάρα του, στο δεύτερο μόλις τραγούδι), να δείχνει αρκετά άπειρος, αλλά να αντισταθμίζει αυτόν τον παράγοντα με το αρκετά flashy παίξιμο του και τον ενθουσιασμό του που βρίσκεται μέλος μιας μπάντας τέτοιας ιστορίας και βεληνεκούς.

Κατά τα λοιπά, ο Larry Barragan στέκει το Α και το Ω των Τεξανών εκτελεστικά, αποδίδοντας τα πάντα με συνέπεια και στιβαρότητα, καλύπτοντας λάθη και ορίζοντας τον υψηλό πήχη των όσων είδαμε. Μάλιστα, με τη διάδραση και τις αντιδράσεις του κοινού στα όσα διαδραματίζονταν ενώπιον του - και τον επικοινωνιακότατο Rivera σε πρώτο πλάνο - μπορούμε να μιλήσουμε για την ίσως κορυφαία εμφάνιση των βετεράνων US power metallers στα αθηναϊκά χρονικά, τουλάχιστον στο δίπολο απόδοσης και αποδοχής κόσμου.

Το κλείσιμο, δε, του set, υπήρξε μνημειώδες, από το τρομερό "Black Cathedral" στο κλασικό "Winds Of War" και το εκτεταμένο sing along του κόσμου, το κολασμένο "Baptized In Blood" των εκκωφαντικών αντιδράσεων και το "Burning Star" του θρυλικού τους ντεμπούτου. Μια πανδαισία πραγματικού, υπερβατικού metal, αποδιδόμενο από ένα σπουδαίο όνομα του χώρου, που θα άξιζε πολύ μεγαλύτερη καριέρα και αποδοχή, από αυτήν που οι συγκυρίες της επέτρεψαν να πετύχει. Time, centuries have come and gone - But still they remain.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης