As Everything Unfolds

Δεύτερο album σε μικρό χρονικό διάστημα (μετά το ντεμπούτο τους το 2021) για τους Βρετανούς rockers οι οποίοι μάλλον κάτι κάνουν καλά αφού τους καλούν συνέχεια σε φεστιβάλ και έχουν σηκώσει αρκετή σκόνη σε τόσο λίγο χρόνο με το στύλ τους να ακουμπά τα όρια του νοσταλγικού, θυμίζοντας εποχές 90’s με ένα μίγμα πρωτο-nu και post-metalcore αλλά περασμένο μέσα από ένα πρίσμα Paramore κάτι στο οποίο βοηθά και το φωνητικό εύρος και στυλ της frontman Charlie Rolfe.

Το "Ultraviolet" είναι ένα ευχάριστο και χαρούμενο album. Στα 36 λεπτά του δεν θα βρείτε fillers και οποιαδήποτε οργή ή μαυρίλα εντοπίσετε, σύντομα θα διαλυθεί, φωτισμένο από το ultraviolet φως που τους ρίχνει η μουσική, η φωνή, οι μελωδίες και οι στίχοι των νεαρών από το Buckinghamshire. Απλό στις συνθέσεις του, χτίζεται κομμάτι-κομμάτι, απαιτώντας την υπομονή σας στο πρώτο μισό αν αυτά που διαβάζετε εδώ δεν συνάδουν με την ακουστική εμπειρίας σας. Οχι ότι το ομότιτλο, εναρκτήριο κομμάτι είναι κακό. Τουναντίον. Μουδιασμένο θα το χαρακτήριζα μέχρι να ακούσεις το δυναμικό ρεφρέν και την κραυγή (!) της Rolfe. Ήδη από το "Felt Like Home" αρχίζεις να νιώθεις ότι κάτι καλό υπάρχει εδώ. Ισορροπία συναισθήματος, και synth-rock ξεσπασμάτων, ακουστικό bridge, όλα textbook και όλα μια χαρά. Δεν σπάνε κάνα καλούπι αλλά όπως ξαναέγραψα, περνάς υπέροχα. Μετά το δυναμικό pop-rock "Saint Or Rogue", περνάνε με ευκολία σε πιό metal χωράφια με το "Blossom" όπου η Rolfe με άνεση κερδίζει τις εντυπώσεις καθώς το κομμάτι είναι χτισμένο έτσι ώστε με τη μελωδία και τις -ενίοτε- screams να μεταδώσει άνετο συναίσθημα. Οκ είπα δεν υπάρχουν fillers, αλλά υπάρχει το "Infrared" που λειτουργεί σαν το break point για το δεύτερο μισό το οποίο ξεκινά με το γρήγορο και αγριεμένο "Flip Side" όπου μέχρι και growls θα ακούσουμε (!). Τελικά τί είναι οι AEU; Pop-rock ή metal; Καλό που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε. Τα κομμάτια είναι μικρά σε διάρκεια, όσο-τόσο για να μην βαριέσαι με το ‘flip-side’ βέβαια να μην σουν μένουν και εύκολα και μετά από αρκετές ακροάσεις να έχω ήδη ξεχάσει τί άκουσα. Μένει βέβαια θετικό πρόσημο και όταν ξανακούω το "Twilight" εύκολα υπενθυμίζομαι γιατί το συμπάθησα το album. Για στιγμές σαν το "Rose Bouquets" και τα συναισθήματα που σου δημιουργεί, αυτό το ελαφρύ ανατρίχιασμα στο ρεφρέν και που σου θυμίζει γιατί αυτά τα ‘απλά’ rock κομμάτια λειτουργούν τόσο καλά.

Και αν το "Daylight" πέρασε και δεν ακούμπησε, στο φινάλε με το "All I’ve Ever Known" ταυτίζονται με -υποθέτω- τα είδωλα τους και την Hayley Williams, δείχνοντας με χαρακτηριστική άνεση την ικανότητα και το νεανικό θράσος τους να μπορούν να γράφουν alternative hits που σίγουρα θα αγαπηθούν στα καλοκαιρινά φεστιβάλ. To "Ultraviolet" είναι το σημάδι μια μπάντας με αυτοπεποίθηση και ιδέες. Το πόσο θα ξεπεταχτούν ακόμα περισσότερο ή απλά θα παραμείνουν μια τις πολλές ‘καλές μπάντες που είδα μια φορά σε ένα φεστιβάλ και ξέχασα το επόμενο δευτερόλεπτο’ εξαρτάται από τους ίδιους.