Queens Of The Stone Age

Έξι χρόνια σιωπής - έστω μερικής, αφού τα Desert Sessions την έσπασαν το 2019 - φαντάζουν πολλά για έναν τόσο δραστήριο καλλιτέχνη όπως ο Josh Homme. Και θα ήταν, αν στο διάστημα που ακολούθησε το "Villains" δεν είχαν συμβεί ένα σωρό γεγονότα τόσο σε προσωπικό όσο και σε ευρύτερο πλαίσιο που το γέμισαν και με το παραπάνω. Δυστυχώς, όλα τους είχαν αρνητικό αντίκτυπο στον άλλοτε κιθαρίστα των Kyuss. Τα πάντα μπήκαν στον πάγο, ό,τι είχε ηχογραφηθεί έπρεπε να περιμένει, η έμπνευση είχε εξαφανιστεί, η επιβίωση έγινε προτεραιότητα.

Η αιτία δεν μπορεί να αναζητηθεί σε ένα και μόνο σημείο. Πρώτα και κύρια, ανεξάρτητα από τους λόγους που οδήγησαν σε αυτήν, η διάλυση της πολυετούς σχέσης με την σύζυγό του, καθώς και η δημοσιοποίηση αχρείαστων λεπτομερειών αυτής, αλλά και η δικαστική διαμάχη που ακολούθησε για την επιμέλεια των τριων παιδιών τους, η οποία βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη. Κάπου εκεί ενεπλάκη σε ένα περιστατικό σωματικής βίας με θύμα μια φωτογράφο που λίγο έλειψε να του στοιχίσει την καριέρα του. Όπως τελευταία εξομολογήθηκε ο ίδιος, μέσα σε όλα αυτά, προέκυψε και ένας καρκίνος, από τον οποίο, ευτυχώς, γλίτωσε. Και αν τα προηγούμενα από μόνα τους θα αρκούσαν για να ρίξουν κάποιον στον πάτο, οι ειδήσεις των θανάτων των Anthony Bourdain, Mark Lanegan και Taylor Hawkins θα μπορούσαν να τον αποτελειώσουν.

Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, λοιπόν, «γεννήθηκε» το "In Times New Roman…". Και η ωμότητα των τραγικών συμβάντων έχει αποτυπωθεί στον δίσκο. Ευλόγως, το άλμπουμ απομακρύνεται από την χορευτική διάθεση του προκατόχου του - όχι όμως και την παιχνιδιάρικη, πως θα μπορούσε άλλωστε ένας δίσκος των Queens Of The Stone Age - και δίνει μεγαλύτερη βάση στις κιθάρες. Στα ¾ της ώρας που διαρκεί θα συναντήσουμε δυναμικές, όμορφα ατμοσφαιρικές, ενίοτε και μελαγχολικές συνθέσεις, αλλά και μελωδίες από το παρελθόν και τον Homme ως αδιαμφισβήτητο ηγέτη και performer ανάμεσα σε ίσους πλέον συμπαραστάτες τους Fertita, Van Leeuwen, Shuman και Theodore.

Από τις συνθέσεις, ξεχωρίζω προσωπικά το "What The Peephole Say" για την εκρηκτικότητα αλλά και την διακριτική post-punk αισθητική του, το άκρως εξομολογητικό πρώτο single "Emotion Sickness" αλλά και το παραδοσιακό, πλέον, επικό ραντεβού των Queens Of The Stone Age (βλέπε το 9λεπτο "Straight Jacket Fitting"). Πολύ δυνατά επίσης τα σερί των "Paper Machete" και "Negative Space" με τα αξιομνημόνευτα ρεφρεν και σολο βγαλμένα από τα παλιά, ενώ σε γενικότερες γραμμές το άλμπουμ δημιουργεί ευχάριστους συνειρμούς με το "Lullabies To Paralyze".

Με το "In Times New Roman…" κλείνει η τριλογία που ξεκίνησε με το "…Like Clockwork". Αν και το πρώτο υπερέχει ξεκάθαρα, η ποιότητα διατηρείται σε πολύ υψηλό επίπεδο σε όλα τα μέρη. Το πιο πρόσφατο εξ αυτών αφήνει μόνο θετικές εντυπώσεις, ελπίζοντας να αποτελέσει και αυτό με τη σειρά του ένα είδος closure και για τον ίδιο τον Homme, ο οποίος δήλωσε πως ήταν ίσως η πρώτη φορά που δεν ήθελε να κυκλοφορήσει δίσκο. Αλλά είναι αυτό στο οποίο είναι καλός και λειτουργεί θεραπευτικά για τον ίδιο. Και μετά από όσα έχει περάσει, η/οι μουσική/οι, οι φίλοι και τα παιδιά του είναι οι μόνες σταθερές που χρειάζεται για να σταθεί ξανά στα πόδια του.

Σε γενικές γραμμές, οι Queens Of The Stone Age έχουν βρει την γραμμή τους και εμείς πλέον τους έχουμε κατανοήσει βαθιά. Μπορεί σπάνια πλέον να μας εκπλήσσουν, αλλά το κάνουν ακόμα, ("…Like Clockwork"), ωστόσο έκπληξη θα ήταν και το να μας απογοητεύσουν και αυτό είναι τους κατατάσσει ψηλά ανάμεσα στις κορυφαίες σύγχρονες rock μπάντες.