Poppy
Zig
Στείλτε την Poppy στη Eurovision να σηκώσει την κούπα!
Κακά τα ψέματα, παρά το ενδιαφέρον που έχει η καριέρα της Poppy από τις απαρχές της καριέρας της, εκεί που ψαρώσαμε ήταν με το "I Disagree". Μέσα σε μία δεκαετία που το metal έδειχνε πρόθυμο να παίξει με πιο, εμ, pop φόρμες, έσκασε η Poppy και έκανε το ανάποδο: έβαλε τη metal στην pop της. Οι αναφορές σε kawaii metal, τα metalcore breakdowns, οι djentίλες, και τα μπρούταλ φωνητικά έκαναν το "I Disagree" ένα πραγματικά πλούσιο άλμπουμ που άνοιγε νέες πόρτες στην καλλιτεχνική σύμφυση των ειδών. Προς την ίδια κατεύθυνση και το EP "Eat", που συνέχιζε ανένδοτο την αγριάδα, με την γυαλισμένη παραγωγή, σε μία σπουδαία στιγμή για την metal κοινότητα, καθώς την εξέθετε σε νέες γλώσσες που απ’ όσο φάνηκε, ξεπετάγονταν ήδη κι απ’ αλλού, και φέτος έφτασαν να θεωρούνται κομβικές.
H Poppy, όμως, είναι μία μουσικός που ποντάρει στη ρευστότητα, κι έτσι αυτό το κομμάτι που αφορούσε τη metal κοινότητα δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός της. Ναι, μπορεί να ταιριάζει σε συγκεκριμένα ακροατήρια αυτή η πλευρά της, όμως δεν πρόκειται για την καλή πλευρά της. Η ίδια δεν φάνηκε να το πιστεύει, εξάλλου, σπεύδοντας να κυκλοφορήσει μόλις έναν χρόνο αργότερα το "Flux", που έντυνε το pop στυλ της με το alternative rock, σε μία κίνηση που δείχνει ενδιαφέρον για τα πιθανά όρια, και όχι την επανάπαυση. Από αυτήν την άποψη, όμως, θα ήταν μάλλον το αναμενόμενο να κάνει αυτή τη φορά άλλο ένα άλμπουμ στη λογική του «Pop + άλλο είδος», κάνοντας τον πειραματισμό φόρμουλα. Ως εκ τούτου, το "Zig" πραγματικά ανατρέπει προσδοκίες, με το να μην ανατρέπει καμία.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να κυκλοφορήσει από μία καθαρόαιμη pop τραγουδίστρια, οριακά χωρίς να αλλάξουμε τίποτα. Τυπικότατα παραδείγματα τα cunty "Knock Off" και "Motorbike", που παρακαλούν για sing-along, ή το τρυφερό "Flicker" με το υπέροχο ρεφραίν του, ή και το "Linger" με τα θλιμμένα του αρπίσματα, που όσο προχωράει ανθίζει, με τα μπάσα να γεμίζουν ηδονιστικά τα αυτιά σου. Υπάρχουν και στιγμές που η pop δείχνει πιο «σοφιστικέ», με διαφορετικά επίπεδα επιτυχίας. Το "Church Outfit", το πρώτο single που κυκλοφόρησε, άφηνε να εννοηθεί ότι θα έχουμε μία br00tal συνέπεια λόγω των σκισμένων δεύτερων φωνητικών, τα οποία όμως ουδέποτε θα ξανακούσουμε, και χρησιμεύουν μόνο για να βράσει το αίμα μας στην γραμμή εκκίνησης. Πολύ πιο ενδιαφέρουσα στιγμή το δυσοίωνο "What it Becomes", που συμφύει τον οργανικό ήχο του τσέλου με τα synths, ενώ η φωνή της ίδιας της Poppy παίζει στη γραμμή της αμφισημίας και της αντίθεσης, μέσω επεξεργασίας και εφέ. Το δε ομώνυμο "Zig", με τη μετρημένη του επιθετικότητα και τις δυσαρμονίες, ανήκει στην κατηγορία των ear-worms και θα μπορούσε άνετα να σηκώσει κούπα στον τελικό της Eurovision.
Ανάμεσα στις όχι-ακριβώς-αδύναμες-αλλά-όχι-ενθουσιώδεις στιγμές του δίσκου είναι το "1s 0s", που μαζί με το "The Attic" χρησιμοποιούν παραμορφωμένα breakcore drums, κι ενώ αυτό δίνει πόντους, δεν αρκεί από μόνο του να ενισχύσει τα κομμάτια, που είναι μάλλον γραμμικά στην εξέλιξή τους. Αντίστοιχα και το "Prove It", που είναι μία χαρά dance κομμάτι, αλλά ίσως θα ήθελα κάτι άλλο, πιο μεγαλεπήβολο, για τελευταίο κομμάτι.
Μπορούμε να κάνουμε πολλά σχόλια για τη σειρά των κομματιών, τι δουλεύει καλύτερα και τι όχι, ποια μελωδία απ’ όλες μας τραβάει περισσότερο, και για το πόσο καλοδουλεμένη είναι η παραγωγή, όμως η συζήτηση δεν θα μας οδηγήσει ποτέ στα ίδια μονοπάτια που μας πήγαν τα δύο προηγούμενα άλμπουμ της. Αν δεν βρήκατε ποτέ κάποιο ενδιαφέρον στα "Poppy.Computer" και "Am I A Girl?", τότε μάλλον δεν θα βρείτε ούτε εδώ, καθώς πρόκειται για έναν pop δίσκο, γεμάτο ωραίες ιδέες, αλλά προορισμένο για ένα πολύ διαφορετικό κοινό από εκείνο που αναζητά την ωμότητα του metal. Ίσως αυτό - ή κάτι εντελώς διαφορετικό - να έρθει με την επόμενη κυκλοφορία της. Εξάλλου, η εικοσιεννιάχρονη μουσικός είναι παραγωγικότατη, ακόμη κι αν οι κυκλοφορίες της δεν ξεπερνάνε κατά πολύ τη μισή ώρα. Για φέτος, πάντως, έχουμε λαχταριστή pop, με πολλά κερασάκια πάνω στην τούρτα.
