Sleep Token

Σύμφωνα με το έργο του Φρόιντ για την ερμηνεία των ονείρων, το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η μεταμφίεση των παράλογων επιθυμιών, ώστε να μας επιτρέπεται να κοιμηθούμε ομαλά. Σε πλήρη ταύτιση, οι Sleep Token έρχονται μεταμφιεσμένοι και προσφέρουν αινιγματικές μουσικές, παρασέρνοντας τον ακροατή σε μια εμπειρία σχεδόν υπνωτική.

Κι όπως τα όνειρα συνήθως δεν ακολουθούν τους νόμους της λογικής σκέψης, έτσι και οι μουσικές των Sleep Token δεν ακολουθούν τις συνθετικές νόρμες που έχουμε συνηθίσει, καθώς, από τα pop στοιχεία, στις heavy κιθάρες κι από τα RnB φωνητικά στα ουρλιαχτά, όσο πιο ετερόκλητα τα στοιχεία τόσο καλύτερα λειτουργούν στο μουσικό σύμπαν που έχουν δημιουργήσει. Και μετά από δυο εξαιρετικά άλμπουμ, στην τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά τους δείχνουν να τελειοποιούν περαιτέρω τη φόρμουλα αυτή.

Φυσικά, σε αυτό εδώ το μέσο δεν τους ανακαλύψαμε τώρα, αντιθέτως τους εκθειάζουμε από την πρώτη στιγμή που βγήκαν στο προσκήνιο. Το "Sundowning" αποτέλεσε ένα σοκ που ακόμα δεν έχουμε ξεπεράσει, ενώ το "This Place Will Become Your Tomb" έφερε επιμέρους νέες κορυφές (πχ "Atlantic", "Alkaline") αλλά και πειραματισμούς που αρχικά προβλημάτισαν. Δυο πράγματα, όμως, κατέστησαν σαφή: πρώτον ότι δεν έχουν καμία διάθεση να μείνουν στάσιμοι και δεύτερον ότι ο χρόνος είναι σύμμαχός τους.

Στο "Take Me Back To Eden" δεν χρειάζονται καν την πολυτέλεια του χρόνου, καθώς μονομιάς επιβεβαιώνουν ότι έχουν διαολεμένο ταλέντο να μένουν πιστοί στον χαρακτήρα τους και ταυτόχρονα να διευρύνουν τα μουσικά τους όρια, προσθέτοντας νέα στοιχεία. Σε αυτή εδώ τη δουλειά αγγίζουν σχεδόν το τέλειο και πλέον δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ή δικαιολογία να αγνοηθούν. Πρόκειται για μια δουλειά που νομοτελειακά - κι απολύτως δικαιολογημένα - θα τους οδηγήσει στο επόμενο βήμα της συνεχώς ανοδικής πορείας τους.

Τα singles που στρατηγικά κυκλοφορούσαν εδώ και μήνες, προετοιμάζοντάς μας για την άφιξη του άλμπουμ, άφηναν ελάχιστα περιθώρια αμφισβήτησης, κάνοντας αυτό ακριβώς για το οποίο επιλέχθηκαν ως προπομποί του άλμπουμ: δημιούργησαν φασαρία γύρω από το όνομα της μπάντας, προκάλεσαν το ενδιαφέρον νέων ακροατών κι ενθουσιασμό στις τάξεις των ήδη οπαδών τους. Πως δηλαδή να μην εντυπωσιαστεί κάποιος από ένα τραγούδι σαν το "Chokehold", τόσο πιασάρικο και τόσο κολλητικό, αλλά και τόσο υπέροχα δουλεμένο στη λεπτομέρεια; Πως να μην θαυμάσει τους νέους δρόμους που ανοίγει το "The Summoning" που στα 6μιση λεπτά του πάει από τα κοφτά metal riff σε μια ambient γέφυρα κι από εκεί σε ένα ρυθμικό, groovy pop τελείωμα; Την ίδια λογική των αλλαγών σε μουσικό ύφος, σε ατμόσφαιρα και σε συναισθήματα θα συναντήσει κάποιος στο 7λεπτο "Ascensionism" με το υπέροχο πιάνο του, όπως και στο 8λεπτο ομότιτλο τραγούδι, που αμφότερα έχουν τόσα μα τόσα ωραία πράγματα να συμβαίνουν κατά τη διάρκειά τους που τα καθιστούν καθηλωτικά.

Γενικότερα, υπάρχει μια τέλεια ισορροπία μεταξύ pop μελωδιών και heavy παιξιμάτων, η οποία συναντάται σε πολλά τραγούδια, με πρώτο και καλύτερο το αγαπημένο μου "Aqua Regia", όπου κάθε στίχος και κάθε μελωδική γραμμή νιώθω να με κεντρίζει, με το "Granite" να ακολουθεί από κοντά. Οι δε καθαρές κιθάρες που εισάγουν το "Are You Really Okay" αποτελούν κάτι καινούργιο για τη μπάντα, σε μια αργή και υπέροχα φορτισμένη σύνθεση, με το «please don’t hurt yourself again» του τελειώματος να σε αφήνει αποσβολωμένο ως προς την επίγευση που αφήνει. Κάπως σαν εκείνο το όνειρο που ποτέ δεν κατάφερες να ερμηνεύσεις.

Είναι, πάντως, τρομερό το πόσο αρμονικά καταφέρνουν να συνυπάρχουν στη ροή του άλμπουμ απολύτως αντικρουόμενα στοιχεία, όπως τα blackgaze στοιχεία του "Vore" με τα contemporary pop στοιχεία του "DYWTYLM". Πραγματικά πιστεύω πως μόνο αυτός ο απίθανος τύπος, ο Vessel, μπορεί να κάνει τα τελευταία να ακούγονται τόσο ωραία, αντί για τόσο ενοχλητικά! Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι, όμως, το πως κάθε τραγούδι έχει κάτι χειροπιαστό να σου αφήσει, όπως για παράδειγμα "The Apparition" ή το "Rain" που έχουν όλα όσα θα χρειαζόταν ένα τραγούδι για να αποτελέσει hit/single από μόνο του, ενώ ταυτόχρονα αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της συνολικής εμπειρίας του άλμπουμ. Ενός μουσικού ταξιδιού που στο τέλος του αφήνει το δικό του αίνιγμα αιωρούμενο, καθώς το "EUCLID" κλείνει οδηγώντας τον ακροατή πίσω στο πρώτο τραγούδι του πρώτου άλμπουμ των Sleep Token, στο "The Night Does Not Belong To God". Σηματοδοτεί το κλείσιμο κάποιου κύκλου ή μήπως ήταν εν τέλει το "Take Me Back To Eden" - όπως όλα όσα βλέπουμε ή όσα φαινόμαστε - μονάχα ένα όνειρο μέσα σε όνειρο;

Οι Sleep Token εδώ έχουν τα πάντα: Μοναδική ηχητική ταυτότητα, υπέροχες συνθέσεις, έναν απίστευτα ταλαντούχο ερμηνευτή, ποιότητα και βάθος που επιτρέπουν και προτρέπουν να ασχοληθεί κάποιος πιο ενδελεχώς μαζί τους, αλλά και μια αμεσότητα που δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητη. Παράγουν μουσική που απευθύνεται στο σήμερα και κοιτάζει μπροστά, προσφέροντας πραγματικό και ουσιώδες μουσικό crossover, ενώ καταφέρνουν κάτι πραγματικά σπάνιο: να είναι progressive με κύριο όχημα τα φωνητικά και τις μελωδίες τους! Αξίζει να αναγνωρίσουμε την αξία τους σήμερα κι όχι με τη συνήθη χρονοκαθυστέρηση που μας χαρακτηρίζει σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Η αφορμή είναι εδώ, με ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.