Nita Strauss

Τι, έπεσε βαρύς ο υπότιτλος  με αναφορά σε Lorde για προσωπικό δίσκο της Nita Strauss; Ήταν μόνο δίκαιο, φίλες και φίλοι. Όχι, προφανώς το πρώτο βιολί του Alice Cooper δεν κάνει ξαφνική αναστροφή. Συνεχίζει να γράφει riffs και να σολάρει σα να μην υπάρχει αύριο. Αυτό ξέρει, αυτό αγαπάει και αυτό την καθιέρωσε ανάμεσα στα πιο αναγνωρίσιμα ονόματα στον κιθαριστικό κόσμο των τελευταίων χρόνων. Θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς από το πουθενά να αλλάξει κατεύθυνση.

Αν με κάποιο τρόπο είχε περισσέψει έστω ένα ψήγμα αμφιβολίας, η καλησπέρα του "Summer Storm" περιλαμβάνει όλα όσα χρειάζονται για να το στείλει στον αγύριστο με συνοπτικές. Αρπίσματα για άνοιγμα. Καλοστημένα γυρίσματα από ρυθμικά σε licks. Στόχευση που δεν ξεφεύγει, ακόμα και σε πλήρως οργανικό πλαίσιο. Η σύνθεση αφήνει τη γη μόνο στιγμιαία, για χοροπηδητό ή/και κοπάνημα. Η τεχνική ξεχωρίζει με γυμνό μάτι, χωρίς να γίνεται αυτοσκοπός. Οι γωνίες μειώνονται στην παραγωγή.

Σε αντίθεση με το ντεμπούτο της, η Strauss αυτή τη φορά ελαχιστοποιεί τις φιοριτούρες στα όρια του δυνατού και μαζεύει μία διόλου ευκαταφρόνητη ομάδα από καλεσμένους για να σταθούν πλάι της. Η σύμπραξη με την Alissa White-Gluz στο "The Wolf You Feed", στρατηγικά τοποθετημένη μετά την εισαγωγική καταιγίδα, δίνει το έναυσμα. Γρυλίσματα στα κουπλέ, λιντάκια χωρίς σταματημό, κουκλίστικο ρεφραίν· συνταγή απευθείας από τις χρυσές σελίδες του metalcore βιβλίου, άψογα υλοποιημένη.

Ανάμεσα στα περάσματα των Chris Motionless, Lzzy Hale και David Draiman, τα ραδιοφωνικά χρώματα χτυπάνε πριν ολοκληρωθεί η πρώτη ακρόαση. Ραδιοφωνικά με τη μοντέρνα heavy έννοια βέβαια, γιατί αν ελπίζατε σε κάτι προς το νυν στυλ της Demi Lovato λόγω της σύντομης συνεργασίας των δύο καλλιτέχνιδων, πιθανότατα θα απογοητευτείτε. Στην αντίπερα όχθη, οι δίκασες και τα κοψίματα του "The Golden Trail" ουρλιάζουν mid-zeroes In Flames, κι αυτό χωρίς να ληφθεί υπόψη η παρουσία του Anders Fridén.

Η εξάχορδη δεν φεύγει δευτερόλεπτο από το προσκήνιο στο "The Call Of The Void". Ακόμα κι όταν τα πρόσωπα στο μικρόφωνο κάνουν να τραβήξουν τα βλέμματα, οι ισορροπίες διατηρούνται. Όταν η Nita μένει μόνη με τη μπάντα της, δε, το αποτέλεσμα λάμπει. Το σερί των "Scorched" και "Momentum" αφήνει μιας παλαιάς κοπής γεύση. Η γλύκα του "Kintsugi" κουβαλάει κάτι εξ ανατολάς. Το φινάλε με Marty Friedman στο "Surfacing" βάζει το κερασάκι στην τούρτα ενός απολαυστικού guitar hero δίσκου.