Foo Fighters

Ο καθένας έχει διαφορετικό τρόπο να αντιμετωπίζει το πένθος και ο Dave Grohl καλείται για δεύτερη φορά στην καριέρα του να διαχειριστεί μια τεράστια, δυσθεώρητη απώλεια για τον ίδιο. Κι αν από τη διαχείριση της απώλειας του Kurt Cobain, ηγέτη των Nirvana το αποτέλεσμα κατέληξε ευτυχώς να είναι η ίδια η ύπαρξη των Foo Fighters, το τι θα γινόταν μετά την απώλεια για τον Grohl του μουσικού αδελφού και κολλητού φίλου Taylor Hawkins ήταν ένα ακόμα μεγαλύτερο ερωτηματικό. Η σχέση Hawkins και Grohl κρατούσε 25 χρόνια και ο Taylor ήταν φανερό πως ήταν ένα κομβικό και απαραίτητο κομμάτι των Foos.

Οι ίδιοι μετά το τραγικό γεγονός είχαν ζητήσει ιδιωτικότητα και χρόνο για να θρηνήσουν και να μαζέψουν τα σπασμένα τους κομμάτια. Η πρώτη απάντηση, στο αν πρώτα-πρώτα η μπάντα θα συνέχιζε να λειτουργεί, ήταν καταφατική. Απέμεινε μυστήριο ο τρόπος με τον οποίο ο Dave, ο Nate, ο Chris, ο Pat και ο Rami - γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Foo Fighters είναι μπάντα και όχι το solo project του Grohl - θα επέστρεφαν. Μαζεύοντας τις σκέψεις μου για το τι θα έκαναν οι πληγωμένοι Foo Fighters, κατέληγα είτε στο ότι θα ανασκουμπώνονταν και θα επέστρεφαν στο παρελθόν τους, ή στο ότι θα εξέφραζαν τον πόνο τους μέσα από μια πιο εσωστρεφή και ίσως καταθλιπτική δουλειά.

Τελικά δε συνέβη τίποτα από τα δύο ακριβώς. Οι Foo Fighters με το "But We Are Here", απλώς προχωρήσανε. Το πρώτο single "Rescued" που ακούσαμε πριν έναν περίπου μήνα, ήταν ένα δυνατό κομμάτι που έδειχνε να τους φέρνει πίσω στον πιο ευθύ rock ήχο που είχαν μέχρι και το (εκπληκτικό) "Wasting Light". Πολύ καλός προάγγελος για το άγνωστο που ανοιγόταν μπροστά στον ακροατή. Το "Under You" είναι σε παρόμοιο στυλ, θυμίζοντας εποχές 2000 για τη μπάντα και μάλιστα ακούγεται εξαιρετικά feelgood μουσικά. Το "Hearing Voices" παντρεύει επιτυχημένα ακουστικές κιθάρες, μια κολλητική μπασογραμμή, τις αγαπημένες γκαρίδες στο ρεφραίν και ένα κλείσιμο με πιάνο.

Ακούγοντας το ομότιτλο, έχω να κάνω την ελαφρώς ενοχική αποκάλυψη ότι πολύ βαθιά μέσα μου, μου είχε λείψει κάπως η εικόνα του Grohl σαν ντράμερ. Στον δίσκο συμβαίνει το ίδιο που συνέβη και το 1997, δηλαδή εκτός από τα φωνητικά και την κιθάρα, ο Dave έχει αναλάβει και τα τύμπανα. Είναι πολύ κρίμα που αυτό έγινε εξ’ αιτίας ενός τόσο τραγικού γεγονότος, αλλά ήθελα να εκφράσω τη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό ακούγοντας αυτόν τον δυναμίτη.Το "The Glass" είναι μάλλον το πιο «διαφορετικό» κομμάτι του δίσκου. Δε χρειάζεται να είσαι ο Roger Waters για να εκφράσεις συναισθήματα με στίχους, σε κάποιες περιπτώσεις αρκεί και το απλό αλλά ειλικρινές "I found a version of love and, just like that, I was left to live without it".

Στα αυτιά μου, το δεύτερο μέρος του δίσκου είναι ακόμα καλύτερο και κρύβει μικρούς θησαυρούς. Το κοφτό riff του "Nothing At All" μεταμορφώνεται σε ένα πιασάρικο ρεφραίν και καταλήγει σε ένα φασαριόζικο τελείωμα που είναι σήμα κατατεθέν των Foos. Όπως επίσης και το, για μια ακόμη φορά, εξαιρετικό drumming. Το πανέμορφο "Show Me How" έχει αέρινες κιθάρες, διπλά αντρικά/γυναικεία φωνητικά που παραπέμπουν σε dream pop και είναι μάλλον το αγαπημένο μου κομμάτι στον δίσκο. Μόνο μικρή, είναι η αλήθεια, έκπληξη, προκαλεί το γεγονός ότι στα φωνητικά τον Dave συνοδεύει η κόρη του Violet.

Το "Beyond Me" βγάζει λίγο μελαγχολικά vibes μέσα στην εξωστρέφεια που έχουν τα πομπώδη τύμπανά του και το κιθαριστικό σολάκι στο τελείωμα. Το δεκάλεπτο "The Teacher" είναι ένα τραγούδι που ξεφεύγει από τη συμβατική rock δομή που μας έχουν συνηθίσει. Δεδομένου και του στίχου "you showed me how to breathe, but never showed me how to say goodbye", πιθανολογώ ότι έχει να κάνει με τη δασκάλα μητέρα του Grohl που πέθανε το καλοκαίρι που μας πέρασε. Η αγωνία για το πώς κάποιος διαχειρίζεται τους δύσκολους και αναπόφευκτους αποχαιρετισμούς κλιμακώνεται στο τέλος με το απελπισμένο συνεχές ουρλιαχτό "goodbye", με τη μουσική να φτάνει στα όρια του θορύβου. Το "Rest" ξεκινάει και κλείνει με τον Dave και μια ακουστική κιθάρα, αποχαιρετώντας τον ακροατή μέχρι το επόμενο ραντεβού.

Ο Grohl κλήθηκε πριν από τριάντα χρόνια να διαχειριστεί την ανείπωτη απώλεια του Cobain και τώρα βρέθηκε αντιμέτωπος με μια, επιτρέψτε μου παρακαλώ, ακόμα μεγαλύτερη. Ως οπαδός, περίμενα και ήλπιζα απλώς οι Foo Fighters να βρουν τον τρόπο να συνεχίσουν. Πολλές φορές άλλωστε, αρκεί απλώς το να υπάρχεις. Να όμως που οι έβγαλαν έναν δίσκο που πιστεύω ότι θα καταλήξει να συγκαταλέγεται στους καλύτερους της δισκογραφίας τους. Ο τίτλος το λέει καλά: «μα, είμαστε εδώ». Πέρα από αντιξοότητες, πέρα από απώλειες, πέρα από στενοχώριες, η ζωή συνεχίζεται και οι Foo Fighters είναι εδώ. Δύσκολα θα μπορούσαν να μας το δηλώσουν πιο ξεκάθαρα και πιο εμφατικά.