Pvris

Είναι αλήθεια ορισμένες φορές εξαιρετικά ενδιαφέρον να παρακολουθείς πως και γιατί ένα σχήμα έχει βιώσει πολυάριθμες αλλαγές στον ήχο του, ειδικά όταν αυτές απέχουν και αρκετά ως είδη μεταξύ τους. Οι Pvris λοιπόν ενώ ξεκίνησαν ως ιδιαίτερα ελπιδοφόρο σχήμα με metalcore και post-hardcore καταβολές, σιγά σιγά άρχισαν να χάνουν μέλη για διάφορους λόγους και να πειραματίζονται με περισσότερο pop και ηλεκτρονικά στοιχεία. Η συμμετοχή τους δε έπειτα από αυτή την αλλαγή στο soundtrack της animated σειράς του League Of Legends (LOL), "Arcane", τους χάρισε απρόσμενη αναγνώριση και καταξίωση πολύ απότομα. Το τελευταίο τους δισκογραφικό πόνημα τους βρίσκει ως το solo project του ιδρυτικού τους μέλους, Lynn Gunn.

Σίγουρα στον τελευταίο δίσκο τους, "Use Me", οι Pvris είχαν αποδείξει πως ακόμη κι αν έκαναν ολοκληρωτική στροφή στον ήχο τους ήξεραν να γράφουν τεράστια τραγούδια. Απόδειξη το ακραία κολλητικό "Dead Weight". To "Evergreen" λοιπόν βουτά σε μια πολύ περισσότερο προσωπική έκφραση αυτή τη φορά εφόσον η καλλιτεχνική επιμέλεια εναποτίθεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στη Lynn, με αποτέλεσμα το Pvris πλεον να λειτουργεί ως καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο. Το "Evergreen" διατηρεί όλα τα pop και ηλεκτρονικά στοιχεία του παρελθόντος, τη σκοτεινή και μεταφυσική αισθητική αλλά και πειράματα με hip-hop και trip-hop ήχους.

Ενώ ο δίσκος κάνει μια δυναμική αρχή με τα εξ ολοκλήρου προορισμένα για big hits "I Don’t Wanna Do This Anymore", "Good Enemy" και "Godess" - κομμάτια δυναμικά, επιθετικά και χορευτικά, δεν μοιάζει να διατηρεί αυτή τη νεκροζωντανή του ενέργεια σε όλη του τη διάρκεια. Μεγάλη εξαίρεση φυσικά τα, ειρωνικά ταιριαστά με αυτή την παρατήρηση σε τίτλο, "Hype Zombies" και "Take My Nirvana". Όταν ο δίσκος παίρνει μια θα λέγαμε σχεδον έντεχνη τροπή και προσεγγίζει περισσότερο τον trip-hop εαυτό του, βλέπε "Anywhere But Here", "Headlights" και "Love Is A…". Αυτός ο διαχωρισμός του δίσκου σε δύο σημεία δεν λειτουργεί τόσο σαν να υπάρχουν δύο κεφάλαια με σαφή μετάβαση αλλά δύο διαφορετικές ιδέες καλλιτεχνικής έκφρασης που τελικά για λόγους που δεν μπορώ να γνωρίζω βρίσκουν θέση στον ίδιο δίσκο. Το καλό είναι ότι στο τελικό "Evergreen" έχουμε ένα υπέροχο κομμάτι με στοιχεία και από τις δύο πλευρές που παντρεύει τα δύο πρόσωπα του δίσκου με ένα τέλος που του μοιάζει ταιριαστό.

Αν θα ήθελα να τοποθετήσω λίγο καλύτερα την αισθητική του "Evergreen" στο μυαλό ενός ανθρώπου που έχει εικόνα του hyper pop των τελευταίων χρόνων, θα το περιέγραφα ως κάτι μεταξύ της σκοτεινότερης κυκλοφορίας της Kim Petras, "Turn Off The Light", και των δύο πρώτων δίσκων της Tove Lo. Η συνάφεια αυτή είναι επί τω πλείστον μουσική, όμως, κρύβει μέσα της και άλλη μια συγγένεια. Τόσο η Lynn Gunn με την μάσκα των Pvris όσο και οι άλλες δύο κυρίες χρησιμοποιούν τη μουσική τους για να παλέψουν με δαίμονες σεξουαλικότητας και ταυτότητας. Καμία από τις τρεις μάλιστα δεν χρησιμοποιεί κάποια πολιτική ταυτοτήτων ως πρόταγμα ή πάτημα προβολής για την τέχνη της, αλλά αντίθετα, με ό,τι έχουν καταφέρει καλλιτεχνικά βρίσκουν την ευκαιρία να γίνουν οι φωνές πολλών ατόμων στην ίδια θέση με αυτές, στο χώρο της pop που υπέφερε και υποφέρει διαχρονικά και ακατάπαυστα από έναν συστημικό σεξισμό.

Χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση κακός ή βαρετός δίσκος, το "Evergreen" απλά δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τον προκάτοχό του "Use Me’, το αντιμετωπίζω όμως ως το απαραίτητο μεταβατικό στάδιο της Lynn Gunn για να μετατρέψει τους Pvris σε ένα όχημα τελείως δικό της και να ανεξαρτητοποιηθεί χωρίς να μαζεύεται, εντελώς, καθώς μοιάζει να συγκρατήθηκε. "I was idle, now I start a lot of shit, look at what I did, it’s a funeral, now my ego’s dead".

Bandcamp | Youtube | Spotify