Crosses

Κάποιες μουσικές είναι φτιαγμένες με στόχο να μπορούν να απευθυνθούν σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Τραγούδια ή δίσκοι που μπορούν να ακουστούν ευχάριστα στο βάθος, και δίπλα στις παρτιτούρες και τις σελίδες των στίχων τους έχουν μία λίστα με όλα τα «πρέπει» και τα «απαγορεύεται» που επιβάλλει το αδίστακτο φιλοθεάμον κοινό. Απέναντι από αυτές, υπάρχουν κάποιες άλλες που παίζοντας με τους δικούς τους κανόνες, δημιουργούν έναν δικό τους μικρόκοσμο.

Οι Crosses, το πνευματικό παιδί των Chino Moreno και Shaun Lopez, αναμφίβολα ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία. Το είχαν αποδείξει ήδη από τα πολύ πρώτα βήματά τους. Το είχαν φωνάξει με κάθε επισημότητα στο ομότιτλο ντεμπούτο τους, εννιά χρόνια πίσω. Απολύτως φυσικά, στο δεύτερο ολοκληρωμένο βήμα τους, κάνουν το ίδιο για ακόμα μία φορά. Η ηλεκτρονική ραχοκοκαλιά παραμένει ακλόνητη. Το σύγχρονο εναλλακτικό περιτύλιγμα, ομοίως. Ο φωτισμός δεν δυναμώνει ούτε λίγο.

Όσο κι αν έχουν αλλάξει οι καιροί, η καρδιά στην πρόταση του ντουέτου στέκει ανεπηρέαστη. Οι μεσαίες ταχύτητες κυριαρχούν. Τα παιχνίδια με τις δυναμικές είναι προσεκτικά στημένα. Η παραγωγή αστράφτει από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Οι ερμηνείες δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για σχόλια. Το εισαγωγικό σερί των "Pleasure" και "Invisible Hand" μπορεί να κάνει το πιο ήπιο, ηλιόλουστο μεσημέρι να μοιάζει με μεθυσμένη νύχτα μέσα σε ένα σκάρτο οχτάλεπτο.

Εδώ μέσα δεν υπάρχει χώρος ή λόγος για σκληράδα. Όσοι, πέρα από κάθε λογική, ήλπιζαν σε μία τέτοια στροφή λόγω του παράλληλου βίου του μεγάλου μπροστάρη, καλά θα κάνουν να το πάρουν απόφαση. Οι Deftones όχι απλά δεν έχουν κρεμάσει παπούτσια, αλλά συνεχίζουν να διδάσκουν. Η ένταση ανεβαίνει μόνο στιγμιαία. Τα ξεσπάσματα είναι εσωτερικά. Στις πιο ακραίες περιπτώσεις αγγίζουν τα όρια βουβής κίνησης. Ακόμα κι η ιδέα του χορού, με την προφανή έννοια, φαντάζει υπερβολική.

Τα ρυθμικά του Lopez και οι γραμμές του Moreno κουμπώνουν υποδειγματικά. Το "Big Youth" απογειώνεται από το πέρασμα του El-P (βλ. Run The Jewels). Η σύμπραξη με τον Robert Smith στο "Girls Float † Boys Cry" είναι από μόνη της ένα μικρό θαύμα. Ανάμεσα στην υποδειγματική ροή και τον απροκάλυπτα σέξι αέρα του, το "Goodnight, God Bless..." πηγαίνει για πενήντα λεπτά από κορυφή σε κορυφή. Χωρίς ίχνος φθήνιας ή ενδιαφέρον για τις απαιτήσεις του mainstream. Όπως πρέπει.