Machine Head

Of Kingdom And Crown

Nuclear Blast (2022)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 19/08/2022
Μετατρέποντας τις δυσκολίες σε ευκαιρία, ο Robb Flynn διοχετεύει όλη την ένταση και τον θυμό του μέσα από το πρώτο του concept άλμπουμ κι επαναφέρει τους Machine Head σε κορυφαίο επίπεδο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η σχέση μου με τους Machine Head ξεκίνησε κάπως ανορθόδοξα, καθώς η πρώτη επαφή που είχα μαζί τους ήταν στο τέλος της βιντεοκασέτας του "Live Intrusion" των Slayer, όταν ο Robb Flynn (κι ο Chris Kontos) ανέβηκαν στο encore επί σκηνής, για μια διασκευή στο "Witching Hour" των Venom. Και μόνο λόγω αυτού, δεν θα μπορούσα ποτέ να συντονιστώ με συζητήσεις γύρω από το πόσο metal υπήρξαν (βέβαια, τέτοιου είδους συζητήσεις μου φαινόντουσαν πάντα άσκοπες), ούτε πίστεψα ποτέ ότι χρήζει αμφισβήτησης το πόσο επιδραστικοί υπήρξαν για τον σκληρό ήχο. Και θεωρώ προφανές ότι το status που απολαμβάνουν εδώ και χρόνια το κέρδισαν 100% με τις δουλειές τους και μόνο. 

Δεν είναι μόνο τα εμβληματικά "Burn My Eyes" (1994) και "The Blackening" (2007) που θεωρούνται (και είναι) ανάμεσα στα άλμπουμ τα οποία καθόρισαν τον σκληρό ήχο όταν κυκλοφόρησαν. Είναι και μια σειρά σπουδαίων δουλειών, όπως το "The More Things Change", το "Through The Ashes Of Empires" ή το "Unto The Locust" που αποδεικνύουν συνέπεια στην πορεία της μπάντας του Rob Flynn, ενώ υπάρχουν πάντα και οι ζωντανές εμφανίσεις που αποτυπώνουν τη δική τους αλήθεια. Μπορεί να αργήσαμε να τους δούμε στα μέρη μας, αλλά όσοι ήταν εκεί νομίζω δύσκολα θα διαφωνήσουν για την αξία των Machine Head επί σκηνής.

Παρόλα αυτά, δε θα μπορούσαν να αποφύγουν τη νομοτελειακή καμπή, όπως αυτή επήλθε με το "Bloodstone & Diamonds" του 2014, ενώ και το πιο συμπαθητικό "Catharsis" (2018) τους βρήκε να επιχειρούν να επιστρέψουν στις ηχητικές ρίζες τους, όχι όμως να να πλησιάζουν τις κορυφαίες στιγμές τους. Δεδομένου ότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που κατάφερε μια δουλειά τους να ξεχωρίσει, ήταν σχετικά εμφανές ότι χρειαζόταν μια αλλαγή.

Η εν λόγω αλλαγή ήρθε λίγο απότομα, καθώς έφερε τους Dave McClain (drums) και τον Phil Demmel (κιθάρα) εκτός μπάντας, με τον πρώτο να βρίσκεται πίσω από τον kit από το 1995 και τον δεύτερο από το 2003, ενώ αμφότεροι είχαν τεράστια συνεισφορά, τόσο παικτικά όσο και συνθετικά. Οι τριγμοί ήταν τόσο έντονοι που ακούστηκαν μέχρι και φήμες διάλυσης των Machine Head, αλλά ο Flynn όχι μόνο έσπευσε να διαψεύσει τις φήμες, αλλά φρόντισε να γει σε περιοδεία για τα 25 χρόνια του "Burn My Eyes" με τα μέλη της τότε σύνθεσης, Chris Kontos και Logan Mader, βρίσκοντας τρόπο να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον των οπαδών. Και στον ενδιάμεσο κερδισμένο χρόνο κυκλοφόρησε μια σειρά από διάσπαρτα τραγούδια, κάποια εκ των οποίων θα βρούμε τώρα στο νέο, δέκατο στούντιο άλμπουμ της μπάντας.

Το "Of Kingdom And Crown" (κανονικά, όλα τα «o» γραμμένα όλα με «ø») αποτελεί την πρώτη απόπειρα του Flynn να γράψει ένα concept άλμπουμ, βασισμένο στο anime "Attack On Titan", το οποίο παρακολουθούσε με τους έφηβους γιούς του, και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος δικαιώνεται για την επιλογή του, καθώς καταφέρνει να διοχετεύσει την ένταση και τον θυμό του ιδανικά μέσα από το πλαίσιο της ιστορίας. Επίσης, δικαιώνεται γενικότερα διότι εδώ έχουμε ένα άλμπουμ που όχι απλά επαναφέρει τους Machine Head σε κορυφαίο επίπεδο, αλλά ξεπερνά και τις όποιες προσδοκίες.

Με νέα μέλη τον κιθαρίστα των Decapitated, Waclaw Kietlyka και τον drummer Matt Alston (ο οποίος βέβαια δεν παίζει στο άλμπουμ), και τον Jared MacEachern σταθερά στο μπάσο, ο Flynn φτιάχνει εκ νέου μια πολύ δυνατή σύνθεση, αλλά στην πραγματικότητα αυτή τη φορά το παίρνει πάνω που, ίσως περισσότερο από ποτέ. Τόσο επειδή είχε αρκετή λιγότερη βοήθεια στο συνθετικό κομμάτι, όσο και σε επίπεδο ερμηνειών όπου μοιάζει να ξεπερνάει τον εαυτό του (δεδομένων πάντα των αναλογιών), εξαφανίζοντας οποιαδήποτε αμφιβολία, από το πρώτο κιόλας τραγούδι του άλμπουμ.

Το δεκάλεπτο "Slaughter The Martyr" που ανοίγει το άλμπουμ είναι μια τραγουδάρα επιπέδου "The Blackening", το οποίο ήδη τοποθετώ ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια των Machine Head. Στα τρία, ήπια πρώτα λεπτά του συναντάμε μόνο μόνο τις (εξαιρετικές) φωνητικές γραμμές του Flynn, συνοδεία της κιθάρας, να φορτίζουν την ατμόσφαιρα, πριν το «πιο χαρακτηριστικά γαμάτο Machine Head δεν γίνεται» βασικό riff σπείρει πανικό. Το refrain είναι μεγάλο και υπέροχα κολλητικό, ενώ το δε κλείσιμο είναι πομπώδες κι ανάλογα εντυπωσιακό, σε μια σύνθεση-έπος.

Φυσικά, δεν αρκεί μόνο μια καλή αρχή. Έτσι, η συνέχεια έρχεται σε υψηλές ταχύτητες, με το τυπικά πρώτο single του "Choke On The Ashes Of Your Hate" να φέρνει μια thrashy αύρα, έχοντας φουλ Slayerικό verse, αν και - όπως σχεδόν σε όλες τις συνθέσεις - τα thrash σημεία μπλέκονται κι εναλλάσσονται εξαιρετικά με τα πιο groovy μέρη, δημιουργώντας μια σταθερή απορία «πόσο γαμάτο θα είναι αυτό όταν το παίζουν ζωντανά;». Κι αν οι thrashy ρυθμοί δεν ήταν αρκετοί, το καταιγιστικό "Become The Firestorm" ανεβάζει ακόμα περισσότερο τα bpm με τις μελωδικές γραμμές πάνω από τις δίκασες να φέρνουν στο μυαλό την τεχνοτροπία των Trivium, κι αυτό το λέω για πολύ καλό.

Εν συνεχεία, έρχονται δυο ακόμα πολύ δυνατές συνθέσεις, οι οποίες ναι μεν προτάσσουν τη μελωδία ως κύριο στοιχείο, αλλά την ίδια στιγμή δεν χάνουν καθόλου σε δύναμη και ένταση, με αμφότερα τα "My Hands Are Empty" και "Unhallowed" να είναι συναισθηματικά φορτισμένα και εν γένει εξαιρετικά, αποδεικνύοντας τη συνθετική ικανότητα του Flynn. Εδώ, πέραν του Mac Eachern, προσφέρουν χείρα συνθετικής βοηθείας ο παλιόφιλος Logan Mader στο πρώτο και ο νεοσύστατος Kieltyka στο δεύτερο.

Από την επόμενη τετράδα των "Kill Thy Enemies", "No Gods, No Masters", "Bloodshot" και "Rotten", παρόλο που κανένα φαινομενικά δεν παρουσιάζει κάτι τόσο ρηξικέλευθο για τον Flynn και τους Machine Head, κάθε ένα είναι τόσο καλοφτιαγμένο και περικλείει τόση ένταση μέσα από τα riff, τις ερμηνείες και τα παιξίματα, που δεν θα τολμούσα να το αποκαλέσω συμπληρωματικό, ούτε σκέφτομαι να προσπεράσω κατά την ακρόαση του άλμπουμ. Αντιθέτως, λειτουργούν ιδανικά στη ροή και πριν το εντυπωσιακό κλείσιμο του - για μια ακόμα φορά άρτια ισορροπημένου μεταξύ μελωδίας και βαρύτητας - "Arrows In Words From The Sky".

Η εν συνόλω μια ώρα του "Of Kingdom And Crown" κυλάει αβίαστα, περιλαμβάνοντας ουκ ολίγες εντυπωσιακές στιγμές, ενώ ακούγεται φρέσκο και γεμάτο τραγούδια φτιαγμένα για να απογειωθούν σε επερχόμενες ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας.

Σχεδόν τριάντα χρόνια αφότου ξεκίνησε τους Machine Head ως side project και έχοντας ήδη καταφέρει πολλά και σπουδαία, ο Robb Flynn βρέθηκε σε ένα αρκετά κρίσιμο σταυροδρόμι. Αντί να καμφθεί από τις δυσκολίες που του παρουσιάστηκαν, βρήκε τον τρόπο να τις μετατρέψει ευκαιρία, να κάνει ένα απαραίτητο restart και εν τέλει με το "Of Kingdom And Crown" να δώσει απαντήσεις. Hats off and into the pit.

  • SHARE
  • TWEET