Αντιλαμβάνεται τη μουσική άλλοτε ως μια εναλλακτική γέφυρα επικοινωνίας, άλλοτε ως ένα θέαμα βγαλμένο από το θέατρο των ονείρων κι άλλοτε ως έναν πόνο που οφείλει να βιώσει αναζητώντας μια κάποια λύτρωση....
Disturbed
Evolution
Η αλλαγή έχει ένα ρίσκο που οι Disturbed καλώς πήραν, ακόμα κι αν δεν τους βγήκε απόλυτα
Όταν έχεις κυκλοφορήσει έξι στούντιο άλμπουμ και τα πέντε εξ αυτών έχουν πάει στο No1 του Billboard, η μπάντα σου μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη, σωστά; Εξαρτάται. Γιατί ένα και μόνο τραγούδι - και μάλιστα διασκευή - μπορεί να σε πάει σε ένα πολύ μεγαλύτερο εμπορικό επίπεδο.
Αυτό μας απέδειξε η περίπτωση των Disturbed, οι οποίοι από τον πρώτο κιόλας δίσκο έκαναν παρόμοιας λογικής διασκευές, με το "Shout" των Tears For Fears και αργότερα με το "Land Of Confusion" των Genesis, αλλά ήταν τελικά η (πραγματικά καλή όσο κι αν ξινίζουν κάποιοι και όσο κι αν έχει κουράσει με το συνεχές) διασκευή στο "The Sound Of Silence" των Simon And Garfunkel που τους έφερε σε επίπεδα εμπορικότητας που δεν είχαν φανταστεί. Μην πω ότι θα τους φέρει σύντομα κι από τη χώρα μας και φανώ υπερβολικός...
Όπως και να έχει, η επιτυχία αυτή τους επηρέασε τόσο πολύ, που όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος μορφοποίησε το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα, σε μεγάλο βαθμό. Το αν αυτό έγινε επειδή βρήκαν ένα ύφος που ήθελαν να ακολουθήσουν ή επειδή είδαν μια εμπορική ευκαιρία που δεν μπορούσαν να παραβλέψουν, ακόμα κι αν πιέστηκαν από τρίτους, δεν έχει και τόση σημασία. Η ουσία είναι πως το "Evolution" είναι ο πιο διαφοροποιημένος δίσκος στην ως τώρα πορεία των Disturbed, ο πιο mainstream κι ο πιο mellow, με τα μισά τραγούδια να είναι μπαλάντες ή έστω μπαλαντοειδή. Απογοήτευση; Όχι απαραίτητα.
Μετά από τόσες και τόσες περιπτώσεις συγκροτημάτων που κάποια στιγμή επέλεξαν να «μαλακώσουν» τον ήχο τους, θα πρέπει να ξέρουμε καλύτερα πλέον. Ναι, μεν, σχεδόν το σύνολο αυτών των κινήσεων οδήγησαν σε μια μεγαλοπρεπείς κωλοτούμπες, αλλά ταυτόχρονα πολλές εξ αυτών αναγνωρίστηκαν με τον χρόνο ως αρκετά αξιόλογες κι ενδιαφέρουσες, από αυτές που αρχικά τις αποκήρυξαν. Και σίγουρα αποδείχθηκαν καλύτερες από αναμασήματα που ακολούθησαν.
Δεν λέω ότι το "Evolution" είναι μια τέτοια περίπτωση, αλλά στα αυτιά μου είναι ένα τουλάχιστον ενδιαφέρον άλμπουμ. Περιλαμβάνει κάποια τραγούδια που ακολουθούν τον trademark ήχο της μπάντας, με χαρακτηριστικότερο το πρώτο single και εναρκτήριο "Are You Ready", που ενώ είναι μια από τα ίδια, δεν παύει να κολλάει ευχάριστα στο μυαλό. Επίσης, το "No More" είναι από αυτού του είδους τις δυναμικές, τρόπον τινά μιλιτεριστικές, συνθέσεις που πάντα μου άρεσαν από τους Disturbed και το "Stronger On Your Own" έχει καλό ρεφρέν, ενώ στο "Saviour Of Nothing" ο Dan Donegan δεν διστάζει να προσθέσει κι ένα καλοδεχούμενο Audioslavικό σόλο. Από την άλλη το "The Best Ones Lie" είναι εκείνη η σύνθεση που όσο εύκολα ακούγεται τόσο εύκολα ξεχνιέται. Οι παραπάνω συνθέσεις είναι σχετικά κοντά σε αυτά που ξέρουμε ως τώρα για τους Disturbed και λιγότερο ή περισσότερο θα αρέσουν στους οπαδούς τους.
Αλλά, στην πραγματικότητα το άλμπουμ θα κριθεί από τις υπόλοιπες μισές συνθέσεις που περιλαμβάνει. Κι αν το "A Reason To Fight" θα μπορούσε να αποτελεί μια στιγμή χαλάρωσης και ανοίγματος προς κάτι πιο radio friendly, το άλμπουμ έχει τρεις ακόμα μπαλαντοειδείς συνθέσεις βασισμένες στην ακουστική κιθάρα που κυρίως έχουν σκοπό να αναδείξουν την πραγματικά σπουδαία φωνή του David Draiman. Εξ αυτών το "Hold On To Memories" μάλλον παραείναι mellow, το "Watch You Burn" έχει σχετικά πιο ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση και το κλείσιμο του "Already Gone" είναι η απόπειρα της μπάντας να γράψει ένα δικό της "The Sound Of Silence". Η αλήθεια είναι πως τα χαμηλά του Draiman είναι υπέροχα και μου έφεραν στο μυαλό τον Ville Valo (HIM) σε κάποια σημεία, αλλά ως σύνθεση είναι απλά συμπαθητική.
Κάπου ενδιάμεσα των δυο προσεγγίσεων είναι το "In Another Time", που προσπαθεί να μιλήσει για την pro-internet εποχή, σε μια γενιά που μοιάζει εξαρτημένη από το διαδίκτου, ενώ παραδόξως τα τέσσερα bonus tracks περισσότερο προσθέτουν παρά αφαιρούν πόντους στο συνολικό αποτέλεσμα. Το δυναμικό "This Venom" είναι καλύτερο από τα περισσότερα αντίστοιχα τραγούδια του άλμπουμ και το ακουστικό "Uninvited Guest" είναι υπέροχο τόσο ενορχηστρωτικά όσο και ερμηνευτικά. Η πιο ηλεκτρονική εκδοχή του "Are You Ready" μου ακούγεται εξαιρετική και όσο διαφοροποιημένη πρέπει, ενώ η ζωντανή εκτέλεση του "The Sound Of Silence" με τον Myles Kennedy να συνοδεύει τον Draiman είναι απλά φανταστική και αξίζει να την ακούσει κάποιος και να καταλάβει γιατί αυτοί οι δυο τύποι ανήκουν στους κορυφαίους ερμηνευτές της γενιάς μας.
Εν κατακλείδι, το "Evolution" είναι ένα άλμπουμ που ακούγεται ευχάριστα και νομίζω πως η συζήτηση γύρω από την αλλαγή πλεύσης περισσότερο αποσυντονίζει κάποιον που θα ακούσει το άλμπουμ από την ουσία. Ίσως, οι κάμποσες ακουστικές στιγμές του θα μπορούσαν να είχαν κυκλοφορήσει ως ένα μεμονωμένο EP, καθώς το άλμπουμ μοιάζει μοιρασμένο σε βαθμό που ίσως μένει κάπου στη μέση των δυο προσεγγίσεων που έχουν οι συνθέσεις του. Αυτό ενέχει το ρίσκο να μην ικανοποιήσει απόλυτα ούτε τους υφιστάμενους οπαδούς, ούτε να προσελκύσει νέους, αλλά στην πραγματικότητα κάθε μπάντα που σέβεται τον εαυτό της αξίζει να παίρνει τέτοια ρίσκα. Και οι Disturbed καλώς πήραν το ρίσκο, ακόμα κι αν δεν τους βγήκε απόλυτα.