Arch Enemy

Deceivers

Century Media (2022)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 16/08/2022
Δεν μας ξεγελά, ούτε απογοητεύει ούτε όμως ξετρελαίνει. Ό,τι δηλαδή φαντάζεσαι από τους Arch Enemy το 2022
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το άσχημο με την πανδημία (οκ ένα από τα άσχημα) για τις μπάντες είναι ότι στην προσπάθεια να παραμείνουν σχετικές και να μην χάσουν επαφή με το κοινό τους, κυκλοφορούν πολλές φορές σχεδόν όλο το δίσκο σε singles, κομμάτι-κομμάτι σε διάρκεια ενός έτους για να κρατήσουν τρόπον τινά το κοινό τους σε εγρήγορση. Αυτό βέβαια έχει και την άλλη πλευρά του νομίσματος, όπου όταν τελικά κυκλοφορεί το άλμπουμ, έχει χάσει τη μαγεία του 'νέου' και πρέπει τα πραγματικά νέα κομμάτια να κινήσουν ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον του ακροατή. Κάτι τέτοιο παρατηρούμε και με το νέο, ενδέκατο, άλμπουμ του πρώην supergroup, νυν metal γραμμή παραγωγής: Arch Enemy.

Οχι τόσο στο ότι έχει χάσει κάτι από τη 'μαγεία' της νέας κυκλοφορίας καθώς τα νέα με 'παλιά' κομμάτια είναι εντέχνως μοιρασμένα έτσι ώστε να κάνουν την ακρόαση να ακούγεται φρέσκια. Το ερώτημα είναι βέβαια έχοντας ακούσει τα singles και τώρα τα νέα σαν μια ολοκληρωμένη κυκλοφορία, αν μας αρέσει το άλμπουμ. Στα χαρτιά θα έπρεπε να είναι μια super κυκλοφορία. Amott, Loomis στις κιθάρες και μόνο είναι ένα δίδυμο που άλλα groups θα σκότωναν για να έχουν. Οχι πως οι υπόλοιποι υστερούν φυσικά με την Alissa White-Gluz στο τρίτο της άλμπουμ να φαίνεται και να είναι πιό άνετη και αυτό φαίνεται τόσο στις ζωντανές εμφανίσεις όσο και στο "Deceivers" όπου της έχει δωθεί περισσότερος χώρος, θυσιάζοντας ίσως κάτι άλλο από τους υπόλοιπους αλλά είναι φανερό πως όλες οι συνθέσεις χτίστηκαν γύρω από την Alissa όπου τα clean φωνητικά είναι περισσότερα από ποτέ. Υπάρχουν πολλές διαφοροποιήσεις σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες, σε σημείο να κάνουν τον ήχο των Σουηδών τελείως αγνώριστο σε σχέση με το πολύ παρελθόν.

Το "Deceivers" είναι περισσότερο heavy παρά death είναι περισσότερο power και epic. Μαυρίλα και σκοτάδι έχουν αντικατασταθεί με epic στιγμές που θέλουν να κάνουν το κοινό να τραγουδά μαζί τους και να ικανοποιείται οπτικά με φώτα και πυροτεχνήματα σε live εμφανίσεις. Φυσικά δεν έχουν ξεχάσει να παίζουν και από την αρχή με το "Handshake With Hell" το οποίο φανερώνει τη νέα κατεύθυνση που ακολουθούν μουσικά, το καλογυαλισμένο melodeath/epic, τα clean φωνητικά και φυσικά τα υπέροχα solos που δεν λείπουν από κανένα κομμάτι αν και θα θέλαμε περισσότερα. Το ομότιτλο κομμάτι είναι για τους οπαδούς να τραγουδούν μαζί τους στα live, γρήγορο, τραχύ με τον Erlandsson στα drums να τα δίνει όλα και το αναμενόμενο solo προς το τέλος να σε αφήνει πάλι λίγο παραπονούμενο με τη μικρή διάρκεια και έμπνευση του. Ακούγοντας κομμάτια σαν το "In The Eye Of The Storm" και το "The Watcher" δεν μπορείς παρά να σηκώσεις λίγο το φρύδι με την εμπορικότητα που αναζητούν πλέον οι Arch Enemy. Καλά και δυνατά κομμάτια αλλά σίγουρα απευθυνόμενα σε ένα ευρύ κοινό του heavy metal και καλά κάνουν δεν είναι κακό. Απλά θυσιάζουν ίσως το χαρακτήρα τους ότι και αν σημαίνει βέβαια και όσο ενοχλεί κάποιους αυτό. Προσωπικά δεν χαλάστηκα ακούγοντας πχ το mid tempo groove του "Poisoned Arrow". Μικρό, συμπαγές, ενδιαφέρον. Τα "Sunset Over The Empire" και "House Of Mirrors" είχαν ήδη κυκλοφορήσει σαν singles και δεν μου κίνησαν το ενδιαφέρον ούτε τότε, ούτε τώρα. Ακούγονται λίγο φασόν κομμάτια και ο δίσκος προς το φινάλε του καταντά κουραστικός. Προσπαθεί και καταφέρνει λίγο το "One Last Time" να μας τσιγκλίσει λίγο με το συναίσθημα που εντάσσει η Alissa ψιθυρίζοντας στο μικρόφωνο και την ενδιαφέρουσα μελωδία.

Αυτό που βγαίνει ως συμπέρασμα είναι πως η ακρόαση είναι ευχάριστη και κυλάει σαν νεράκι. Δεν υπάρχουν στιγμές που να κουράζουν και σίγουρα είναι το καλύτερο άλμπουμ τους με την Alissa White-Gluz στο μικρόφωνο. Νέοι οπαδοί, νέοι μεταλλάδες σίγουρα θα γουστάρουν το άλμπουμ. Αλλά είναι φανερό πως ενώ υπάρχει ομάδα Champions League αρκείται με μικρότερα τρόπαια -αν μου επιτρέπεται η χοντροειδέστατη αναλογία. Δεν γίνεται με Amott και Loomis να μην μας έχει πάρει τα μυαλά και απλά να λέμε μια καλή στιγμή εδώ και ένα καλούτσικο solo εκεί. Αδικούν τους εαυτούς τους όμως να μην τους αδικώ και εγώ, το "Deceivers" είναι ένα καλό άλμπουμ. Αλλά ως εκεί. 

  • SHARE
  • TWEET