The Rasmus

Rise

Playground Music (2022)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 10/11/2022
Μαυρίλα και προβληματισμός
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αν έχουμε δει ανεπιτυχή περάσματα συμπαθών καλλιτεχνών και σχημάτων από τη Eurovision, φίλες και φίλοι. Σειρά στην τελευταία εκδοχή του μουσικού πανηγυριού είχαν ο Lauri Ylönen με την παρέα του. Πόσο άσχημα μπορεί να πήγε, ρωτάτε; Η τέταρτη θέση από το τέλος στη λίστα της βαθμολογίας λέει ένα μέρος της αλήθειας. Το υπόλοιπο υπάρχει, όχι ιδιαίτερα κρυμμένο, στα τρία λεπτά της "Jezebel". Το τραγούδι δεν είναι κακό· πώς θα μπορούσε άλλωστε, έχοντας τη συνθετική υπογραφή του Desmond Child. Είναι όμως απλά ok σε σχεδόν εκνευριστικό βαθμό, κι αυτό είναι χειρότερο.

Πάρτε τώρα τη μικρή απογοήτευση που βγαίνει από τα παραπάνω δεδομένα, απλώστε τη σε σαράντα-παρά-κάτι λεπτά και βουαλά, έχετε το δέκατο ολοκληρωμένο πόνημα της μπάντας. Δεν είναι ότι οι μεγάλες μελωδίες ή οι όμορφα σκοτεινιασμένες ατμόσφαιρες εξαφανίστηκαν, ούτε ότι η χροιά του μπροστάρη έσπασε στο πέρασμα των χρόνων. Η τριάδα που ανοίγει το δίσκο είναι αρκετή για να σηκώσει φρύδια. Ιδιαίτερα το ομώνυμο και το "Fireflies" πηγαίνουν τόσο σωστά από τη ραδιοφωνική στην πιο ροκάδικη πλευρά, που θα μπορούσαν εύκολα να σταθούν ως πρώτα single, και γιατί όχι ως επιλογές για το διαγωνισμό.

Κάπου σε αυτό το σημείο το πράγμα γυρίζει ανάποδα. Η βγαλμένη από τη δεκαετία του 2000 faux-goth αισθητική, αντί για ευχάριστη νοσταλγία αρχίζει να μοιάζει όλο και περισσότερο με φάντασμα από το παρελθόν, όχι με την καλή έννοια. Οι όποιες απόπειρες για εκσυγχρονισμό του ήχου είτε πνίγονται από αδυναμίες, είτε χάνουν τον στόχο (βλ. "Be Somebody" και "Endless Horizon" αντίστοιχα). Η ισορροπία, τηρουμένων των αναλογιών, που έβγαζε το "Dark Matters" δίνει τη θέση της σε πιο απότομες μεταπτώσεις. Σε τελική ανάλυση, οι εκλάμψεις είναι αρκετές για να κρατήσουν το σύνολο πάνω από τη βάση, αλλά μέχρι εκεί.

Στη μέχρι τώρα πορεία τους, οι Rasmus έχουν αποδείξει ξανά και ξανά ότι μπορούν να σταθούν με το κεφάλι ψηλά στη λεπτή γραμμή που ενώνει την pop με το σύγχρονο rock. Στο "Rise" το καταφέρνουν μόνο σε στιγμές. Πιο αντιπροσωπευτική σύνοψη από το σερί των "Written In Blood" και "Evil" δύσκολα μπορεί να βρεθεί. Στη μία μεριά, οι κιθάρες της 'Emppu' Suhonen λάμπουν και το hook κολλάει με την πρώτη. Στην άλλη, έχουμε μία σοβαρή υποψηφιότητα για πιο κραυγαλέο filler στη δισκογραφία του κουαρτέτου. Γιατί δεν χώρεσε το "Venomous Moon", είπατε; Εξαιρετική απορία, χωρίς ικανοποιητική απάντηση.

  • SHARE
  • TWEET