The Devil Wears Prada

Είναι εκείνες οι φορές που ένας δίσκος σου κάνει ένα συναισθηματικό κλικ, και όλα όσα μπορεί να αναλύεις συνήθως να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Πόσο μάλλον όταν μια μπάντα ήταν πάντα λίγο έξω από τα ραντάρ σου, χωρίς να έχει καταφέρει να σε εντυπωσιάσει ιδιαίτερα στο παρελθόν. Κάπου εκεί, ήρθε το "Color Decay", το όγδοο πόνημα των αμερικανών να με κάνει να αναθεωρήσω.

Ας αρχίσουμε με τα προφανή. Δεν πρόκειται για κάτι που δεν έχεις ξανακούσει, αν έστω και επιφανειακά έχεις μια εικόνα του μοντέρνου metalcore. Ωστόσο, ο δίσκος αυτός έχει τόσο στοιχεία που ξεφεύγουν από τα στερεοτυπικά "πρέπει" του είδους. Κυρίως όμως, είναι τόσο έξυπνα δομημένος, ταξιδεύοντας τον ακροατή μέσα από μια εσωστρεφή διαδρομή, αγγίζοντας διαφορετικά συναισθήματα κάθε φορά. Αυτή η ψυχή που βγάζει είναι και το μεγάλο του ατού.

Το πολύ προσεγμένο songwriting φαίνεται σε κομμάτια σαν το υπέροχο "Broken" με τις καλοδουλεμένες φωνητικές μελωδίες, ενώ στα πιο extreme όπως το "Sacrifice" υπάρχει η επιθετικότητα αλλά και τα hooks που θα απογειώσουν τις live εκτελέσεις. Τα φωνητικά σε όλο το δίσκο τόσο από τον Mike Hranica στα screaming όσο και από τον Jeremy DePoyster είναι σε απόλυτη ισορροπία και ανεβάζουν κατά πολύ το συνολικό αποτέλεσμα. Το "Trapped" είναι η τρανή απόδειξη, μια σύνθεση αρκετά πιο ήπια, αλλά με τόσο έντονο αντίκτυπο.

Δε λείπουν και οι πιο πειραματικές στιγμές, με τα ηλεκτρονικά μέρη να φέρνουν στο προσκήνιο μια εναλλακτική μορφή του ήχου τους. Στο "Fire" ξεφεύγουν από τα στενά όρια του metal, κρατώντας όμως την ταυτότητα τους. Το εφιαλτικό "Hallucinate" σε πνίγει με την σκοτεινή του ατμόσφαιρα, ενώ το "Salt" με τον σχεδόν ραδιοφωνικό του χαρακτήρα είναι ενοχλητικά κολλητικό.

Η θεματολογία του δίσκου κινείται γύρω από προσωπικές δυσκολίες, ψυχολογικά προβλήματα που όλοι μας από λίγο ως πολύ καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στη σύγχρονη κοινωνία. Φλερτάροντας με τα όρια του cheesy, ευτυχώς οι TDWP αποφεύγουν την παγίδα και ακούγονται επίκαιροι και ουσιαστικοί. Ηχητικά, το "Color Decay" επωφελείται από την κρυστάλλινη παραγωγή που βοηθά να αναδειχθούν οι αρκετά φορτωμένες ενορχηστρώσεις με τα πολλά στρώματα από κιθάρες, πλήκτρα και φωνητικά.

Εκεί που το σύνολο κερδίζει, είναι η ροή. Μια δουλειά που κυλάει νεράκι από την αρχή ως το τέλος, δίχως μια περιττή στιγμή. Δυνατό όταν πρέπει, ήρεμο όταν χρειάζεται, ουσιώδες στην ολότητά του. Τα χρώματα μπορεί να φθείρονται όπως λέει κι ο τίτλος, αλλά το γκρίζο έχει τόσες αποχρώσεις που κρύβουν μπόλικη ομορφιά.