Disturbed

Divisive

Reprise (2022)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 18/11/2022
Οι Disturbed προσφέρουν ένα ακόμα δυνατό άλμπουμ, με εντυπωσιακό ήχο και εξαιρετική συνοχή, αυτή τη φορά όμως λείπουν οι συνθετικές στιγμές που θα κάνουν τη διαφορά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Disturbed ανήκουν στην κατηγορία των συγκροτημάτων που είτε τους γουστάρει κάποιος πολύ, είτε καθόλου. Κι όπως συνήθως γίνεται με τις πραγματικά επιτυχημένες μπάντες, οι πρώτοι είναι πολύ περισσότεροι, αλλά οι δεύτεροι φωνάζουν περισσότερο, για κάποιο (ανεξήγητο σε μένα) λόγο.

Ανήκω ξεκάθαρα στην πρώτη κατηγορία και μάλιστα στην πλευρά των πιο ένθερμων υποστηρικτών της μπάντας. Αλλά, πλέον, δεν βρίσκω κανένα λόγο να υπερθεματίζω το πόσα καλά τραγούδια και άλμπουμ διαθέτουν στο ενεργητικό τους ή το πόσο σπουδαίο είναι το ότι έχουν αποτυπώσει μια απόλυτα δική τους, άμεσα αναγνωρίσιμη ηχητική ταυτότητα. Αυτά είναι γνωστά και δεδομένα, ενώ τα 17 εκατομμύρια φυσικά αντίτυπα των άλμπουμ που έχουν πουλήσει και τα κάμποσα ν.1 στα charts θα μπορούσαν να είναι πιο αδιάφορα στοιχεία αν δεν μιλάγαμε για μια μπάντα με αμιγώς heavy ήχο και χαρακτήρα.

Στην ως τώρα δισκογραφία τους έχουν κατά κύριο λόγο κορυφές, με πέντε σπουδαία άλμπουμ (τα τέσσερα πρώτα και το "Immortalized" του 2015), ένα «κουρασμένο» άλμπουμ (το "Asylum" του 2010 που οδήγησε και σε hiatus τη μπάντα) κι ένα άλμπουμ που τόλμησαν να διαφοροποιήσουν κάπως τα πράγματα με οριακά θετικά, αλλά όχι εντυπωσιακά, αποτελέσματα (το πιο πρόσφατο "Evolution" του 2018). Ο εν λόγω απολογισμός είναι αν μη τι άλλο θετικός και ως εκ τούτου κάθε νέα δουλειά αναμένεται με ανυπομονησία, καθώς φαίνεται πως πάντα βρίσκουν - λιγότερο ή περισσότερο - τον τρόπο να γράφουν καλά τραγούδια και να παραμένουν φρέσκοι και επίκαιροι.

Με όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο και στη μουσική βιομηχανία δεν αποτελεί έκπληξη ότι η όγδοη δισκογραφική δουλειά των Disturbed χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να ολοκληρωθεί, ενώ προσωπικά βλέπω πάντα με καλό μάτι κάποιες αλλαγές, όπως το γεγονός ότι συνεργάστηκαν με έναν νέο παραγωγό, τον Drew Fulk (Papa Roach, Motionless In White). Η επιλογή αυτή τους οδήγησε στο Nashville όπου συνέθεσαν μεγάλο μέρος του νέου άλμπουμ μέσα στο στούντιο, μια κίνηση πως αν μη τι άλλο, δείχνει ότι οι Disturbed δεν μένουν εφησυχασμένοι στα κεκτημένα και στην ως τώρα επιτυχία τους.

Βέβαια, επίσης με βάση τα παραπάνω, η αλήθεια είναι ότι ήμουν προετοιμασμένος για κάτι διαφορετικό σε σχέση με όσα παρουσιάζουν στο "Divisive". Ή μάλλον για κάτι πιο διαφοροποιημένο σε σχέση με τον trademark ήχο της μπάντας για να ακριβολογώ. Στην πραγματικότητα, το νέο άλμπουμ μοιάζει σε μεγάλο βαθμό ως ένα αρκετά τυπικό Disturbed άλμπουμ. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται αυτό.

Κατ’ αρχάς έχει υπάρχουν κάποια πολύ θετικά στοιχεία, με πρώτο και καλύτερο το ότι το άλμπουμ αποτελείται από δέκα συνθέσεις και διαρκεί σκάρτα σαράντα λεπτά, κρατώντας ενεργό το ενδιαφέρον καθ’ όλη την ιδανική διάρκειά του. Επίσης, η παραγωγή είναι εντυπωσιακή ακόμα και για τα ήδη υψηλά στάνταρ των Disturbed, και σε κάνει να θέλεις να ακούσεις το άλμπουμ όλο και πιο δυνατά, χωρίς να μπουκώνει ή να παραμορφώνεται ο ήχος. Τρίτον, ο κιθαρίστας Dan Donegan βρίσκει την ευκαιρία να παρουσιάσει μερικά από τα καλύτερα lead μέρη του (μην φανταστείτε τίποτα υπερβολές βέβαια) και τέλος ο Draiman αποτελεί μια πάντα σταθερή και κινητήρια δύναμη από μόνος του, με τις ερμηνείες του.

Εκεί που προκύπτει ένα μικρό παράδοξο είναι στο κομμάτι των συνθέσεων του άλμπουμ. Το «παράδοξο» που αναφέρω έχει να κάνει με το γεγονός πως παρά το γεγονός πως όλα τα τραγούδια είναι μεστά κι ακούγονται ευχάριστα, αφήνουν μια αίσθηση πως κανένα δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τον μέσο όρο μιας μέσης συμπαθητικής/καλής Disturbed σύνθεσης. Το ότι είναι όλες οι συνθέσεις κινούνται σε ένα καλό επίπεδο προσδίδει μια αίσθηση ομοιογένειας, αλλά την ίδια στιγμή σε μια playlist με αγαπημένα τραγούδια της μπάντας (εννοείται πως έχω τέτοια) με δυσκολία θα προσέθετα κάποιο τραγούδι του "Divisive".

Το πιασάρικο και πρώτο single, εναρκτήριο "Hey You" είναι μια χαρά, αλλά χωρίς να έχει αυτό το κάτι που κάνει τα καλά single της μπάντας να σου κολλάνε στο κεφάλι. Το ομότιτλο έχει ένα καλοδεχούμενο "Ten Thousand Fists" vibe, αλλά τις σπουδαίες στιγμές του δεν τις προσεγγίζει. Το "Unstoppable" βγάζει αυτή την εξτρά ενέργεια που περιμένεις να εισπράξεις όταν ακούς Disturbed, αλλά κι αυτό δεν προσφέρει κάτι νέο ή διαφορετικό. Από όλα τα (αξιόλογα) παραπάνω τραγούδια νομίζω ότι απολαμβάνω λίγο περισσότερο το "Bad Man", ένα παραπάνω ενδιαφέρον έχει ντουέτο του Draiman με την Ann Wilson στο μπαλαντοειδές "Don’t Tell Me", ενώ ξεχωρίζω και το up-tempo κλείσιμο με το "Won’t Back Down".

Έχω, εν τέλει, την αίσθηση, ότι αυτό που μειώνει κάπως την τελική ετυμηγορία για το "Divisive" είναι το γεγονός πως δεν περιλαμβάνει δυο-τρία τραγούδια που θα κάνουν την εμφανή διαφορά. Το γεγονός αυτό του στερεί τη δυνατότητα να μπορεί να συγκριθεί με τις καλύτερες στιγμές της προγενέστερης δισκογραφίας της μπάντας, αλλά επί της ουσίας δεν σημαίνει ότι το άλμπουμ δεν είναι καλό. Αντιθέτως, είναι μια αξιόλογη, προσεγμένη και με ιδιαίτερα καλή συνοχή δουλειά, την οποία πιθανότατα θα ευχαριστηθεί η πλειονότητα της μεγάλης οπαδικής βάσης των Disturbed, έστω κι αν δεν κάνει τη διαφορά στη δισκογραφία του συγκροτήματος.

  • SHARE
  • TWEET