Lacuna Coil

Ο κινηματογραφικός κανόνας είναι γνωστός κι αμείλικτος. Κάθε ριμέικ που στοχεύει έστω κι ελάχιστα να ικανοποιήσει όσους αγάπησαν το πρωτότυπο, και την ίδια στιγμή να απευθυνθεί σε μεγαλύτερο ακροατήριο, είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Για κάθε εξαίρεση, βάλε όποια θέλεις σε αυτή τη θέση, υπάρχουν τουλάχιστον δέκα απόπειρες που έχουν αφήσει κόσμο και λαό με το βλέμμα κάτω και χέρι στο μέτωπο. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, η νέα προσέγγιση των Lacuna Coil στο άλμπουμ που είκοσι χρόνια πίσω τους καθιέρωσε στον κόσμο του σκληρού ήχου, δεν είναι τόσο προβληματική.

Τα σκοτάδια, οι αντιθέσεις στο ύφος, οι εναλλαγές στα φωνητικά, όλα τα βασικά στοιχεία που έκαναν το συγκρότημα από το Μιλάνο να ξεχωρίσει βρίσκονται ακόμα σε περίοπτη θέση. Η χροιά της Cristina Scabbia λάμπει σε βαθμό που το ενδεχόμενο μαύρης μαγείας δεν μοιάζει ιδιαίτερα απίθανο. Ο Andrea Ferro στέκεται όλο στιβαρότητα στο πλευρό της μεγάλης πρωταγωνίστριας. Οι μελωδίες του Marco Coti Zelatti κουβαλάνε κάμποση από εκείνη τη χαρακτηριστική μαυρίλα. Το άνοιγμα του "Swamped" σκάει σαν καλοζυγισμένο χτύπημα. Με βάση στο παρελθόν, αλλά τοποθετημένο προσεκτικά στο παρόν.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο εμφανίζεται η παγίδα. Όπως συμβαίνει συνήθως πάντα στις επανηχογραφήσεις, το συναίσθημα είναι πρακτικά αδύνατο να αναπαραχθεί. Πες το υπερβολή. Πες το κόλλημα. Πες όπως προτιμάς. Πες κι ότι στην ακραία περίπτωση κάποιου που άκουσε το "Delirium" και δεν έψαξε ποτέ προς τα πίσω, οι "ΧΧ" εκδοχές των κομματιών θα βγάζουν τέλεια νόημα. Άδικο δεν θα έχεις. Βάλε τώρα σε σειρά το κλασικό και το ανανεωμένο "Heaven's A Lie", προσπάθησε να πείσεις τον εαυτό σου ότι η αλλαγή των καθαρών γραμμών σε γρυλίσματα δουλεύει σωστά, και συνειδητοποίησε πόσο δύσκολο είναι το παιχνίδι.

Αν μπεις περιμένοντας μία πιστή μεταφορά του υλικού στο σήμερα, πιθανότατα θα απογοητευθείς. Η παραγωγή, οι ενορχηστρώσεις, το γενικότερο αμπαλάρισμα, τα πάντα κινούνται σε αυστηρά σύγχρονα heavy στάνταρ. Μέχρι ενός σημείου, κάτι παρόμοιο ίσχυε και το 2002. Εδώ όμως μιλάμε για ολοκληρωτικό τσίτωμα. Πέρα από αυτό, αν προσπαθήσεις να κρατήσεις στο κεφάλι σου μόνο τη νοσταλγία και να κοιτάξεις το σύνολο από διαφορετική οπτική, η ακαταμάχητη μελαγχολία του "Humane", τα γυρίσματα στο "Tight Rope" ή το όμορφο χάος του "Unspoken" μπορούν να σε κεράσουν μερικά ωραιότατα déjà-vu.

Είναι πολύ εύκολο να καταδικαστεί το "Comalies XX" στη λίστα με τις χωρίς λόγο και αιτία επετειακές κυκλοφορίες. Με δεδομένες τις αλλαγές των προσώπων του σχήματος, μεταφορικά και κυριολεκτικά, το πράγμα γυρίζει. Όχι πλήρως, αλλά ακόμα κι αυτό κάτι έχει να πει. Μία ματιά στο εξώφυλλο αρκεί για να καταλάβει και η τελευταία σειρά τη διαφορά στην προσέγγιση· τότε χρώμα και ζεστασιά, τώρα θαμπάδα και κορεσμός γυρισμένος στο μείον άπειρο. Δεν έχει νόημα να μπεις σε συγκρίσεις. Η ετυμηγορία είχε βγει πριν παίξει ο δίσκος. Για εκείνον τον ένα που θα ακούσει για πρώτη φορά το ομώνυμο, χαλάλι.