Architects

Η αλήθεια ειναι πως όταν ανακοινώθηκε αυτός ο δίσκος, άρχισα να σκέφτομαι εάν ήταν τόση η έμπνευση που δεν πρόλαβαν καν να κλείσουν διετία από το πολύ καλό "For Those That Wish To Exist". Από την άλλη, όπως λένε και στο χωριό μου, "strike while the iron is hot". Έχεις το πρώτο σου no.1 άλμπουμ σαν μπάντα, κάνεις το βήμα να παίζεις πλέον σε αρένες, οπότε πρέπει με κάποιο τρόπο να κρατήσεις αυτό το momentum ζωντανό.

Αναμενόμενα, το tech-metalcore μας έχει χαιρετήσει προ πολλού. Η στροφή σε πιο απλές δομές κομματιών και η επένδυση σε έναν πιο εύπεπτο και πιο industrial ήχο είχε φανεί σταθερά και σταδιακά. Τα μεγάλα ρεφραίν είναι το επίκεντρο εδώ. Η επιτυχία του εγχειρήματος, θα έλεγα πως είναι τελικά αμφίβολη. Όχι γιατί το άλμπουμ δεν έχει ωραία κομμάτια, ή ακούγεται κονσέρβα. Το ακούω και το ξανακούω. Αλλά σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, μοιάζει να έχει αφήσει τα σκοτάδια στο παρασκήνιο, και να ανάβει τους προβολείς και να φωτίζει εμφατικά τη μεγάλη σκηνή. Αλλά πανάθεμά τους, τόσα χρόνια μάθαμε να μας σκίζουν τα σωθικά με τις μελαγχολικές τους ατμόσφαιρες και τους στίχους τους. Εδώ, βρίσκονται διάσπαρτες τέτοιες στιγμές, όπως για παράδειγμα στο "Burn Down My House" που κατεβάζει τους τόνους.

Το ότι η πλειοψηφία των κομματιών σε live θα σπάει κόκκαλα, είναι αδιαμφισβήτητο. Κομματάρες σαν το "When We Were Young" έχουν όλα τα απαραίτητα υλικά για να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Η επιθετικότητα ευτυχώς δεν έχει εξαφανιστεί, όπως φαίνεται στο "A New Moral Low Ground" που φέρνει τη σφραγίδα του Josh Middleton, ενώ έχει και ένα απροσδόκητο κιθαριστικό σόλο που ταρακουνά λίγο τη φόρμουλα. Το κλείσιμο με το "Be Very Afraid" κοιτά διστακτικά στο παρελθόν, μπασταρδεύοντας τα breakdowns με τα synths.

Αυτό που φαίνεται να λείπει από το άλμπουμ, δεν είναι τα καλογραμμένα κομμάτια, αν και κάποια οριακά θα περνούσαν για filler (πχ "Tear Gas"). Είναι ο συναισθηματικός αντίκτυπος που έχουμε μάθει να περιμένουμε από αυτή τη μπάντα. Όσο κι αν θέλουμε να κρίνουμε με βάση το τώρα κι όχι το παρελθόν, η σύγκριση έρχεται ασυναίσθητα.

Το γεγονός ότι η μπάντα παραμένει πολύ παραγωγική και συνεχίζει να πορεύεται σε ένα διαφορετικό μονοπάτι μετά το "Holy Hell" δείχνει ότι τουλάχιστον είναι αληθινοί με τους εαυτούς τους, και υποστηρίζουν αυτή την αλλαγή. Το "the classic symptoms of a broken spirit" σίγουρα δεν εντυπωσιάζει. ‘Ισως να είχε επωφεληθεί εάν είχε υποστεί κάποιες περικοπές. Ωστόσο, υποστηρίζει τον νέο χαρακτήρα των Architects κι αναμφίβολα θα χαρίσει φοβερές συναυλιακές στιγμές. Κάποιοι μάλλον θα τους αφήσουν σε αυτή τη νέα πορεία, κάποιοι άλλοι θα αρχίσουν να τους ακολουθούν. Αυτό είναι και το ζητούμενο της εξέλιξης τελικά.