Maggie Lindemann

Τα κοινωνικά δίκτυα, με τη μορφή που τα ξέρουμε, περνούν αισίως την εφηβεία τους. Το myspace μοιάζει με αρχαία ιστορία. Το όνομα του soundcloud έχει αποκτήσει μία νοσταλγική εσάνς. Η ροή της πληροφορίας είναι τέτοια που δεν επιτρέπει μεγάλα κενά ή βαρυσήμαντες αναλύσεις. Τουλάχιστον όχι από ανερχόμενα ονόματα. Ο κόσμος τρέχει ασταμάτητα και λειτουργεί με διαφορετικούς κανόνες, ακόμα και σε σχέση με την περασμένη δεκαετία. Όσο ένα μεγάλο ποσοστό στο γαλατικό χωριό του σκληρού ήχου συνεχίζει την πορεία του σα να μην έχει αλλάξει τίποτα, η Maggie Lindemann προσπερνάει από δεξιά κι εξαφανίζεται στο ηλιοβασίλεμα στέλνοντας φιλάκια.

Ο πιο προφανής αστερίσκος για κάθε πιουρίστα που σέβεται τον εαυτό του βρίσκεται στο υπόβαθρο της τραγουδίστριας. Αναμφίβολα, τα πρώτα της βήματα μόνο ως pop μπορούν να περιγραφούν. Ανάμεσα στα πλατινένια single και τις συνεργασίες με ονόματα του ηλεκτρονικού και γενικότερα mainstream χώρου, η Maggie έδειχνε να στέκεται πιο κοντά σε αυτά που ζητάει η βιομηχανία για να αναδείξει νέα πριγκίπισσα, παρά σε οτιδήποτε άλλο. Περίπου σε εκείνο το σημείο έσκασε στο πλάνο ο Travis Barker και το κλίμα άλλαξε αυτόματα. Σε ούτε τρία λεπτά, το "Friends Go" κατάφερε να κάτσει τέλεια στη φάση της αναγέννησης του pop-punk και να ανοίξει νέα σελίδα για τη δημιουργό του.

Οι όποιες ελπίδες μπορεί να υπήρχαν για συνέχεια αυστηρά σε αυτό το μονοπάτι άρχισαν να σβήνουν από την υπέρ-μοντέρνα-rock-ish προσέγγισή του "Paranoia" EP και εξανεμίζονται ολοκληρωτικά με το ντεμπούτο. Άμεσα τραγούδια με καλογυαλισμένες παραγωγές. Φακός αυστηρά στοχευμένος στα φωνητικά. Ψηφιακά περάσματα, συνοδευτικές κιθάρες και σκουρόχρωμα φίλτρα να παραμορφώνουν κάθε καρέ. Από τη διπλή μπότα του "Take Me Nowhere" και τα επιδεικτικά κλεισίματα ματιού στο "She Knows It", μέχρι τον άτυπο φόρο τιμής στην Amy Lee με το "I'm So Lonely With You" κι από εκεί τα σκισίματα του "Break Me!" και το παιχνίδι στην αφήγηση του "Girl Next Door", ο δίσκος αφήνει μόνο για στιγμές για ανάσες.

Η αλήθεια που αποτυπώνει το "Suckerpunch" είναι απλή, λιτή και υπερβολικά πιασάρικη. Τα τραγούδια του έχουν όλους τους λόγους να μιλήσουν σε πραγματικά ευρύ νεανικό (και μη) κοινό. Οι βάσεις του βρίσκονται κάπου ανάμεσα στους Paramore, τους Flyleaf και σχήματα με τα οποία η Lindemann μεγάλωσε, αλλά κάνα-δυο δεκαετίες πίσω πολλοί ήταν βέβαιοι ότι θα ξεχαστούν. Το ότι το σύνολο δεν μένει στο τότε κι έχει δική του ταυτότητα μόνο αμελητέο δεν είναι. Οι διαθέσεις εναλλάσσονται ασταμάτητα. Ο αέρας κουβαλάει ένα ιδιότροπο post-emo άρωμα. Το σβήσιμο με "How Could You Do This To Me?" και "Cages" κερνάει χαμόγελα κάθε ανοιχτό μυαλό και βγάζει γλώσσα σε όλους τους υπόλοιπους.