Eddie Vedder

Είναι μια τρύπα στην οποία έπεσε ο Eddie με τη κιθάρα του στο εξώφυλλο ή μας δείχνει με την κιθάρα του το φώς στον ουρανό, τη διέξοδο από τα προβλήματα μας; Κρίνοντας από το πως ένιωσα ακούγοντας το άλμπουμ μάλλον το δεύτερο. Υπάρχει μια ευδιαθεσία, μια χαλαρότητα, ένα θετικότατο vibe που βγάζει προς τα έξω το τρίτο προσωπικό άλμπουμ του frontman των Pearl Jam και έντεκα χρόνια μετά το προηγούμενο. Ένας δίσκος που ο χαρακτήρας του γεννάται από την ίδια αισιόδοξη διάθεση του Vedder, από το γεγονός της ωρίμανσης που έρχεται από την ηλικία με τα νεύρα και την οργή να δίνουν τόπο σε αυτοανάλυση και το κλείσιμο προσωπικών εκκρεμοτήτων μέσω της τέχνης. Όπως είναι η αποδοχή της πατρικής του φιγούρας Edward Severson Jr τον οποίο δεν γνώρισε ποτέ ως πάτερα αλλά ως κάποιον μακρινό θείο εξού και η αναφορά στο φινάλε "On My Way" όπου η φωνή του βιολογικού του πατέρα ακούγεται να σιγοτραγουδά.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Από την ενορχήστρωση και τους καλεσμένους. Έχουμε στο βασικό σχήμα τον Eddie (φυσικά), στην κιθάρα τον Josh Klinghoffer (μέχρι πρότινος στους Red Hot Chili Peppers), στο μπάσο και την παραγωγή τον πολυπράγμων Andrew Watt και στα drums ton Chad Smith (Red Hot Chili Peppers). Δύσκολα να μην βγεί κάτι δυνατό με τέτοιους συμπαίκτες. Μετά έχουμε και τις φιλικές συμμετοχές. Ringo Starr ("Mrs Mills"), Stevie Wonder ("Try"), Elton John ("Picture") μεταξύ άλλων να δίνουν ένα ακόμα πιό ιδιαίτερο χρώμα στο δίσκο. Και αν ο Ringo οκ τον καταλαβαίνεις από το γέλιο του στο τέλος του κομματικού και την Beatles-αύρα που αποπνέει το κομμάτ, τον Stevie Wonder δύσκολα θα καταλάβεις ότι απλώς παίζει τη φυσαρμόνικα στο "Try" ενώ από όλους ο Sir Elton John κάνει δικό του το παιχνιδιάρικο "Picture" που φαντάζομαι μπορεί να βρεί και πολύ ραδιοφωνικό χρόνο. Γενικά ο ήχος είναι πολύ ‘αμερικάνικος’ με κομμάτια να ακούγονται άλλοτε σαν Springsteen ("The Dark"), σαν Tom Petty ("Long Way", λογικό εφόσον συμμετέχει ο κιμπορντίστας του Petty, Benmont Tench) και ακόμα ως The War On Drugs ("Fallout Today"). Όλοι αυτοί βέβαια ακουμπούν στις ρίζες του αμερικάνικου rock από το 70 και μετά και ο Vedder κλείνει το μάτι σε ακούσματα που τον μεγάλωσαν και τον επηρέασαν κάνοντας το "Earthling" έναν πολύ τίμιο προσωπικό δίσκο. Από την έναρξη με το "Invincible" καταλαβαίνεις πως υπάρχει ένα συναυλιακό fun στοιχείο, διαφορετικό από αυτά που θα ακούσεις με τους Pearl Jam αλλά όχι επιτηδευμένα διαφορετικό, ο Eddie είναι αρκετά συνειδητοποιημένος πλέον και απευθύνεται σε ακροατές που δεν περιμένουν να ακούσουν πειραματικό new-wave από αυτόν. Ίσα-ίσα που οι πιό PJ στιγμές του άλμπουμ (πχ το "Power Of Right" ή το γλυκανάλατο "The Haves") είναι και οι πιό χλιαρές με εξαίρεση το "Rose Of Jericho" που ίσως είναι από τις πιό δυνατές συνθέσεις που έγραψε πρόσφατα.

Ένα προσωπικό άλμπουμ που ο Vedder φωνάζει 'αυτός είμαι, αυτοί είναι οι φίλοι μου και οι επιρροές μου'. Το εμπορικό κομμάτι έρχεται δεύτερο, πρωταρχικός στόχος είναι να περάσει καλά ο ίδιος και μετά εμείς και το καταφέρνει με άνεση. Δεν πρόκειται για το άλμπουμ που θα το θυμάσαι για καιρό αλλά όσο το ακούσεις θα περάσεις σίγουρα καλά.