Miss May I

Υπάρχει κανείς αδιανόητος metalcore fan εκεί έξω; Αν ναι τότε οι Αμερικάνοι από το Ohio Miss May I έχουν κάτι για σένα. Μια πενταετία μετά το πολύ δυνατό "Shadows Inside" και σπάζοντας την ‘παράδοση’ που τους έχει να είναι ιδιαίτερα παραγωγικοί και να βγάζουν δίσκο συχνότερα ερχονται τώρα με το "Curse Of Existence" παίρνοντας όλη αυτή τη συμπυκνωμένη ενέργεια τόσων χρόνων συν την απομόνωση της πανδημίας και δίνοντας μας έναν κλασσικότατο metalcore δίσκο.

Είναι ότι ακριβώς περιμένεις ακούγοντας το genre αλλά όχι ακριβώς. Δηλαδή παρά τα αυτονόητα ουρλιαχτά, κοψίματα, εναλλαγές με clean φωνητικά, στακάτο παίξιμο και groove, οι Miss May I θεωρούνται από τους μάστορες του είδους και συνορεύουν ελαφρώς με deathcore. Είναι μια σίγουρη επιλογή για το είδος και εδώ δεν απογοητεύουν. Μην περιμένετε βαθύ νόημα, μελοδραματικές στιγμές ή οτιδήποτε ρηξικέλευθο. Από τις πρώτες νότες του "A Smile That Doesn’t Exist" μπαίνεις στο νόημα για το τί θα ακολουθήσει για τα συνολικά δέκα κομμάτια του album. ‘Isolation’ ουρλιάζει ο Levi Benton με τα clean φωνητικά του Ryan Neff να δένουν υπέροχα στο chorus. Η καταπληκτική παραγωγή σε συνδυασμό με το δυναμικό παίξιμο των drums από τον Jerod Boyd προσδίδουν κάτι σχεδόν επικό στον χαρακτήρα των κομματιών. Επικού οδοστρωτήρα. Το "Earth Shaker" δονεί πραγματικά και κερδίζει με τα blast beats και τα απίστευτα φωνητικά που δημιουργούν την αίσθηση του κινδύνου. Έξυπνο. Εκμεταλλεύονται τα δυνατά τους χαρτιά και με κιθαριστικές ριφάρες χτίζουν μελωδίες πάνω σε ένα οδοστρωτήρα ρυθμού από τα drums και με τις φωνές να εναλλάσσονται. Κάτι που έχουμε δει πολλάκις στο είδος αλλά όχι με τόσο επιτυχία. To πρόβλημα είναι ότι ενώ υπάρχουν στιγμές πραγματικής εκτόνωσης, πώρωσης και διασκέδασης (το "Unconquered" για παράδειγμα είναι από τα καλύτερα κομμάτια που άκουσα φέτος γενικώς) και ενώ υπάρχει σίγουρα συνοχή, όρεξη και συνέπεια, το πρόβλημα είναι αυτό που διαπιστώνει κανείς στο 99% αντίστοιχων συγκροτημάτων του είδους. Έλλειψη έμπνευσης. Μετά από μια-δυο ακροάσεις το ξεχνάς ενώ παρατηρείται ότι οι καλές στιγμές αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Ναι καλό το "Into Oblivion" και γουστόζικο το riff, ενδιαφέρουσα η μελωδία στο "Born Destroyers" και καλούτσικο το solo (!) στο "Hollow Vessel" αλλά κανένα δεν ξεχωρίζει ιδιαιτέρως χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακά.

Αν αφεθείς στην ακρόαση χωρίς τρελές προσδοκίες θα σε ανταμείψει με μερικές πολύ δυνατές συγκινήσεις. Αλλά ως εκεί. Πάνω από το μέσο όρο αλλά οχι κάτι παραπέρα και δύσκολα να μην ξεχαστεί ή να κερδίσει περισσότερους φίλους για το είδος αλλά και για το συγκρότημα. Το metalcore μάλλον χρειάζεται μια ένεση καινοτομίας και όχι απλά ‘καλά’ albums για να παραμείνει σχετικό. Όσο ζούμε ελπίζουμε.