Korn

Θεωρώ πραγματικά σπουδαίο εν έτει 2022, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, να ασχολούμαστε συστηματικά και με ενδιαφέρον για μια ‘nu-metal’ μπάντα με ότι συνεπάγεται αυτό. Οι Korn μεγάλωσαν, ωρίμασαν, πέρασαν φουρτούνες, δόξες και όλα τα ενδιάμεσα στάδια του φάσματος. Τους λατρέψαμε, τους βαρεθήκαμε, μας ξάφνιασαν ευχάριστα με τα δεύτερα νιάτα τους μετά την επιστροφή του Brian Welch και μας προβλημάτισε το σκοτάδι και η κατάθλιψη που έβγαζε ο Davis με το εξαιρετικό "The Nothing".

Η απομόνωση και η καραντίνα έδρασε καταλυτικά και στο να γράψουν μουσική αλλά και στο να θεραπευτεί τρόπον τινά η ψυχή του Davis και πλέον από τη μαυρίλα του προκάτοχου του να πάμε σε κάτι θετικότερο και πιό αισιόδοξο με το "Requiem". Δεν το γύρισαν σε pop και χαρούμενα τραγουδάκια εννοείται αλλά λυρικά το μοτίβο έχει μεταφερθεί σε άλλα μονοπάτια. Φυσικά και δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν προβλήματα στους Korn και αυτά μεταφράζονται στο επ αόριστον hiatus του μπασίστα και ηγετικής μορφής Fieldy ο οποίος όμως συμμετείχε κανονικά στο album και ο χαρακτηριστικός ήχος του μπάσου του είναι διάχυτος παντού.

Η μικρή διάρκεια του album (32 λεπτά) ίσως θα μπορούσε να του αποδώσει το χαρακτηρισμό της δημιουργικής ξεπέτας ή ξεχαρμανιάσματος, ωστόσο η μετάβαση από τη μαυρίλα σε λιγότερο σκούρες αποχρώσεις έρχεται ως συμπλήρωμα, ως φυσική συνέχεια του "The Nothing". Βέβαια ο Davis δεν σταματά να φοβάται ότι οι δαίμονες του βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής. Στο "Forgotten" μας λέει χαρακτηριστικά ότι ‘This path’s not meant for me….all that left is forgotten’ σε ένα κομμάτι που ισορροπεί μεταξύ rock και σκληρότερων ξεσπασμάτων και από αυτά που τελευταία είναι ψωμοτύρι για τους Korn. Διασκέδασα περισσότερο με το "Let The Dark Do The Rest", το τρομερό groove του και το τραγουδιάρικο ρεφραίν. ‘Ι just want to see what the future holds’ τραγουδά με περισσή αισιοδοξία ο Davis και εμείς απλά συμφωνούμε μαζί του. Το single "Start The Healing" είναι το απαραίτητα περισσότερα ραδιοφωνικό κομμάτι που βρίσκουμε σε κάθε δίσκο των Korn χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι καλό. Γενικά υπάρχει ένα heavy υπόβαθρο σε όλα τα κομμάτια με έντονες κιθάρες όπως αποτυπώνονται στα "Lost in The Grandeur" και "Hopeless And Beaten" το οποίο -για Korn- είναι αρκετά πιό heavy από τα συνηθισμένα. Η μικρή διάρκεια του και η συνοχή καθώς και το ότι ακούς αυτό που πάνω κάτω φαντάζεσαι λειτουργούν θετικά μέχρι ενός σημείου αλλά από την άλλη μεριά αποτυγχάνει στο να εντυπωσιάσει ή να υπάρχουν κομμάτια που θα σου μείνουν για να τα ακούς στο repeat.

Ίσως η μαυρίλα και η κατάθλιψη τους ταιριάζει λίγο περισσότερο. Το "Worst Is On Its Way", είναι ίσως το σημαντικότερο κομμάτι στο "Requiem" αντλώντας έμπνευση απευθείας από το nu-metal που έπαιζαν στα 90s με τον Davis να scatt-άρει συνοδεία ακουστικής κιθάρας γύρω από ένα εκρηκτικό κρεσέντο που χτίζει η άριστη αρμονία των Munky-Head και του σταθερότατου και εκρηκτικού Ray Luzier στα drums. Δεν είναι καλύτερο από τον προκάτοχό του, αλλά θα έλεγα τον συμπληρώνει, το ying στο yang χωρίς να δίνει κάτι το καινοτόμο στο ήχο τους αλλά προσθέτοντας ακόμα ένα σημαντικό βήμα στη μεγάλη δισκογραφία του και οδηγώντας τον ήχο που εν μέρει δημιούργησαν το 2022 και ίσως μέχρι και το 2032.