«A Beginner's Guide»: Hellenic Thrash Metal

Μια ιστορική αναδρομή σε εγχώριους σταθμούς του ιδιώματος

Από τους Αποστόλη Ζαμπάρα, Σπύρο Κούκα, 10/05/2019 @ 15:35

Είναι γεγονός πως τα δεδομένα σε ό,τι αφορά την εγχώρια μεταλλική δραστηριότητα έχουν διαφοροποιηθεί σημαντικά με το πέρασμα των χρόνων, φθάνοντας πλέον στο σημείο να μπορούμε να μιλήσουμε για την ύπαρξη διακριτών υφολογικά επί μέρους σκηνών, με αρκούντως ικανές μπάντες, τόσο από αριθμητικής όσο και από ποιοτικής απόψεως. Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι όπως τα βλέπει να διαδραματίζονται τώρα η νέα γενιά των εγχώριων ακροατών, αφού η έννοια της «ελληνικής metal σκηνής» άρχισε να κάνει τα πρώτα της, μικρά βήματα στα μέσα της δεκαετίας του '80, όπου και μεμονωμένες προσπάθειες άρχισαν να παίρνουν σάρκα και οστά σε ένα περιβάλλον που δεν ευνοούσε την ενασχόληση με το συγκεκριμένο μουσικό είδος.

Όσο, δε, για το ιδίωμα που απασχολεί το παρόν άρθρο, θα έλεγε κανείς πως η πραγματική περίοδος της εγχώριας ακμής του καθυστέρησε για σχεδόν δύο δεκαετίες από την στιγμή που πρωτοσυστήθηκε δισκογραφικά, κατά κύριο λόγο μέσω του ντεμπούτου των Flames. Όχι πως στο ενδιάμεσο δεν υπήρξαν μπάντες που δραστηριοποιούνταν σε αυτήν την κατεύθυνση, αλλά σε επίπεδο σταθερότητας, δισκογραφικής παρουσίας και συναυλιακών επιδόσεων το thrash φαινόταν να υπολείπεται εκπροσώπων, με ελάχιστες μπάντες να κερδίζουν τη μάχη με το χρόνο από τότε μέχρι και τις μέρες μας.

Ωστόσο, μέσα στο γενικότερο κλίμα ευκαιριών κι εξέλιξης που τόσο η εποχή και οι συγκυρίες, όσο και η τεχνολογική ανάπτυξη προσέφεραν απλόχερα στην εγχώρια μεταλλική πραγματικότητα στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, ήρθε και η ευημερία του είδους στη χώρα, με πληθώρα νέων, ικανών σχημάτων να κάνουν την δυναμική τους εμφάνιση. Αν, μάλιστα, ψάχνουμε το σημείο καμπής που προκάλεσε την εγχώρια thrash έκρηξη και οδήγησε το είδος σε έναν αναντίρρητο δημιουργικό οίστρο, η υπογραφή των Suicidal Angels με τη κραταιά Nuclear Blast και η κυκλοφορία του - πλέον κλασικού - "Sanctify The Darkness" φαντάζει ως εκείνη η game changing στιγμή για τις ελληνικές μπάντες του ιδιώματος.

Έτσι, με μια δεκαετία να έχει περάσει από την κυκλοφορία του προαναφερθέντος άλμπουμ και με αφορμή την εμφάνιση των Suicidal Angels (μαζί με τους Slayer, Rotting Christ και Leprous) στα πλαίσια του AthensRocks Festival, θυμηθήκαμε, διαλέξαμε και παρουσιάζουμε έναν οδηγό δίσκων από εγχώριες μπάντες του ευρύτερου thrash metal χώρου, από το 1985 μέχρι και τις μέρες μας, με τις παραλείψεις σε αναφορές σε μπάντες και δίσκους του είδους από πλευράς μας να είναι αναμενόμενα πολλές (λόγω του συγκεκριμένου format της στήλης) και τυχόν ενστάσεις, επισημάνσεις και αντιπροτάσεις από πλευράς σας να είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτες.


Flames - Made In Hell
(FM, 1985)

Flames - Made In Hell

Κι εγένετο ελληνικό thrash metal. Οι Flames των αδερφών Andy και Chris Kirk (κατά κόσμον Αντρέας και Χρήστος Κιρκόπουλος) και του περίφημου Nigel Foxxe (κατά κόσμον Νεοκλής Δελέκος) υπήρξαν πιθανότατα η πρώτη αμιγώς thrash metal της χώρας και μια από τις πρώτες γενικότερα που δραστηριοποιήθηκαν με αξιόλογα αποτελέσματα εντός (αλλά κι εκτός) των εγχώριων τειχών. Σε μια εποχή που το metal έκανε τα πρώτα του βήματα στην Ελλάδα, με τις υποδομές και την ανάλογη τεχνογνωσία να μοιάζουν έννοιες ανύπαρκτες και την αντιμετώπιση του από το μεγαλύτερο μέρος της (έντονα συντηρητικής και υπέρμετρα θρησκόληπτης) κοινωνίας να κρίνεται ως επιφυλακτική (αν όχι ξεκάθαρα εχθρική), ήταν οι Flames που θα ηγούνταν της δημιουργίας του ελληνικού ακραίου metal, δισκογραφώντας σταθερά και συχνότερα από κάθε άλλη εγχώρια metal μπάντα εντός των '80s. Όντας - δικαίως - ένα από τα πρώτα ονόματα που έρχονται στο νου όταν αναφερόμαστε στις πρωτοπόρες ελληνικές metal μπάντες, το ντεμπούτο τους "Made In Hell" (με το τόσο ταιριαστό και ανίερο εξώφυλλο του) επιλέγεται εδώ όχι λόγω υπεροχής έναντι των υπολοίπων δίσκων τους (καθώς, αν ψάχνουμε για το καλύτερο τους άλμπουμ, μάλλον θα κοιτάξουμε προς "Merciless Slaughter" ή "Summon The Dead" μεριά), αλλά λόγω του ιστορικού του βάρους ως ο δίσκος που μπορεί να μνημονεύεται ως ο πρώτος του εγχώριου thrash ήχου. [Σ.Κ.]


Thanatos Inc - Life L.T.D.
(FM, 1987)

Thanatos Inc - Life L.T.D.

Έπειτα από την αποχώρηση του από τους Flames, λίγο μετά την κυκλοφορία του "Merciless Slaughter", ο Nigel Foxxe θα προχωρούσε στη δημιουργία των Thanatos Inc ώστε να ικανοποιήσει τις ολοένα κι αυξανόμενες δημιουργικές του ανάγκες. Δίχως, λοιπόν, ιδιαίτερη καθυστέρηση, το "Life L.T.D." (με τον τίτλο - λογοπαίγνιο ως προς το όνομα της μπάντας) θα ερχόταν στο φως εντός του σωτήριου έτους 1987, με ξεκάθαρα τεχνικούς προσανατολισμούς και πληθώρα ιδεών εντός κι εκτός των thrash πλαισίων, έχοντας ωστόσο το γνωστό (για τις ελληνικές μπάντες της εποχής) πρόβλημα του μέτριου ήχου. Παρ’ όλα αυτά, ο συγκεκριμένος δίσκος, μαζί με το ντεμπούτο των Nigel Foxxe’s Inc (ουσιαστικά, το ίδιο project με άλλη ονομασία) αποτέλεσαν για χρόνια δύο από τα πιο σημαντικά άλμπουμ της ευρύτερης ελληνικής μεταλλικής σκηνής, τόσο λόγω του ιστορικού τους υποβάθρου όσο και λόγω της ποιότητας τους καθεαυτής, γεγονός αναντίρρητο ακόμη και με τα σαφώς πιο απαιτητικά σύγχρονα κριτήρια. [Σ.Κ.]


Death Courier - Demise
(Psychosis, 1992)

Death Courier - Demise

Θα μπορούσα με την ίδια ευκολία να επιλέξω το "Perimortem" (2013). Ο εν λόγω δίσκος όμως, διαθέτει μια αύρα στην ατμόσφαιρα και την παραγωγή του, που γενικά απουσιάζει από το thrash metal. Οι Πατρινοί, εμπνευσμένοι από τις σκανδιναβικές death metal ατμόσφαιρες, μπλέκουν thrash metal riffs με τον ήχο και την αισθητική των Entombed και κυκλοφορούν πριν από κοντά δυο δεκαετίες, έναν δίσκο που δυστυχώς δεν αναφέρεται συχνά ανάμεσα στις μυθικές κυκλοφορίες της τότε δεκαετίας για την σκηνή. Η επανέκδοσή του πριν κάποια χρόνια από την Nuclear War Now!, αναδεικνύει την ατμόσφαιρα που εκπέμπει αυτή η δισκάρα. Οι black metal αποχρώσεις, μικρές αλλά ιδιαίτερες, η ταχύτητα των συνθέσεων και το ξύσιμο των riff, το υπέροχο μπάσο, τα θανατηρά φωνητικά, όλα συμβάλλουν εξίσου. Ο δίσκος φυσικά διαθέτει το "Copkiller", το thrash "Interior Crushfiend", το "Bioartificial Lusts" μεταξύ άλλων. Φυσικά συνήθως η ζυγαριά γέρνει προς το μονολιθικό death metal, η λογική όμως του thrash είναι πανταχού παρούσα, ειδικά στα breakdowns. [Α.Ζ.]


Spider Kickers - Recognize The Corpse
(Self Released, 2001)

Spider Kickers - Recognize The Corpse

Ένα από τα πλέον ιστορικά και μακροβιότερα ονόματα της εγχώριας thrash συνομοταξίας, οι Spider Kickers ξεκίνησαν την άνω των 30 χρόνων πορεία τους το 1986 στα Ιωάννινα, κυκλοφορώντας δύο χρόνια αργότερα το πρώτο τους demo. Ακολούθησαν άλλες δύο ανάλογες κυκλοφορίες μέχρι και το 1995, μέχρι να φτάσουμε στην πραγματοποίηση του επίσημου ντεμπούτου τους, "The Northwest Emperor", το 1997, το οποίο (όπως και τα περισσότερα άλμπουμ της μπάντας) υπήρξε αυστηρά αυτοχρηματοδοτούμενο. Σήμερα, 22 χρόνια από εκείνο το ντεμπούτο και με ακόμη τέσσερις δίσκους να έχουν μεσολαβήσει, οι Ηπειρώτες thrashers συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, δίχως ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις στη νοοτροποία και το μουσικό τους ύφος και με μια συγκινητική old school προσέγγιση που μονάχα προς τιμήν τους είναι. Όσο, δε, για το "Recognize The Corpse", το οποίο επιλέγεται εδώ ως ένα χαρακτηριστικό δείγμα της δουλειάς τους; Η αλήθεια είναι πως πιθανότατα δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τις υπόλοιπες δουλειές τους (είτε σε ύφος, είτε ποιοτικά), αλλά για τον γράφοντα ξεχωρίζει συναισθηματικά, ως η πρώτη με την οποία ήρθε σε επαφή με τη μουσική της μπάντας, δέκα και πλέον χρόνια πριν. [Σ.Κ.]


Crucifier - Cursed Cross
(Self Released, 2006)

Crucifier - Cursed Cross

O εν λόγω δίσκος της υποτιμημένης αυτής μπάντας, θα έπρεπε να λογίζεται ως βασικό διαμαντάκι της ελληνικής thrash metal σκηνής. Την εποχή που κυκλοφόρησε, το ιδίωμα απείχε από την εκτόξευση του, μερικά χρόνια αργότερα. Επίσης, η τότε εποχή, δεν προϊδέαζε στιγμή για την κρίση που θα ακολουθούσε δυο χρόνια μετά. Οι (The) Crucifier όμως είχαν πιάσει εξαιρετικά το νόημα. Οι συνθέσεις, μέσα στο D.I.Y. πνεύμα, κινούνται στην αμερικάνικη εκδοχή του ιδιώματος. Αρκετά crossover σημεία, γενναίες δόσεις Anthrax, και στίχοι βαθιά κοινωνικοί, στα όρια του punk, το οποίο έχει έντονη την απόχρωσή του στο “Cursed Cross”. Το υπέροχο ομότιτλο, το αγανακτισμένο "Τ.V.(Truth’s Vileness)", το ισοπεδωτικό "Slaves Of Seeded Hate" και πάει λέγοντας. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα κάποιο τραγούδι. Τα 37 λεπτά του δίσκου είναι μια ολοκληρωμένη (δια)δήλωση και οφείλουν να ακούγονται σερί χωρίς διακοπή. [Α.Ζ.]


Suicidal Angels - Sanctify The Darkness
(Nuclear Blast, 2009)

Suicidal Angels - Sanctify The Darkness

Δύσκολο να συνειδητοποιήσω πως περάσανε δέκα χρόνια. Τότε, η μπάντα αυτή, ήταν που ξεκίνησε την μεγάλη αναβίωση που γνώρισε το ιδίωμα τα προηγούμενα χρόνια. Το "Sanctify The Darkness", υπό την σκέπη της Nuclear Blast, σίγουρα άνοιξε δρόμους και γύρισε αυτιά και προς την μπάντα και προς την σκηνή γενικότερα. Η διεθνής του αποδοχή, η ωριμότητα και η ποιότητα των συνθέσεων του, το καθιστούν μαζί με τον επόμενο δίσκο τους, "Dead Again", μερικούς από τους καλύτερους του τότε ρεύματος παγκοσμίως. Αν προσπεράσει κανείς το προφανές "Apokathilosis", θα βρει τραγούδια όπως το εναρκτήριο “Bloodthirsty” που σε πιάνει από τα μούτρα με το κολλητικό του ρεφρέν, το "The Pestilence Of Saints" που είναι μια πρόωρη κορυφή του δίσκου, το προσωπικό μου αγαπημένο "Atheist" με τον Maiden-ικό του καλπασμό και το σφηνάκι - κεραυνό του "Beyond The Laws Of Church". Η υπέροχη παραγωγή, τα Slayer solos, τα πιο death φωνητικά και γενικά τα πιο σκοτεινά στιχουργικά θέματα, ξεχωρίζουν μαζί με το εξώφυλλο. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και σήμερα, οι συνθέσεις του δίσκου αποτελούν κορυφές στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας. [Α.Ζ.]


Convixion - Convixion
(Eat Metal, 2010)

Convixion - Convixion

Ξεκινώντας ως το πιο thrash- ύ alter ego των Strikelight, οι Convixion έχουν καταφέρει να θεωρούνται μια άκρως υπολογίσιμη δύναμη σε ό,τι αφορά τα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα, ενώ και δισκογραφικά κάθε άλλο παρά άσχημα μπορεί κανείς να τους κρίνει. Με μια προσέγγιση κοντά στους Tankard και τους Anvil στιχουργικά, αλλά με έντονους δεσμούς με το κλασικό metal μουσικά, οι δύο συν μία δουλειές τους (δύο full length κι ένα EP) παρουσιάζουν μια μπάντα που πρώτα απ’ όλα γουστάρει εκείνη αυτό που κάνει, με αυτήν την πιο «χύμα»/χαβαλεδιάρικη αλλά σε καμία περίπτωση όχι αξιόλογη μουσικά προσέγγιση τους να προσφέρει ύμνους σαν το "Heavy Metal Re Mounia" αλλά συγχρόνως και ολοκληρωμένα άλμπουμ σαν το "Days Of Rage, Nights Of Wrath". [Σ.Κ.]


Slaughtered Priest - Confess Your Sins
(Floga Records, 2012)

Slaughtered Priest - Confess Your Sins

Τους Slaughtered Priest τους έμαθα ως το black thrash project του Ungod των Necrohell (μεταξύ άλλων). Αμφότερα συγκροτήματα, από τα αγαπημένα μου της σκηνής κυρίως για την αγνή τους ειλικρίνεια και προσήλωση στο ιδίωμα που υπηρετούν. Οι Slaughtered Priest, με πλούσια πορεία στο underground, στο "Confess Your Sins", ίσως κυκλοφόρησαν τον πιο χύμα και γεμάτο δίσκο τους. Στα 40 λεπτά του, δεν κουράζει στιγμή, δεν επαναλαμβάνεται δευτερόλεπτο, ενώ ακόμη και αν οι συνθέσεις σε σημεία αποκτούν μια προβλέψιμη εξέλιξη, δεν παύουν να είναι φρέσκιες και σάπιες ταυτόχρονα. Η ήρεμη εισαγωγή που μετατρέπεται στον ύμνο του "Speed Metal Attack" καθιστά τα λόγια είναι περιττά. Τα πιο gang φωνητικά του ομότιτλου, ταιριάζουν υπέροχα πάνω στις ανελέητες κιθάρες, ενώ η επιρροή των Destruction (άρα και των Aura Noir) είναι διαρκής. Τα κλασικά thrash breakdowns εμφανίζονται μόνο όταν πρέπει και δεν γίνονται μανιέρα. Το "Malicious Perversion" εκπέμπει την απαραίτητη Celtic Frost/ Bathory-ίλα μεταξύ άλλων, ενώ η δυάδα "Thrash The Witch" και "Bloodthirsty Pentagram Bitch" είναι διασκεδαστική στο έπακρο, δίνει μια πιο ακραία χροιά, ενώ λογικά κοιτά εχθρικά και το συκώτι του ακροατή. [Α.Ζ.]


Exarsis - The Brutal State
(MDD, 2013)

Exarsis - The Brutal State

Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη επαφή που είχα με την μουσική των Exarsis, η οποία και υπήρξε σχεδόν αποκαλυπτικής φύσεως. Ήταν το 2011, στο ανοικτό θέατρο Τραγάνας και στα πλαίσια της έβδομης Rock Συνάντησης Κιάτου, στην οποία και είχα βρεθεί τότε (τέλη Ιουλίου του 2011) λόγω διακοπών στην ευρύτερη περιοχή της Κορινθίας αλλά και λόγω της εμφάνισης των Rotting Christ εκεί. Κι αν για τους Christ δεν υπήρχαν πολλά να πούμε που δεν είχαν ειπωθεί ήδη, δεν ίσχυε το ίδιο για τους Exarsis, οι οποίοι έπαιζαν εντός έδρας κι έχοντας ακόμη στα σκαριά το ντεμπούτο τους (που θα κυκλοφορούσε προς τα τέλη του ίδιου έτους). Έχοντας τρομερό στήσιμο επί σκηνής, αδιανόητο δέσιμο για πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα και, το κυριότερο, μια love-it-or-hate-it φωνή να πρωτοστατεί των “good friendly violent fun” συνθέσεων τους, απλώς έσβησαν ό,τι προηγήθηκε και σχεδόν ό,τι ακολούθησε στη βραδιά στο μυαλό μου, καθώς ένιωθα πως εν αγνοία μας βλέπαμε μια μπάντα που σύντομα θα ξεχώριζε. Το αν όντως συνέβη αυτό θεωρώ πως η πορεία τους το αποδεικνύει εύκολα, καθώς παρά τις αλλαγές μελών (με τον Χρήστο Τσίτση να φεύγει λίγο μετά τις ηχογραφήσεις του "The Brutal State" ώστε να καλύψει τη θέση του κιθαρίστα στους γιγαντωμένους Suicidal Angels και τον Αλέξη Παπαθεοφάνους - τον οποίο βρίσκουμε πλέον στους black/thrashers Ravencult - να αποχωρεί λίγο μετά την κυκλοφορία εκείνου) η μπάντα μοιάζει πλέον εδραιωμένη ως ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα της εγχώριας thrash σκηνής, με σταθερά αυξανόμενη δισκογραφία που «θερίζει» και συμμετοχές σε επιτυχημένες περιοδείες σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο. [Σ.Κ.]


Satan's Wrath - Aeons Of Satan's Reign
(Metal Blade, 2013)

Satan's Wrath - Aeons Of Satan's Reign

Η επιρροή που είχε το πρώιμο thrash metal στην δημιουργία και μετέπειτα εξέλιξη των πιο ακραίων ιδιωμάτων, ήταν καταλυτική. Συνεπώς, είναι λογικό στα πλαίσια ενός τέτοιου αφιερώματος, να αναφέρονται και δίσκοι που πατάνε πάνω στο thrash metal και κινούνται στα όρια του ακραίου ήχου όπως κτίσθηκε στα τέλη των '80s. Οι Satan’s Wrath με τους τρεις δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει στην τρέχουσα δεκαετία, έδωσαν μια πολύ φρέσκια οπτική πάνω σε αυτόν τον κλασικό ήχο. Ο εν λόγω δίσκος, είναι για τον γράφοντα ο καλύτερός τους. Από την υπέροχη καθαρή αλλά όχι γυαλισμένη παραγωγή, το παιδικά σατανικό εξώφυλλο, τους τίτλους των τραγουδιών, τις πινελιές στις κιθάρες, όλα. Αν και συνολικά οι συνθέσεις, που διαβαθμίζονται από όλων των ειδών τις ταχύτητες, διαθέτουν και heavy metal σημεία και πιο black metal μελωδίες, οι δομές και τα riffs ξυράφια είναι εδώ. Οι κιθάρες έχουν ως εικόνισμα τους προπάτορες των '80s, τα φωνητικά κινούνται μεταξύ Warrior και Becerra όπως η έναρξη - δήλωση "Only Satan Is Lord", το μνημονικό "Die White Witch Die", το "Ecstasies Of Sorcery" και το επικό ομότιτλο που κλείνει τον δίσκο, ακούγονται κάθε μέρα το ίδιο φρέσκα. [Α.Ζ.]


Chronosphere - Embracing Oblivion
(Punishment 18, 2014)

Chronosphere - Embracing Oblivion

Οι Αθηναίοι Chronosphere ανήκουν στις λίγες εγχώριες μπάντες που οι προσδοκίες χτύπησαν κόκκινο από το πρώτο τους κιόλας άλμπουμ, φθάνοντας να τις ξεπεράσουν εύκολα με τις μετέπειτα – κορυφαίες – δουλειές της. Επιδιδόμενοι σε ένα απόλυτα τεχνικό speed/thrash υβρίδιο που τιμά και με το παραπάνω τις επιρροές του (Annihilator, Coroner, Megadeth, Metallica, Toxik μεταξύ άλλων), αλλά με καντάρια έμπνευσης και απίστευτη ικανότητα να μετουσιώσουν τις εξαιρετικές τους ιδέες σε συνθέσεις που συναρπάζουν, οι Chronosphere φαντάζουν ως ένα σχήμα που αν δεν γνωρίζεις και είσαι οπαδός του είδους, οφείλεις να το μάθεις χθες κιόλας. Ιδανικά, ξεκινώντας από το συγκεκριμένο άλμπουμ, ένα μανιφέστο για το πως πρέπει να παίζεται το technical-speed/thrash με παρανοϊκά ακριβείς κιθάρες, ηγεμονικό rhythm section και φωνητικά που ξεχωρίζουν, όντας συνολικά ένας δίσκος που θεωρείται κόσμημα για τη σκηνή που ανήκει. [Σ.Κ.]


Bio - Cancer - Tormenting The Innocent
(Candlelight, 2015)

Bio - Cancer - Tormenting The Innocent

Δεν γίνεται να μιλάμε για ελληνικό thrash metal και για μπάντες που ξεχωρίζουν εντός αυτού και να μην αναφερθούμε στους φοβερούς και τρομερούς Bio - Cancer, οι οποίοι εδώ και σχεδόν μια δεκαετία βασανίζουν αθώους κι ενόχους, κάνουν τους haters τους να υποφέρουν και, το κυριότερο, μας παρουσιάζουν το δικό τους μάθημα στη βία μέσα από τις μέχρι τώρα δουλειές τους. Έχοντας τα καυστικά, βιτριολικά φωνητικά του Λευτέρη Χατζηανδρέου να πρωτοστατούν των Bay Area-inspired συνθέσεων τους, το ξυλίκι πάει σύννεφο, κονιορτοποιώντας τον όποιο ανταγωνισμό και φθάνοντας τους να «παίζουν μπάλα» πλέον στα μεγάλα σαλόνια του είδους. Κι αν το "Ear Piercing Thrash" υπήρξε ό,τι κοντινότερο σε ιδανικό ντεμπούτο, το "Tormenting The Innocent" φαντάζει - και βρίσκεται - ένα επίπεδο πάνω, όντας σαφώς πιο ώριμο και συνθετικά εστιασμένο, χωρίς να αμφισβητείται ο καθ’ όλα βίαιος χαρακτήρας του. [Σ.Κ.]


Sacral Rage - Illusions In Infinite Void
(Cruz Del Sur, 2015)

Sacral Rage - Illusions In Infinite Void

Οι Sacral Rage είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Τόσο με τον συγκεκριμένο δίσκο, όσο και με την κατά πολλούς, κορύφωση του επόμενου, επιδίδονται σε ένα όχι τόσο διαδεδομένο άθλημα. Το ενεργητικό και αχαλίνωτο speed metal τους, κοιτάει με θαυμασμό τους μύθους των ‘80s, ορθώνει το ανάστημά του και με κύρια όπλα, την τρομερή τεχνική κατάρτιση, μια φωνάρα και μπόλικο τσαμπουκά, σου δίνει συνθέσεις που οφείλεις να μελετήσεις. Το πυρηνικό tech - thrash/speed μύθων όπως οι πρώιμοι Annihilator, οι Watchtower, οι Coroner, οι Sanctuary του πρώτου δίσκου, ο τραχύς ήχος και το attitude των Exciter/Agent Steel, και φυσικά οι πρώιμοι Voivod, μπλέκονται εξαιρετικά στο "Illusions In Infinite Void". Συνθέσεις που οι εναλλαγές και η πυκνότητα των riff μπορούν να τις βαφτίσουν έως και progressive, όπως το "Lost Chapter E: Sutrama",το ισοπεδωτικό "A Tyrannous Revolt", το παίρνεις-τα-μυαλά-στο-χέρι εναρκτήριο "En Cima Del Mar", το ατμοσφαιρικό "Inner Sanctum Asylum". Εκπληκτικές συνθέσεις από μια πολύ σπουδαία μπάντα, που τα κάνει όλα σωστά. [Α.Ζ.]


Ravencult - Force Of Profanation
(Metal Blade, 2016)

Ravencult - Force Of Profanation

Ήδη ακούω τις ενστάσεις πως οι Ravencult είναι πιο πολύ black metal παρά thrash.  Η αλήθεια είναι πως και στο ντεμπούτο τους και το φοβερό και τρομερό "Morbid Blood", η επιρροή των Aura Noir, των Nifelheim και των πρώιμων Bathory και Darkthrone είναι εμφανής. Φυσικά, το συγκρότημα, είναι τόσο σπουδαίο που στιγμή δεν νιώθεις πως ακούς απλά κάποιους μιμητές. Το "Force Of Profanation", είναι ίσως η πιο ολοκληρωμένη στιγμή της μπάντας. Η αρχή, με το μανιακό thrash riffing του "Tormentor Of Flesh" είναι κατατοπιστική. Η μπάντα δεν σταματάει πουθενά. Η κολασμένη ενέργεια του ευρωπαϊκού thrash metal, βρίσκει τις σιδηροδρομικές διδαχές της σκανδιναβικής σκηνής και το αποτέλεσμα, βάζοντας στο μείγμα και τα φοβερά φωνητικά, είναι εντυπωσιακό. Η επιβλητική ειλικρίνεια του δίσκου, όχι απλά δεν απευθύνεται σε περαστικούς, αλλά σκληραγωγεί κιόλας όσους πιστεύουν πως η μαγεία του black metal βρίσκεται μόνο στις αιθέριες ατμόσφαιρες του. Το '80s "Beneath The Relics Of Old", είναι από τα καλύτερα τραγούδια της μπάντας ενώ το αδυσώπητο "Altar Of Impurity" από τις καλύτερες thrash metal συνθέσεις της ελληνικής σκηνής. Τα riff ξυράφια που γεμίζουν κάθε τραγούδι του δίσκου, θα τα ζήλευαν κάλλιστα και οι πάλαι ποτέ σπουδαίοι προπάτορές του. [Α.Ζ.]


Rapture - Paroxysm Of Hatred
(Memento Mori, 2018)

Rapture - Paroxysm Of Hatred

Με την ίδια λογική που αρκετές από τις μπάντες που συναντώνται στο παρόν αφιέρωμα δεν ανήκουν μονάχα στο thrash metal υφολογικά, έτσι κι εδώ, η επιλογή των death/thrashers Rapture και του τρομακτικού δεύτερου άλμπουμ τους μοιάζει σχεδόν αναμενόμενη ως η τελευταία χρονολογικά αξιοζήλευτη κυκλοφορία της εγχώριας thrash εσοδείας. Αν και σαν άκουσμα, το "Paroxysm Of Hatred" βρίσκεται πιο κοντά στο death metal και τους Death της περιόδου μέχρι και το "Spiritual Healing" (αλλά και τους Morbid Angel του "Altars Of Madness"), οι ξεκάθαρα thrash αναφορές του είναι αρκούντως διακριτές για να το συμπεριλάβουν σε έναν οδηγό σαν κι αυτόν. Έτσι, τα ψήγματα από τους πρώιμους Kreator και Sepultura και τους Demolition Hammer του "Tortured Existence" είναι παρόντα και συνδέονται με τον τεχνικό death ζόφο με τον τρόπο που πρωτοδίδαξαν οι Slayer στο ανίερο κολαστήριο του "Hell Awaits" (το άλμπουμ-μαύρη βίβλος του death/thrash), δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα βάρβαρο και απόκοσμο, ακριβώς όπως οφείλει να ακούγεται αυτό το είδος μουσικής. [Σ.Κ.]

  • SHARE
  • TWEET