Yungblud

'What the fuck was that' αναρωτιέται ο Ozzy στην Sharon στο τέλος του video clip για το "Funeral" με την Sharon να απαντά: 'Just some fucking poser'. Και έχει δίκιο. Ο Yungblud -κατά κόσμο Dominic Richard Harrison- είναι και φαίνεται ένας poser, ένας γνήσιος εκπρόσωπος της generation Z με μη προσδιορισμένο genre, χωρίς όρια, χωρίς ενδοιασμούς και επιτηδευμένα αλλά ταυτόχρονα ειλικρινά προκλητικός και σε μια συνεχή προσπάθεια να πάει ένα βήμα παραπέρα τη μουσική και το image του.

Όσοι τυχεροί τον απόλαυσαν στο φετινό Ejekt διαπίστωσαν ιδίοις όμμασι την τρομερή ενέργεια και πάθος που βγάζει στη σκηνή. Στο τρίτο του album συνδυάζει αυτή την ενέργεια με τις φιλοδοξίες του να γεμίζει αρένες και τον κόσμο να τραγουδάει τα τραγούδια του με μια ωριμότητα και συναισθηματισμό σε μηνύματα και στίχους που σίγουρα θα βρουν απήχηση σε ένα νεότερο κοινό που μοιράζονται τις εικόνες και εμπειρίες του. Το εναρκτήριο "Funeral" είναι μια γερή δόση ανθεμικού νεο-πανκ ήχου βγαλμένο να ακούγεται δυνατά και για live εμφανίσεις με τον Harrison να τινάζεται σαν ηλεκτρισμένος σαν ένας νέος Billy Idol. Επιφανειακό; Ναι γιατί όχι; Όλα πρέπει να είναι βαρυσήμαντα και με νόημα; Δεν αρκεί μερικές φορές να περνάμε απλά καλά; Αλλά δεν αρκείται σε αυτό. Σε πιό προσωπικές στιγμές το "Tissues" σαμπλάρει Cure ("Close To Me") και είναι ένα love song με υπέροχο chorus που σου φτιάχνει τη διάθεση. Το "Memories" με την WILLOW (Smith, as in η κόρη του Will) συμπληρώνει τη πρώτη δυναμική τριπλέτα που έξυπνα τοποθετήθηκε στην αρχή του album. Μια υπέροχη συνεργασία, κομμάτι που μιλάει για σχέσεις, ένα έξυπνο pop-rock με την γεμάτη φωνή της Willow να συμπληρώνει ιδανικά το γρέζι του Yungblud σε ένα ακόμα απλό, όμορφο mainstream κομμάτι.

Δώδεκα κομμάτια με μόλις 33 λεπτά διάρκεια οπότε καταλαβαίνετε ότι υπάρχουν μικρά ηχητικά σφηνάκια μικρότερα των δύο λεπτών που ακούγονται περισσότερο σαν μισοτελειωμένες ιδέες όπως το "I Cry 2" όπου μας λέει ότι είναι οκ να κλαίς δεν σε κάνει λιγότερο άντρα ή το "Die For A Night" με την teen ποίηση ('Pain is a language I can read- So I'd rather remain illiterate tonight so I can sleep') και σκέψεις για το θάνατο. Το goth "The Boy In The Black Dress" είναι αδιαμφισβήτητα το πιό προσωπικό, αυτοβιογραφικό, κομμάτι που έγραψε και κερδίζει πολλούς πόντους και για την ειλικρίνεια αλλά το μήνυμα που θέλει να περάσει. Να είμαστε αληθινοί κυρίως προς τον εαυτό μας. Η πρώτη φορά που έπαιξε ξύλο, οι δάσκαλοι να τον κοροϊδεύουν επειδή έβαψε τα νύχια του. Η αναζήτηση για το ποιοί είμαστε είναι ένα δύσκολο ταξίδι και ο Harrison μισούσε τον εαυτό του εγκλωβισμένος στην μιζέρια για το ποιός είναι. Αλλά στη τελική είναι το αγόρι με το μαύρο φόρεμα και όποιος γουστάρει και αυτό κρατάμε λυρικά από το άλμπουμ.

Ένα album που ακούσαμε με πολύ ευχαρίστηση, μας προκάλεσε πολλά χαμόγελα και περάσαμε καλά. Είναι ένας γνήσιος εκπρόσωπος μια νέας γενιας κοινού, ακροατών και πρέπει αναλόγως να την κρίνουμε. Η θετική κριτική δεν είναι επειδή μόνο μας άρεσε αυτό που ακούσαμε ούτε θέλουμε να είμαστε ο hip θειος που θα κατσει με τη νεολαία. Η καλλιτεχνική αξία επαφίεται περισσότερο σε αυτό που αντιπροσωπεύει σαν στυλ και ύφος και είναι ένα bookmark για τη συνέχεια της μουσικής, τουλάχιστον σε αυτό το pop-rock alternative κομμάτι της.