Soilwork

Ξεκινάω με λίγη γκρίνια για να τη βγάλω από μέσα μου. Πρώτον, για δεύτερη συνεχόμενη φορά θα δυσκολεύομαι να πω προφορικά για ποιο άλμπουμ των Soilwork μιλάω όταν θα αναφέρομαι στο "Overgivenheten", το οποίο δεν μπαίνω καν στον κόπο να το γράψω σωστά. Δεύτερον, μέσα στην έντονη παραγωγικότητα που επιδεικνύουν από το restart του 2013 και μετά το υπέροχο εκείνο "The Living Infinite" δεν νιώθω ότι πρόλαβα καν να αφομοιώσω το "A Whisp Of The Atlantic" EP και τώρα επιστρέφουν με νέα ολοκληρωμένη δουλειά δεκατεσσάρων (12+2 για την ακρίβεια) συνθέσεων, συνολικής διάρκειας 66 λεπτών.

Τώρα που το σκέφτομαι, βέβαια, το γεγονός ότι πέρασαν τρεισήμισι χρόνια από το τελευταίο στούντιο άλμπουμ, τους εξαιρετικό εκείνο "Verkligheten," ίσως αποτελεί και μεγάλο διάστημα για τα δεδομένα τους. Μια με τους Soilwork και μια με τους The Night Flight Orchestra, το συνθετικό δίπολο των Bjorn "Speed" Strid (φωνή) και Davin Andersson (κιθάρα) μοιάζει δημιουργικά ασταμάτητο και με κάποιο τρόπο βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο μόνο για τους σωστούς λόγους, ήτοι για τη μουσική τους. Όμως, είναι σχεδόν αναπόφευκτο το ότι με τον ρυθμό που εργάζονται και παράγουν θα έρθει και μια συνθετική καμπή. Προκύπτει κάτι τέτοιο στη 12^η στουντιακή δουλειά των Σουηδών;

Ακούγοντας για πολλοστή φορά το άλμπουμ δεν μου μοιάζει σωστό ή δίκαιο να μιλήσω για καμπή. Ειδικά, το πρώτο μισό το άλμπουμ φυσάει και σε κάνει να αναρωτιέσαι που στο καλό τη βρίσκουν τόση έμπνευση αυτοί οι δύο τύποι. Μήπως δεν είναι τραγουδάρα με τα όλα του το ομότιτλο που ανοίγει το δίσκο; Είναι και δεν δέχομαι αντιρρήσεις! Ή μήπως δεν είναι εντυπωσιακά μεστή μια σύνθεση σαν το "Nous Sommes La Guerre"; Κι αν κάποιος δεν πειστεί από αυτά τα δυο, αξίζει να ακούσει το "Electric Again" με το τόσο δυνατό ρεφραίν, στο οποίο με κάποιο τρόπο έχουν ενσωματώσει κι ένα ταιριαστό μέρος με βιολί, το οποίο μαζί με το "Valleys Of Gloam" αποτελούν τις πιο φτιαγμένες για single στιγμές του δίσκου. Αν μπει στην εξίσωση και το "Vultures", το πρώτο μισό του δίσκου κυλάει σχεδόν αψεγάδιαστα.

Το παράδοξο είναι ότι στο δεύτερο μισό, μειώνεται κάπως το ενδιαφέρον χωρίς όμως παρουσιάζεται κάποια προφανής ποιοτική (ή κάποιου άλλου είδους) υστέρηση. Αντιθέτως, υπάρχουν πολλά ενδιαφέρονται στοιχεία, είτε μιλάμε για riff, μελωδίες ή ενορχηστρώσεις, όπως πχ στο κλείσιμο του επταμισάλεπτου "On The Wings Of A Goddess / Through Flaming Sheets Of Rain" ή στο "Dreams Of Nowhere", το οποίο προσφέρει ένα ακόμα μεγάλο ρεφραίν, ακόμα και στο riff του "Golgata". Ίσως είναι τα (μάλλον αχρείαστα) ιντερλούδια, ίσως η κάπως ποιο τυποποιημένη μορφή των συνθέσεων ή ίσως το άλμπουμ να περιλαμβάνει λίγη παραπάνω πληροφορία από το ιδανικό.

Γενικά, πάντως, η νέα αυτή δουλειά μου υπενθύμισε αρκετά πράγματα που συνεχίζω να θαυμάζω στους Soilwork. Όπως, το πόσο ρευστά κάνουν μια σύνθεση να περνάει από το μελωδικό στο ακραίο στοιχείο, πως από το πιάνο μπορεί να πάνε στα blast beats (και στο τέλος να τα συνδυάσουν, βλέπε "This Godless Universe"), τιμώντας πραγματικά τον όρο melodic death metal που τους ακολουθεί. Επίσης, συνεχίζω να θαυμάζω τη φωνή του Strid και την ικανότητά του να γράφει τόσο δυνατές φωνητικές γραμμές, τοποθετώντας τον πλέον αμετάκλητα ανάμεσα στους καλύτερους ερμηνευτές της γενιάς του. Και πάντα θα έχουν την εκτίμησή μου το work ethic και η ποιότητα που τους χαρακτηρίζουν.

Όλα τα παραπάνω υπάρχουν στο ακέραιο στο "Overgivenheten" καθιστώντας το μια αν μη τι άλλο solid προσθήκη στη δισκογραφία της μπάντας. Αλλά, την ίδια στιγμή μοιάζει να υπάρχει ένας μικρός κορεσμός που δεν ευνοείται από τη σχετικά μεγάλη του διάρκεια του άλμπουμ, καθώς κι ένα μικρό formulaic στοιχείο σε κάποιες συνθέσεις, που είναι όμως απόλυτα λογικό αν το καλοσκεφτούμε. Τα εν λόγω θεματάκια - λόγω κυρίως των προαναφερθέντων ποιοτικών στοιχείων - χωρίς να μειώνουν σημαντικά την αξία του άλμπουμ, δεν μπορούν να αγνοηθούν κιόλας στην τελική ετυμηγορία.

Η οποία ετυμηγορία είναι πως οι Soilwork συνεχίζουν να τα καταφέρνουν εξαιρετικά, έστω κι αν το "Overgivenheten" εντυπωσιάζει περισσότερο στα σημεία παρά στο σύνολό του. Είναι μια μπάντα που παραμένει ακμαιότατη μετά από τόσα χρόνια και τόσες πολλές μουσικές, συνεχίζοντας να κρατάει ψηλά τον ποιοτικό της δείκτη. Και κοιτώντας τη συνέπεια του συνόλου της δισκογραφίας τους δεν θα με εξέπληττε αν τους επέλεγα σε βάθος χρόνου ως τους καλύτερους εκπροσώπους που έβγαλε ποτέ το ιδίωμα το οποίο υπηρετούν.