Lamb Of God

Οι LoG έχουν εδώ και χρόνια κερδίσει τα γαλόνια τους, τα παράσημα τους, το κύρος που τους αξίζει στα μουσικά δρώμενα, στο χώρο του metal ειδικότερα. Από τους βασικότερους εκπροσώπους του NWOAHM μπορεί τελευταία με τις κυκλοφορίες τους να μην έχουν φτάσει το επίπεδο του "Ashes Of The Wake" (2004) ή του "As The Palaces Burn" (2003) και να μην έχουν προκαλέσει ρίγη συγκίνησης από το 2015 και το "VII: Sturm und Drang" αλλά είναι πάντα εκεί παρά τα εσωτερικά τους σκαμπανευάσματα. Είναι μια σταθερή δύναμη που δεν θα βγάλει κακό album, που θα σπάσει στα live και που δύσκολα δεν θα περάσεις καλά ακούγοντας τους.

Και μπορεί το προπέρσινο ομότιτλο album να μην ενθουσίασε (ούτε απογοήτευσε), φαίνεται όμως ότι πλέον ο Art Cruz έχει δέσει 100% με τη μπάντα, η μπάντα έχει ενστερνιστεί τη νέα εποχή με το όχι τόσο ‘ρομποτικό’ παίξιμο του Chris Adler (λόγια των LoG όχι δικά μου) αλλά το περισσότερο αυθορμητισμό που φέρνει ο Cruz και που πλέον λειτούργησε καταλυτικά στο οι LoG να μας δώσουν ένα album από τα ‘παλιά΄, κάτι που κατάλαβαν και οι ίδιοι μάλλον αν κρίνουμε από το καταπληκτικό εξώφυλλο που θυμίζει πολύ το "Ashes Of The Wake".

To "Omens" είναι ένα ατέλειωτο circle pit. Κάθε τραγούδι από τα δέκα γαργαλάει το σημείο εκείνο του εγκεφάλου που λέει κοπανήσου και σπάστα όλα. Αναμενόμενο θα πεις κανείς αλλά μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω κομματάρες όπως το "Vanishing" όπου ο Randy σε αρπάζει από το λαιμό και σε εξαφανίζει. Το κόψιμο στο φινάλε είναι ισοπεδωτικό. Όπως το γρήγορο "To The Grave" με το απίστευτο rhythm section και τα τσαχπίνικα drums του Cruz και τις ξυραφένιες κιθάρες των Morton και Adler. To single "Omens" ακούγεται αυτό που θα περίμενες από τους LoG χωρίς η προβλεψιμότητα του να αφαιρεί πόντους από το δυνατό chorus ή bread στη μέση που σπάει σβέρκους. Αλλά τα θετικά του album προέρχονται από εκεί που οι LoG δεν τηρούν τους συμβιβασμούς για να είναι αρεστοί ίσως στα αμερικάνικα ραδιόφωνα αλλά απλά γράφουν για να προκαλούν καταστροφές σε live. Το mid-tempo πεσιμιστικό "Gomorrah" (‘Everything Is Doomed To Fail’) βγάζει μια αυθεντική μαυρίλα από τα σπλάχνα της ψυχής του Blythe βασανίζοντας ευχάριστα τα αυτιά μας. ‘I Bought A Broken Mirror To See My Face’ από το "Grayscale" που γράφτηκε αφού ολοκληρώθηκε το album και όντως νιώθει κάπως παράταιρο παρά τον hardcore χαρακτήρα του. Το κάτι διαφορετικό που βγάζει αυτός ο δίσκος εντάσσεται και στο γεγονός ότι ηχογραφήθηκε live στο studio από τον Josh Wilbur (Korn, Megadeth).

Για το φινάλε άφησαν τις δύο μπορεί και πιό εντυπωσιακές στιγμές ενός τρομερού album γενικότερα. Το punk "Denial Mechanism" όπου υποψιάζομαι γεννήθηκε από τζαμάρισμα στο studio γιατί ακούγεται τελείως raw και αυθεντικό. Τρομερό κομμάτι και δένει αρμονικά μέσω της αντίφασης της ηρεμίας του "September Song" που φέρνει στο μυαλό το "512" με πλήκτρα στο background να δημιουργούν μια τρομερή ατμοσφαιρικότητα. Ένα πολυεπίπεδο και ιδιαίτερο κομμάτι και υποψιάζομαι από τα καλύτερα τους. Είναι τόσο ευχάριστο που κλασσικές δυνάμεις του χώρου, οι βετεράνοι του είδους έχουν ακόμα τόσο μεγάλη έμπνευση, όρεξη και διάθεση όχι απλά να αναμασούν τα ίδια επειδή βολεύει αλλά να ωριμάζουν σαν ένα καλό bourbon από τη Virginia.