Kelly Finnigan: «Δεν αποζητώ την τελειότητα, αποζητώ το κατάλληλο vibe»

Ο τραγουδιστής των Monophonics μας μιλά για τον πρώτο του προσωπικό δίσκο και για τις αναζητήσεις που έκανε ως παιδί σε στοίβες και κούτες καταστημάτων δίσκων

Από τον Παντελή Κουρέλη, 07/10/2019 @ 12:44

Οι Monophonics είναι από τους αγαπημένους του ελληνικούς κοινού. Μας έχουν επισκεφθεί πολλές φορές για συναυλίες, χωρίς να περιορίζονται μόνο στις «συνήθεις ύποπτες» Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ο χαρισματικός τραγουδιστής και πληκτράς τους Kelly Finnigan ένιωσε έτοιμος να κάνει το πρώτο solo βήμα στην καριέρα του κι έβγαλε πριν μερικούς μήνες το "The Tales People Tell", για το οποίο περιοδεύει αυτόν τον καιρό.

Δεδομένης της αμφίδρομης αγάπης μεταξύ Monophonics και ελληνικού κοινού, ο Finnigan θα περάσει και φέτος από τα μέρη μας, ξεκινώντας από Θεσσαλονίκη, κάνοντας μια στάση στον Βόλο και καταλήγοντας στο Gazarte στην Αθήνα. Είχαμε την ευκαιρία να τον ρωτήσουμε, μεταξύ άλλων, για τον προσωπικό του δίσκο, τη γνώμη του για το βινύλιο και το πώς ήταν να μεγαλώνει με έναν τόσο γνωστό πατέρα μουσικό. Οι απαντήσεις του, στη διάθεσή σας!

Καλησπέρα Kelly! Πες μας δυο λόγια για το "The Tales People Tell", τον προσωπικό σου δίσκο που βγήκε πριν λίγους μήνες. Πώς είναι η αποδοχή του από τον κόσμο μέχρι τώρα;

Πρόκειται για τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο, ο οποίος πρέπει να σου πω ότι ήταν πραγματικά εντελώς εκτός του προγραμματισμού μου. Όμως κατά τη διάρκεια των κενών διαστημάτων κάπου ενδιάμεσα στον τελευταίο δίσκο και την τελευταία περιοδεία των Monophonics, ένιωσα ότι ήμουν σε περίοδο έμπνευσης και άρχισα να γράφω μερικά τραγούδια και να επεξεργάζομαι κάποιες ιδέες. Απλώς έγραφα ή συνέγραφα με φίλους και με άλλους μουσικούς. Μόλις μου ερχόταν κάποια ιδέα, δούλευα πάνω σε αυτήν και την ανέπτυσσα. Στη συνέχεια, μόλις αυτές οι ιδέες είχαν αναπτυχθεί καταλλήλως, τις ηχογραφούσα. Μόλις είχα έτοιμες μια χούφτα ηχογραφήσεων, άρχισα να βλέπω αυτά τα τραγούδια ως μια πραγματικά πολύ καλή μαγιά που θα με βοηθούσε να φτιάξω έναν σπουδαίο δίσκο. Συνέχισα λοιπόν να γράφω και να ηχογραφώ σε αυτό το μοτίβο, μέχρι που έφτασα να έχω ετοιμάσει γύρω στα 12 κομμάτια. Τα πρώτα 5-6 τραγούδια που έφτιαξα χρονικά είχαν μια πολύ χαλαρή και αυθόρμητη προσέγγιση που λατρεύω, αλλά προχωρώντας στο γράψιμο των επόμενων άρχισα πραγματικά να τα φτιάχνω δίνοντας μεγαλύτερη προσοχή στη λεπτομέρεια. Ήθελα με αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσω ότι όλα τα τραγούδια που θα έβαζα στον δίσκο θα ήταν μοναδικά, το καθένα θα είχε τον κατάλληλο χαρακτήρα και όλα θα είχαν κάτι το ξεχωριστό.

Η αποδοχή του δίσκου είναι απίστευτη μέχρι τώρα! Έχει αγαπηθεί πολύ τόσο στις Η.Π.Α., όσο και σε όλη τη Βόρεια Ευρώπη. Για να σου πω την αλήθεια, στον τομέα των πωλήσεων έχει ξεπεράσει και έχει αποδώσει καλύτερα από οποιονδήποτε δίσκο των Monophonics, οπότε αισθάνομαι πολύ καλά.

Kelly Finnigan

Γιατί ένιωσες την ανάγκη να βγάλεις έναν προσωπικό δίσκο; Το σκέφτηκες σαν έναν εναλλακτικό τρόπο με τον οποίο θα μπορούσες να εκφράσεις τη δημιουργικότητά σου;

Στους Monophonics είμαι ο κύριος παραγωγός, μηχανικός ήχου και συνθέτης - ταυτόχρονα, συμβαίνει να είμαι και ο βασικός τραγουδιστής. Αν τα λάβεις όλα αυτά υπόψη σου σωρευτικά, βγάζεις νόημα γιατί τελικά έβγαλα δικό μου δίσκο. Νιώθω ότι είμαι ένας αυτόφωτος καλλιτέχνης που έχω κι άλλα πράγματα να πω εκτός από το να είμαι μέλος των Monophonics. Αυτός ο δίσκος είναι το ξεκίνημα της solo καριέρας μου. Σκοπεύω να υπάρξουν σίγουρα κι άλλοι προσωπικοί μου δίσκοι, αλλά κι άλλοι δίσκοι με τους Monophonics.

Πώς ήταν να μεγαλώνεις με έναν πατέρα που ήταν εξέχουσα φιγούρα στη μουσική σκηνή; Υπήρξε μεγάλη επιρροή για σένα μουσικά ο πατέρας σου; (σ.σ. ο πληκτράς Mike Finnigan έχει παίξει μεταξύ πολλών άλλων με Jimi Hendrix, Leonard Cohen και Tower of Power)

Ήταν μια καταπληκτική εμπειρία και ειδικά για κάποιον σαν εμένα, που τώρα βιοπορίζομαι από τη μουσική, ήταν και πολύ διδακτικό το να μεγαλώνω σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Είχα την ευκαιρία να συναναστρέφομαι με έναν σωρό φανταστικούς καλλιτέχνες και μουσικούς, από τους οποίους σίγουρα έμαθα πολλά. Ο πατέρας μου είναι χωρίς αμφιβολία η μεγαλύτερή μου επιρροή και είναι ο άνθρωπος που είχε τη μεγαλύτερη επίπτωση πάνω μου κατά τη διαμόρφωσή μου ως μουσικός.

Στο "The Tales People Tell" διαβάζουμε ότι παίζεις δέκα (!!!) διαφορετικά μουσικά όργανα! Εκτός από τα πλήκτρα, τι άλλα όργανα μπορείς να παίξεις και ποιο είναι το αγαπημένο σου;

Παίζω drums σε 8 από τα 10 τραγούδια του δίσκου, παίζω διάφορα είδη πλήκτρων, παίζω κρουστά, μεταξύ των οποίων βιμπράφωνο και ξυλόφωνο, παίζω και λίγο fuzz κιθάρα. Λατρεύω τα drums! Ήταν το πρώτο μουσικό όργανο που έμαθα να παίζω και ως εκ τούτου έχω ακόμα μια έλξη για τον ήχο των drums και για τους ρυθμούς τους.

Ποια είναι τα θέματα από τα οποία αντλείς την έμπνευση για τους στίχους σου;

Γράφω με βάση τις προσωπικές μου εμπειρίες. Γράφω για θέματα που βλέπω στις ειδήσεις ή με αφορμή κάποια γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο μας. Βρίσκω έμπνευση τόσο στο «καλό» όσο και στο «κακό» που η ζωή φέρνει σε καθέναν από εμάς. Ανεξαρτήτως από που προέρχεται ο καθένας μας ή ποιο είναι το υπόβαθρό του, όλοι μας μοιραζόμαστε την εμπειρία της ανθρώπινης ύπαρξης κι αυτό είναι ένα πράγμα μοναδικό. Πιστεύω ότι αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αισθανόμαστε ότι η μουσική μας συνδέει και είναι μια πραγματικά παγκόσμια γλώσσα, όπως είναι ας πούμε η αγάπη ή το γέλιο.

Όσον αφορά τη δουλειά στο studio, θα μπορούσες να θεωρήσεις τον εαυτό σου ως τελειομανή; Πιστεύεις ότι κάθε λεπτομέρεια μετράει σε μια ηχογράφηση; Προσωπικά βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα την ακρόαση ενός καλοφτιαγμένου ηχητικά δίσκου.

Θα αυτοχαρακτηριζόμουν πρωτίστως ως τεχνίτης και μετά ως τελειομανής. Δεν αποζητώ την τελειότητα, αποζητώ τον κατάλληλο παλμό - το vibe! Ο απώτερος στόχος μου είναι να σε κάνω να νιώσεις κάτι. Δεν νομίζω ότι έχει δημιουργηθεί ποτέ καλή τέχνη από κάποιον που ξεκινά με κύριο στόχο την τελειότητα. Φυσικά, οι λεπτομέρειες έχουν κι αυτές τη σημασία τους κι εκείνα τα μικρά πρόσθετα καλούδια μπορούν πραγματικά να κάνουν τη διαφορά σε ένα τραγούδι, αλλά στο τέλος της ημέρας πραγματική σημασία έχει το ίδιο το τραγούδι. Η μελωδία, οι στίχοι, το μήνυμα και η τιμιότητα που συναντά κάποιος στην εκτέλεσή του.

Σου αρέσουν τα ταξίδια και οι περιοδείες ή σε κουράζουν; Σκοπεύεις να περιοδεύσεις εκτενώς για να υποστηρίξεις το "The Tales That People Tell" ή έχεις σχέδια να δουλέψεις και πάλι με τους Monophonics σύντομα;

Ναι, σίγουρα απολαμβάνω το να περιοδεύω και το να παίζω μπροστά σε κοινό. Νομίζω ότι η σύνδεση ενός καλλιτέχνη με το ακροατήριό του και με τους ανθρώπους που υποστηρίζουν τη μουσική του είναι πολύ σημαντικό πράγμα, πέραν της μεγάλης ικανοποίησης που του προσφέρει. Αυτή η ικανοποίηση που λαμβάνει ο καλλιτέχνης από τον οπαδό είναι άμεση και ως εκ τούτου διαφέρει από την ικανοποίηση που μπορεί για παράδειγμα να δώσει η πώληση δίσκων. Δεν περιοδεύω πολύ εκτενώς, καθώς είμαι αρκετά απασχολημένος και με άλλες δραστηριότητες, αλλά είμαι ευτυχής που είμαι εκεί έξω προωθώντας τον δίσκο μου σε νέα ακροατήρια. Οι Monophonics θα περιοδεύσουν αρκετά μέσα στο επόμενο έτος, οπότε θα είμαι αρκετά απασχολημένος με αυτή την περιοδεία. Σκοπεύουμε το 2020 να μας βρει με ολοκαίνουργιο δίσκο.

Kelly Finnigan

Ποια είναι η γνώμη σου για την αναβίωση του βινυλίου; Νιώθεις να έχεις κάποιον ιδιαίτερο δεσμό με το συγκεκριμένο μέσο;

Λατρεύω το βινύλιο και είμαι πολύ χαρούμενος που βλέπω τους ανθρώπους να το αγοράζουν και πάλι. Νομίζω ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να ακούσεις μουσική και να γνωρίσεις έναν καλλιτέχνη. Το δικό μου ταξίδι στη μουσική ξεκίνησε με το βινύλιο. Είναι σίγουρα ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους ερωτεύτηκα τη μουσική, καθώς η ακρόαση δίσκων είναι ένα σημαντικό κομμάτι του ποιος είμαι ως δημιουργός. Μέχρι την ηλικία των 15 ετών, ήμουν ευτυχής να ξοδεύω ώρες μέσα σε καταστήματα δίσκων, ψάχνοντας και ξαναψάχνοντας μέσα σε κουτιά, στοίβες και κιβώτια. Ίσως αυτές οι παιδικές αναμνήσεις και συνήθειες είναι κι ένας από τους λόγους που δεν έχω σταματήσει ποτέ να ακούω βινύλιο όλα αυτά τα χρόνια. Ξέρεις, ήμουν και DJ πριν γίνω παραγωγός και μουσικός, οπότε το βινύλιο κατέχει μια πολύ ιδιαίτερη θέση μέσα στην καρδιά μου.

Τι πιστεύεις για την επιρροή που έχουν σήμερα τα social media και οι ψηφιακές πλατφόρμες στο επάγγελμά σου ως μουσικός; Τα βλέπεις σαν ένα χρήσιμο εργαλείο ή σαν ένα αναγκαίο κακό;

Και τα δύο! Νομίζω ότι σίγουρα έχουν τα πλεονεκτήματά τους, αλλά από την άλλη σίγουρα έχουν και τα μειονεκτήματά τους. Δεν είμαι ακριβώς ενθουσιασμένος από το γεγονός ότι ως μουσικοί πρέπει να κάνουμε τόσο πολλή δουλειά σε αυτές τις πλατφόρμες - θα προτιμούσα να αφήνω τη μουσική μου να μιλάει αντί για μένα – αλλά κατανοώ και εκτιμώ ότι είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για όλους τους καλλιτέχνες. Προσπαθώ να μένω ενεργός στα social media και να κρατάω επαφή με τους οπαδούς με τον τρόπο αυτό. Η υπερβολή όμως βλάπτει, όπως βλάπτει και σε οτιδήποτε, οπότε προσπαθώ να είμαι και ελαφρώς συγκρατημένος με όλα αυτά.

Τώρα μια ερώτηση την οποία μου αρέσει να κάνω σε κάθε μουσικό με τον οποίο μιλάω. Τι υπάρχει στο προσωπικό σου playlist αυτήν την περίοδο; Υπάρχει κάποιο νέο album που σου άρεσε ιδιαιτέρως και θα ήθελες να μας προτείνεις να ακούσουμε;

Ακούω συνέχεια πολλή και πολύ διαφορετική μουσική. Φυσικά έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου, αλλά καλύτερα να μην εμβαθύνω σ’ αυτές, γιατί θα μας πάρει πάρα πολύ χρόνο και χώρο! Αν κάποιοι από τους αναγνώστες σας ενδιαφέρονται να εξερευνήσουν τις μουσικές που μ’ αρέσουν, έχω μια λίστα Spotify που λέγεται "here we are together on your hi-fi" και την οποία μπορεί κάποιος να ακολουθήσει! Ενδεικτικά πάντως, την περασμένη εβδομάδα τα ακούσματά μου ήταν αυτά:

Allen Toussaint - "Go Back Home"
Paul & The Tall Trees - "Over The Echoes"
Masters Of Soul - "Should I Just Read The Signs"
Motherlode - "When I Die"
Booker T & The MG’s - "Let’s Go Get Stoned"
Neal Francis - "Changes Pt. 1"
The Howard Roberts Quartet - "Dirty Old Bossa Nova"
Jo Anne Garret - "It’s No Secret"
The After Hours - "I Don’t Wanna Cry"
Martha Bass - "Since I’ve Been Born Again"

Στο παρελθόν οι Monophonics έχουν παίξει για σχετικά μεγάλα πλήθη εδώ στην Ελλάδα. Το Gazarte, το μέρος που θα παίξεις τον Οκτώβριο, είναι σχετικά μικρό και πολύ «ζεστό». Ήταν επιλογή σου να παίξεις σε έναν τέτοιο χώρο;

Το Gazarte ήταν ο χώρος που παίξαμε με τους Monophonics στην πρώτη μας περιοδεία. Μου αρέσει πολύ ο χώρος και νομίζω ότι η χωρητικότητά του είναι κατάλληλη για την πρώτη μου φορά στην Αθήνα με το προσωπικό μου σχήμα. Επίσης, θεωρώ τη διαρρύθμιση του μαγαζιού ιδανική για το vibe της μουσικής μου, οπότε πιστεύω ότι θα είναι μια πολύ καλή συναυλία. Γενικώς προσπαθώ να μη δίνω σημασία στο μέγεθος του χώρου ή του κοινού. Ο κύριος στόχος μου είναι να δίνω ένα όσο το δυνατόν καλύτερο show για τους ανθρώπους που έχουν έρθει να με δούνε, ασχέτως αν αυτοί είναι 10 ή 10 χιλιάδες.

Τι να περιμένουμε από τη συναυλία σου σε δυο βδομάδες;

Να περιμένετε πολλή ψυχή και συναίσθημα! Φέρνουμε μαζί μας πολλή ενέργεια και τα τραγούδια μας πραγματικά φαίνεται ότι χτυπάνε ευαίσθητες χορδές στους ανθρώπους που έρχονται να μας δούνε. Στην παράστασή μας υπάρχουν βουνά και κοιλάδες, σκαμπανεβάσματα συναισθημάτων. Αυτό που επιδιώκουμε είναι να φύγετε από τη συναυλία νιώθοντας ότι μόλις βιώσατε κάτι πραγματικά ξεχωριστό.

Τι θα έλεγες να έκλεινες αυτή τη συνέντευξη με ένα μήνυμα για τους οπαδούς σου στην Ελλάδα;

Η Ελλάδα ήταν πάντα ένα ιδιαίτερο μέρος για μένα από την εκείνη την πρώτη περιοδεία. Η φιλοξενία και ο σεβασμός που οι άνθρωποι δείχνουν προς μουσικούς όπως εγώ είναι απίστευτα. Κάθε ταξίδι υπήρξε ευφορικό και είμαι πραγματικά ευγνώμων σε όλους τους οπαδούς και τους ανθρώπους που έχουν αγκαλιάσει τους Monophonics και τη μουσική μου. Το λιγότερο που έχω να πω, είναι πως αποτελεί έμπνευση για μένα όλο αυτό. Είμαι χαρούμενος που επιστρέφω στην Ελλάδα τον Οκτώβριο και είμαι πολύ ενθουσιασμένος που θα παίξω αυτήν τη μουσική για τους Έλληνες.

Kelly, σ’ ευχαριστώ για τη συνέντευξη. Θα τα πούμε σε λίγες μέρες.

Παρακαλώ, τα λέμε τότε!

Φωτογραφίες: Whitney Pelfrey

  • SHARE
  • TWEET