Five Finger Death Punch

Afterlife

Better Noise (2022)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 23/08/2022
To τέλμα δείχνει ατέλειωτο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δύο χρόνια μετά, σαν καλοκουρδισμένη μηχανή παραγωγής δολαρίων, με συνέπεια έρχεται και το album νούμερο εννέα για τους FFDP. Γράφαμε για το "F8" ότι είναι είναι μια από τα ίδια με σημάδια πειραματισμών και νέων ιδεών που προέρχονταν από το μεταβατικό στάδιο που περνούσε ο Moody αλλά και ολόκληρη η μπάντα με απεξαρτήσεις κτλ. Το "Afterlife" έρχεται με πολύ promotion, με νέα παγκόσμια περιοδεία -σε πολλά μέρη ήδη sold out- και με νέο κιθαρίστα αφού ο James Hook αποχώρησε το 2020 (εν μέσω περιοδείας άρα όχι μάλλον με τον καλύτερο τρόπο) και αντικαταστάθηκε από τον Βρετανό Andy James (Sacred Mother Tongue). Οπότε υπήρχε αρκετό και πρόσφορο έδαφος για νέο ήχο, νέα κατεύθυνση, περισσότερο φρεσκάρισμα του ήχου και κάτι νέο!

Φευ! Είναι τόσο over-produced, τόσο προκάτ που όποιος και να πάει σαν μέλος των FFDP η φόρμουλα που έχει βρεί ο Zoltan δεν αλλάζει και το αποτέλεσμα θα ηχεί πάντα το ίδιο. Πετάμε ένα -όντως γαμάτο- groove σαν κράχτη σαν πρώτο κομμάτι, το τυράκι να τραβήξουμε τον ακροατή από το αυτί και να τον κάνουμε να αναθαρρήσει. Το "Welcome To The Circus" είναι τέτοιο κομμάτι με φοβερό ρυθμό, συναυλιακό και κλασσικό FFDP, με τη καλή έννοια. Διανθίζουμε με αντίστοιχες στιγμές αγριάδας, έντασης και αμερικανομαγκιάς με στίχους που προσπαθούν να έχουν νόημα αλλά καταλήγουν να είναι όλοι ίδιοι ('You're like a half-wit parlor trick- No one ever gave a shit' -"Roll Dem Bones"). Και ενδιάμεσα 'πειραματιζόμαστε' με pop, country, λίγο trap (!) και ότι κάτσει. Το "Judgement Day" είναι κάτι τέτοιο, ένα μπασταρδεμένο trap-rock-pop αμάλγαμα απόρροια και αυτό της -μη- προσπάθειας για κάτι πρωτοποριακό.

Τα singles που ήδη είχαμε πάρει μια γεύση αφήνουν την ίδια επίγευση όπως όταν τα πρωτοάκουσα. To "Afterlife" είναι πιασάρικο με ενδιαφέροντα pop στοιχεία γύρω από το εκρηκτικό ρεφρέν, το "Times Like These" προορίζεται κατευθείαν για τα αμερικάνικα ραδιόφωνα, μπαλαντοειδές και αδιάφορο. "IOU". Μας χρωστάνε κάτι καλό εμάς που κάποτε πιστεύαμε ότι θα ήταν οι νέοι Pantera (γελάμε) και όχι τέτοια ψευτο-macho κομμάτια με στερεοτυπικό mid-tempo στήσιμο και υποτίθεται in-your-face ρεφρέν που μόνο χασμουρητά προκαλεί και τίποτα άλλο.

To "The End" είναι ολόιδιο με το "Wrong Side Of Heaven". Δηλαδή, δεν κρατάμε πλέον καν τα προσχήματα, αντιγράφουμε τους εαυτούς μας και ευχόμαστε ότι κανένας δε θα το καταλάβει. Νομίζω, όμως, ότι πλέον όλοι σας έχουν πάρει χαμπάρι παιδιά και σαν πρώην φανατικός ακροατής σας, έχω περάσει από την απογοήτευση στην απαξίωση. Δεν νομίζω πως πλέον έχουμε τίποτα άλλο να περιμένουμε από τους FFDP μουσικά. Νιώθω πως ό,τι και αν βγάλουν από εδώ και πέρα θα είναι αντιγραφή παλιότερων κομματιών με αλλαγμένα chords και τους ίδιους παιδικά αφελείς στίχους του Moody. Στους φαναρικούς (υπάρχουν άραγε τέτοιοι στην Ελλάδα;) θα τους αρέσει. Οι υπόλοιποι προσπεράστε άφοβα.

  • SHARE
  • TWEET