Rockwave Festival: Dead Can Dance, Septicflesh, Monophonics, Craig Walker κ.ά. @ TerraVibe Park, 09/07/13
«Απλά αποκαρδιωτική η εικόνα της τελευταίας μέρας του φετινού Rockwave»
Από τους Αντώνη Κονδύλη, Παναγιώτη Λουκά, Άλκη Κοροβέση, Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 10/07/2013 @ 10:57
Η εικόνα της τελευταίας μέρας του φετινού Rockwave ήταν απλά αποκαρδιωτική. Σ' αυτό μπορεί να συνέβαλαν πολλοί παράγοντες, όμως το γεγονός ότι περιλαμβάνεται στις πιο φτωχές από άποψη προσέλευσης μέρες της μακράς ιστορίας του ως φεστιβάλ προφανώς λέει πολλά από μόνο του. Μάλιστα, η χαμηλή προπώληση υποχρέωσε τη διοργάνωση να παύσει τη λειτουργία της Vibe Stage, μεταφέροντας όλα τα group στη μεγάλη σκηνή και αλλοιώνοντας το πρόγραμμα αλλά και τη σειρά κάποιων εμφανίσεων, προκαλώντας αναπόφευκτα κάποιες μικρές καθυστερήσεις ενδιάμεσα των συγκροτημάτων.
Mahakala
Μετά συγγενών και φίλων, οι Mahakala ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 12:00. Γνωστό το σκηνικό του πρώτου support πλέον από τις προηγούμενες μέρες, με τη μόνη διαφορά ότι το θλιβερό της κατάστασης μεταφέρθηκε στην Terra Stage, με την αντίθεση χώρου - κοινού να μεγαλώνει κάνοντας τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, λοιπόν, η μπάντα πραγματοποίησε μια εμφάνιση - αγγαρεία μπροστά σε μια ...λαοθάλασσα 30 ατόμων.
Με μειωμένη τη διάρκειά τους, οι Mahakala παρουσίασαν το περιορισμένο set τους που βασίστηκε στο φετινό ντεμπούτο τους, "Devil's Music". Η απόδοσή τους ήταν μεν ικανοποιητική και η φύση της μουσικής τους αρκετά ταιριαστή ακόμα και γι' αυτόν τον δύσκολο ρόλο, όμως οι αλλαγές στο χρονοδιάγραμμα δεν τους επέτρεψαν να μείνουν στη σκηνή για πάνω από 30 λεπτά, παραχωρώντας εσπευσμένα τη θέση τους στα επόμενα group.
Tardive Dyskinesia
Λίγα λεπτά μετά το τέλος της εμφάνισης των Mahakala, οι Tardive Dyskinesia τους αντικατέστησαν με την εικόνα ωστόσο να παραμένει ομοίως απογοητευτική. Η αθηναϊκή μπάντα κατέλαβε τη σκηνή με όρεξη δυσανάλογη αυτής που ενέπνεε η όλη κατάσταση, παίζοντας το μοντέρνο djent-ο-death τους με ωραίο στήσιμο, δύναμη και επαγγελματισμό.
Οι επιλογές τους προήλθαν κατά βάση από την τελευταία τους δουλειά, "Static Apathy In Fast Forward", με τη δυσρυθμική καφρίλα τους να μεταδίδεται ολόσωστα στους λιγοστούς παρευρισκόμενους, παρόλο την αντι-φεστιβαλική τους φύση και τον συνδυασμό της με τον ντάλα ήλιο. Ολοκληρώνοντας άρον-άρον το δικό τους ημίωρο, οι Tardive Dyskinesia αποχώρησαν από τη σκηνή, περνώντας τη σκυτάλη στους Acid Death.
Βαγγέλης Ευαγγελάτος
Acid Death
Επόμενοι στο line-up του φεστιβάλ ήταν οι Acid Death, που μετά την ξαφνική αλλαγή έπαιξαν στις 13:45 για μισή ώρα αντί για μια ώρα που είχε προγραμματιστεί. Ένα από τα παλαιότερα ελληνικά συγκροτήματα, επανήλθαν το 2012 μετά από πολλά χρόνια απουσίας και μας δόθηκε έστω και μετ' εμποδίων η ευκαιρία να τους δούμε στο φετινό Rockwave.
Πραγματοποίησαν μια αξιοπρεπή εμφάνιση, με ανεκτό θα έλεγα ήχο. Επέλεξαν κομμάτια από όσο μπορούσαν περισσότερα σημεία της πορείας τους και καταχειροκροτηθήκαν από τα 50 περίπου άτομα που τους παρακολούθησαν. Ασφαλώς και ή μπάντα δεν έχει καμία ευθύνη για αυτό το σκηνικό, το οποίο και αναγκάστηκε να το ανεχτεί.
Αντώνης Κονδύλης
Opera Chaotique
Τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν καθόλου ούτε στην εμφάνιση των Opera Chaotique, αφού τα 50 περίπου άτομα που βρέθηκαν να τους παρακολουθούν συνέρρευσαν ύστερα από αρκετές έμμεσες παροτρύνσεις του frontman του σχήματος, ο οποίος φαίνεται να κρύβει μέσα του έναν εν δυνάμει stand up κωμικό. Μια λυπηρή γενικά εικόνα μπροστά από τη σκηνή στις εμφανίσεις των μικρότερων συγκροτημάτων που κλήθηκαν να παίξουν υπό τον ανυπόφορο ήλιο.
Έχοντας στη διάθεσή τους ένα μισάωρο, απέδωσαν εξαιρετικά ένα ομολογουμένως δύσκολο είδος που περιέχει cabaret και θεατρικά στοιχεία σε συνδυασμό με jazz opera. Οι Tenorman και Voodoo Drummer συνοδευόμενοι επί σκηνής από άρπα, τσέλο και σοπράνο εστίασαν κυρίως σε συνθέσεις από τον επερχόμενο δίσκο τους, "Poems Of A Dirty Old Man", μελοποιώντας ποιήματα του Charles Bukowski,όπως τα "Girl In A Miniskirt Reading The Bible Outside My Window" και "To The Whore Who Took My Poems", αλλά και από το ντεμπούτο άλμπουμ τους, "Death Of The Phantom Of The Opera", ενώ διασκεύασαν και αρκετά συμπαθητικά το "The Piano Has Been Drinking" του Tom Waits.
Αν και αρκετά αντιφεστιβαλικοί λόγω είδους, οι Opera Chaotique φαίνεται να έχουν τη δυνατότητα να κερδίσουν το ελληνικό κοινό με τη διαφορετικότητα τους και σίγουρα αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία σε έναν καταλληλότερο για τη μουσική τους χώρο.
Chaostar
Την σκυτάλη πήρε η πιο πειραματική και αντιεμπορική μπάντα της ημέρας, το alter ego του Χρήστου Αντωνίου των Septic Flesh. Με αρκετά χρόνια στην πλάτη, σχετικά σταθερό line up πλέον και κάμποσες εμφανίσεις να περιορίζουν το όποιο άγχος, η εμφάνισή των Chaostar ήταν μια πολύ «παράξενη» εμπειρία για τους απειροελάχιστους παρευρισκόμενους.
Η ατμοσφαιρική, soundtrackική μουσική των Chaostar με τα παραδοσιακά όργανα, τα κρουστά και την σοπράνο σίγουρα είναι δύστροπη ακόμα και κατά την ακρόαση στην ασφάλεια του σπιτιού σου. Πόσο μάλλον όταν εν αγνοία του κανείς έρχεται αντιμέτωπος με αντισυμβατικές συνθέσεις, όπως τα "Un Pensiero Per Il Destino", "Sorrow Descending" και "Truth Will Prevail" με το dubstep κλείσιμο από το "Anomima". Η πιο προσιτή / μελωδική στιγμή τους ήταν και η «διασκευή» του "Misery's King", όπως τη βρίσκουμε στον τελευταίο τους δίσκο.
Προσωπικά, θεωρώ λανθασμένη κίνηση την τοποθέτηση των Opera Chaotique και Chaostar σε ένα rock/metal festival λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα τους, που δύσκολα εκτιμά κανείς κάτω από ντάλα ήλιο σε πετσοκομμένο set.
Άλκης Κοροβέσης
Craig Walker
Δεν έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που είδαμε τους Archive. Όπως είχα γράψει τότε, τους είδαμε, θα πάρουμε και τη «δόση» μας από τον Craig Walker και νομίζω ότι για το 2013 κλείσαμε με τους Βρετανούς. Πολλές φορές η οικειότητα δεν βγαίνει σε καλό. Είναι γνωστό ότι ο Walker έχει την χώρα μας σαν δεύτερο σπίτι του και πιθανόν να έχει υιοθετήσει ορισμένες συνήθειές μας. Μάλλον πρέπει να είχε πιει ένα ποτηράκι παραπάνω πριν την εμφάνισή του και ήταν σε κατάσταση ευθυμίας κατά τη διάρκεια του live.
Με το που βγαίνει μας λέει «καλησπέρα» και αμέσως μετά «καληνύχτα» και πραγματικά το να τελείωνε το live εκείνη την ώρα δεν νομίζω να το παρατηρούσε κανείς αφού οι φωτογράφοι ήταν περισσότεροι από το κοινό που τον έβλεπε. Έπρεπε να περάσουν μερικά τραγούδια για να μαζευτεί λίγος κόσμος μπροστά από τη σκηνή για να αρχίσει ο Walker να μας λέει διάφορες χαζομάρες με τη λέξη «bitches» να επαναλαμβάνεται αρκετές φορές. Από τραγούδια εκτός από τα δικά του με συνοδεία μιας guest τραγουδίστριας, ακούσαμε το "Again" με ένα πέρασμα και από τo "Wish You Were Here", ενώ για το τέλος αφού μας έβαλε να επαναλάβουμε μερικές φορές κάτι γαλλικά για την κυβέρνηση και το ΔΝΤ έπαιξε και το "Fuck You".
Το setlist είχε ένα ακόμα τραγούδι που κόπηκε λόγω χρόνου με τον Walker σε άψογα ελληνικά να λέει την πιο γνωστή ελληνική λέξη. Η καλή διάθεση του Walker συνεχίστηκε και μετά στους Monophonics όταν βρέθηκε μαζί με το κοινό και έκανε ένα show με τους φωτογράφους. Σίγουρα η εμφάνιση αυτή δεν συγκαταλέγεται στις καλύτερες που έχει κάνει, αλλά δεν νομίζω να ενόχλησε και κανέναν.
Setlist: Bridge Scene / Give It To Love / Bright Eyes / Fadeout Line / Like A Star / Again / Tired Heart / Fly Fly Away / Wasted / Fuck You
Monophonics
Το σημερινό πρόγραμμα μάς μπέρδεψε λίγο. Σήμερα είχε ανακοινωθεί ότι θα έπαιζαν οι Septic Flesh πρώτα και μετά οι Monophonics, αλλά έγινε το αντίθετο. Άλλο ένα συγκρότημα που μας είχε επισκεφτεί πρόσφατα (2012) με την εξαμελή μπάντα από το San Francisco να είχε παίξει στο Gazarte.
Όπως λένε και οι ίδιοι παίζουν psychedelic soul & heavy funk και δεν ήταν δύσκολο για αυτούς να ξεσηκώσουν το λιγοστό κοινό που ήταν σήμερα στο φεστιβάλ. Εκτός από δικά τους τραγούδια ακούσαμε μια σφήνα από το "Miss You" και διασκεύασαν επιτυχημένα τα "California Dreamin'" (The Mamas & The Papas) και το "Baby I Love You" (Aretha Franklin).
Στη χώρα μας είχαν γίνει γνωστοί με μια ακόμα διασκευή και δεν ήταν δυνατόν να μην παίξουν το "Bang Bang (My Baby Shot Me Down)" που λόγω Ταραντίνο αρκετοί πίστευαν ότι ήταν από την Nancy Sinatra, αλλά πρώτη όμως το είχε τραγουδήσει η Cher. Μας άφησαν με την υπόσχεση ότι σύντομα θα τους δούμε ξανά και πιστεύω ότι σε δικιά τους εμφάνιση θα είναι ακόμα καλύτεροι.
Παναγιώτης Λουκάς
Septicflesh
Περίπου στις 21:15 ήρθε η σειρά των Septicflesh. Με κάπως περισσότερο κόσμο από τα προηγούμενα συγκροτήματα, ξεκίνησαν με το "The Vampire From Nazareth" από τον τελευταίο τους δίσκο. Είχαν καλό ήχο, ωραίο στήσιμο πάνω στη σκηνή και στάθηκαν με σοβαρότητα, όπως δηλαδή αρμόζει σε αυτό που είναι οι Septicflesh.
Υπήρχαν στιγμές που η ατμόσφαιρα ήταν επιβλητική όπως συνέβη στο "A Great Mass Of Death", αλλά και σε άλλα κομμάτια της εμφάνισής τους. Οι επιλογές και πάλι στηρίχθηκαν στα δύο τελευταία τους άλμπουμ, με τον Σωτήρη να εμφανίζεται επί σκηνής για κάποια καθαρά φωνητικά, αλλά και στα δύο τελευταία κομμάτια του set (Anubis, Five-Pointed Star) να αναλαμβάνει την κιθάρα.
Έχω αναφέρει ότι το θέμα με τις εμφανίσεις των Septic Flesh είναι ότι έχουν πολλά προηχογραφημένα σημεία. Αυτό είναι σε ένα βαθμό αναμενόμενο, καθώς δεν μπορούν σε κάθε τους εμφάνιση να έχουν μαζί και μια ορχήστρα, αλλά σε κάθε περίπτωση μειώνει το «ζωντανό» του πράγματος. Νομίζω ότι δεν μπορούμε να έχουμε άλλη επιλογή και όσοι αγαπούν την μπάντα πρέπει να ζήσουν με αυτό. Πιθανότατα στο μέλλον θα μπορούσε να υπάρξει κάποια συναυλία με μια ορχήστρα να αποδίδει τα συμφωνικά μέρη της μουσικής τους.
Πέρα από αυτά, ο Σπύρος αναφέρθηκε στην τιμή που τους έγινε να μοιραστούν την ίδια σκηνή με τους Dead Can Dance, μάς ευχαρίστησε που βρεθήκαμε εκεί, όσοι ήταν παρόν χειροκρότησαν την μπάντα, η οποία μετά από λίγο αποχώρησε ανανεώνοντας το ραντεβού για το 2014 με νέο δίσκο. Συνολικά ήταν μια αξιοπρεπής εμφάνιση, με δύναμη, ενέργεια, ατμόσφαιρα και λίγο κόσμο να την παρακολουθεί.
Setlist: The Vampire From Nazareth / Communion / A Great Mass Of Death / Pyramid God / Virtues Of The Beast / Unbeliever / Ocean Of Grey / Lovecraft's Death / We, The Gods / Persepolis / Anubis / Five-Pointed Star
Dead Can Dance
Τους Dead Can Dance τους είδαμε τον προηγούμενο Σεπτέμβριο (σε μια προσωπικά αποφράδα ημέρα, στα τσακίδια, κακό ψόφο...), στο θέατρο του Λυκαβηττού, σε έναν χώρο που θεωρητικά η μουσική τους μπορεί να ταιριάξει με μεγαλύτερη ευκολία, από μια αρένα σαν αυτή του Terravibe.
Ο κόσμος που μαζεύτηκε να τους παρακολουθήσει ήταν δυστυχώς λιγοστός και υπήρξε και καθυστέρηση, καθώς το συγκρότημα εμφανίστηκε λίγο μετά τις 23:00 το βράδυ. Παρόλα αυτά οι Dead Can Dance δεν πτοήθηκαν. Ήταν για μια ακόμη φορά εξαιρετικοί και φρόντισαν να μαγέψουν αυτούς που επέλεξαν να μετακινηθούν μέχρι την Μαλακάσα για να τους δουν.
Χωρίς να αδικούμε τους υπόλοιπους, η Lisa Gerrard τράβηξε την προσοχή όλων με την ασύγκριτη και μεγαλειώδη φωνή της καθηλώνοντας τους πάντες. Ότι και να τραγούδησε, το έκανε πραγματικά τέλεια και δεν άφησε περιθώρια για συγκρίσεις με οποιαδήποτε άλλη γυναικεία φωνή του φεστιβάλ. Όσες φορές και να την δεις, δεν μπορείς να το πιστέψεις. Επάξια στο πλευρό της στάθηκε και ο Brendan Perry, χωρίς να υστερήσει σε κανένα σημείο.
Η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν ήταν μοναδική. Ανάλογα με το κομμάτι που επέλεγαν να μας παρουσιάσουν δημιουργούσαν ένα διαφορετικό ηχητικό τοπίο και κατάφερναν να μας συνεπάρουν με τη μουσική τους. Δεν παρέλειψαν ούτε τώρα να διασκευάσουν το "Είμαι Πρεζάκιας", ρεμπέτικο της δεκαετίας του '30 τραγουδισμένο από την σπουδαία Ρόζα Εσκενάζυ, κάτι που παρουσιάζουν συχνά στο set τους και εκτός Ελλάδας. Η έκπληξη ήρθε αμέσως μετά όταν διασκεύασαν ένα σμυρναίικο, (όσο και αν έψαξα δεν μπόρεσα να βρω τον τίτλο του) το οποίο με την μεθυστική ανατολίτικη μελωδία του ώθησε τον κόσμο να χορεύει στο ρυθμό του.
Συνολικά η εμφάνιση των Dead Can Dance δεν υστέρησε σημαντικά από την αντίστοιχη στο Λυκαβηττό τον Σεπτέμβριο του 2012. Ωστόσο, η διαφορά στην αισθητική του χώρου αλλοίωνε σε ένα βαθμό την ατμόσφαιρα της μουσικής τους και δεν βοηθούσε να αναδειχθούν όλες οι πτυχές της. Προσωπικά την τοποθετώ λίγο πιο κάτω από την περσινή, αλλά καταχειροκροτήθηκαν από αυτούς που έμειναν στο terravibe μέχρι και λίγο μετά τις 00:30.
Children Of The Sun
Agape
Rakim
Kiko
Amnesia
Sanvean
Black Sun
Nierika
Opium
The Ubiquitous Mr. Lovegrove
Cantara
Είμαι Πρεζάκιας
Song To The Siren
Return Of The She-King
Συνοψίζοντας, για το Rockwave 2013 μπορούμε να πούμε πολλά. Το πρώτο πράγμα που τράβαγε το μάτι και σε έκανε να διερωτάσαι «γιατί;» ήταν το ετερόκλητο, ανομοιογενές και αταίριαστο line-up. Ονόματα τα οποία είναι δύσκολο να συνυπάρξουν την ίδια μέρα ενός φεστιβάλ και τα οποία σε κάθε περίπτωση προσελκύουν εντελώς διαφορετικό κοινό. Ακραίο metal και εμπορική, εύπεπτη μουσική ευρείας κατανάλωσης την ίδια ημέρα είναι κάτι που δεν το συναντάς εύκολα και αποτελεί προϊόν σπάνιας έμπνευσης. Αυτό που έλειπε ήταν κάτι πιο ενδιάμεσο ηχητικά, κάτι πιο rock. Υπήρχαν επιλογές, ενδεχομένως ακριβές επιλογές, αλλά κάθε τι που αξίζει έχει και ένα κόστος. Από την άλλη, υπήρξαν πολλές περιπτώσεις συγκροτημάτων τα οποία έχουμε δει κατ' επανάληψη και δε νομίζω ότι προσέθεσαν κάτι περισσότερο από αυτό που ξέρουμε ήδη για αυτά. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλλον λειτούργησε αρνητικά.
Επίσης, το δίωρο κενό το μεσημέρι της κάθε ημέρας δεν μπορώ να φανταστώ που χρησίμευσε. Πραγματικά αδυνατώ. Μεγάλοι χαμένοι αυτής της εφεύρεσης ήταν τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν πριν το διάλειμμα και τα οποία αναγκάστηκαν να παίξουν μπροστά σε 10-15-20 άτομα, πιθανότατα φίλους και συγγενείς.
Στα θετικά προσμετράτε ότι το πρόγραμμα (με τρανταχτή εξαίρεση την τελευταία ημέρα) τηρήθηκε με ακρίβεια, κάτι το οποίο ασφαλώς και είναι απαραίτητο και ευνόητο, απλά επειδή στο παρελθόν έχουμε δει διάφορα ευτράπελα, ας το επισημάνουμε.
Εμπορικά το φεστιβάλ το κράτησε η Lana Del Rey, της οποία το κοινό (όχι απαραίτητα μουσικόφιλο) ήταν πολυπληθέστερο από αυτό των υπολοίπων ονομάτων στις άλλες μέρες του φεστιβάλ. Αξιοσημείωτη ήταν και η προσέλευση της πρώτης ημέρας με το ελληνόφωνο πρόγραμμα, το οποίο ναι μεν δεν κόλλαγε με αυτό των υπολοίπων, αλλά κύλησε μια χαρά. Ωστόσο, το σκηνικό, ιδιαίτερα της τέταρτης και τελευταίας ημέρας, με τις μπάντες να εμφανίζονται μπροστά σε μετρημένους, ήταν μάλλον απογοητευτικό.
Στο καθαρά μουσικό κομμάτι για περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε το αντίστοιχο report για κάθε συγκρότημα. Αλλά μιας και μου δίνεται η ευκαιρία, θα ήθελα να εκφέρω μια εντελώς προσωπική άποψη. Θα έλεγα ότι το καλύτερο metal συγκρότημα ήταν με διαφορά οι Carcass, οι οποίοι άξιζαν μιας καλύτερης μεταχείρισης αναφορικά με την ώρα εμφάνισης. Πολύ καλή παρουσία, αν και δεν το περίμενα, ήταν και αυτή των Suicidal Tendencies.
Από τα υπόλοιπα συγκροτήματα, οι Dead Can Dance μάς μάγεψαν για μια ακόμη φορά, αλλά ταιριάζουν καλύτερα σε ένα θέατρο, οι Ska-P άρεσαν στο κοινό τους και ήταν όντως καλοί, ενώ η εμφάνιση της Lana Del Rey πιθανότατα θα αποτελέσει σημείο αναφοράς αυτών που θέλουν να λένε «ήμουν και εγώ εκεί».
Αντώνης Κονδύλης
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
Mahakala
Μετά συγγενών και φίλων, οι Mahakala ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 12:00. Γνωστό το σκηνικό του πρώτου support πλέον από τις προηγούμενες μέρες, με τη μόνη διαφορά ότι το θλιβερό της κατάστασης μεταφέρθηκε στην Terra Stage, με την αντίθεση χώρου - κοινού να μεγαλώνει κάνοντας τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, λοιπόν, η μπάντα πραγματοποίησε μια εμφάνιση - αγγαρεία μπροστά σε μια ...λαοθάλασσα 30 ατόμων.
Με μειωμένη τη διάρκειά τους, οι Mahakala παρουσίασαν το περιορισμένο set τους που βασίστηκε στο φετινό ντεμπούτο τους, "Devil's Music". Η απόδοσή τους ήταν μεν ικανοποιητική και η φύση της μουσικής τους αρκετά ταιριαστή ακόμα και γι' αυτόν τον δύσκολο ρόλο, όμως οι αλλαγές στο χρονοδιάγραμμα δεν τους επέτρεψαν να μείνουν στη σκηνή για πάνω από 30 λεπτά, παραχωρώντας εσπευσμένα τη θέση τους στα επόμενα group.
Tardive Dyskinesia
Λίγα λεπτά μετά το τέλος της εμφάνισης των Mahakala, οι Tardive Dyskinesia τους αντικατέστησαν με την εικόνα ωστόσο να παραμένει ομοίως απογοητευτική. Η αθηναϊκή μπάντα κατέλαβε τη σκηνή με όρεξη δυσανάλογη αυτής που ενέπνεε η όλη κατάσταση, παίζοντας το μοντέρνο djent-ο-death τους με ωραίο στήσιμο, δύναμη και επαγγελματισμό.
Οι επιλογές τους προήλθαν κατά βάση από την τελευταία τους δουλειά, "Static Apathy In Fast Forward", με τη δυσρυθμική καφρίλα τους να μεταδίδεται ολόσωστα στους λιγοστούς παρευρισκόμενους, παρόλο την αντι-φεστιβαλική τους φύση και τον συνδυασμό της με τον ντάλα ήλιο. Ολοκληρώνοντας άρον-άρον το δικό τους ημίωρο, οι Tardive Dyskinesia αποχώρησαν από τη σκηνή, περνώντας τη σκυτάλη στους Acid Death.
Βαγγέλης Ευαγγελάτος
Acid Death
Επόμενοι στο line-up του φεστιβάλ ήταν οι Acid Death, που μετά την ξαφνική αλλαγή έπαιξαν στις 13:45 για μισή ώρα αντί για μια ώρα που είχε προγραμματιστεί. Ένα από τα παλαιότερα ελληνικά συγκροτήματα, επανήλθαν το 2012 μετά από πολλά χρόνια απουσίας και μας δόθηκε έστω και μετ' εμποδίων η ευκαιρία να τους δούμε στο φετινό Rockwave.
Πραγματοποίησαν μια αξιοπρεπή εμφάνιση, με ανεκτό θα έλεγα ήχο. Επέλεξαν κομμάτια από όσο μπορούσαν περισσότερα σημεία της πορείας τους και καταχειροκροτηθήκαν από τα 50 περίπου άτομα που τους παρακολούθησαν. Ασφαλώς και ή μπάντα δεν έχει καμία ευθύνη για αυτό το σκηνικό, το οποίο και αναγκάστηκε να το ανεχτεί.
Αντώνης Κονδύλης
Opera Chaotique
Τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν καθόλου ούτε στην εμφάνιση των Opera Chaotique, αφού τα 50 περίπου άτομα που βρέθηκαν να τους παρακολουθούν συνέρρευσαν ύστερα από αρκετές έμμεσες παροτρύνσεις του frontman του σχήματος, ο οποίος φαίνεται να κρύβει μέσα του έναν εν δυνάμει stand up κωμικό. Μια λυπηρή γενικά εικόνα μπροστά από τη σκηνή στις εμφανίσεις των μικρότερων συγκροτημάτων που κλήθηκαν να παίξουν υπό τον ανυπόφορο ήλιο.
Έχοντας στη διάθεσή τους ένα μισάωρο, απέδωσαν εξαιρετικά ένα ομολογουμένως δύσκολο είδος που περιέχει cabaret και θεατρικά στοιχεία σε συνδυασμό με jazz opera. Οι Tenorman και Voodoo Drummer συνοδευόμενοι επί σκηνής από άρπα, τσέλο και σοπράνο εστίασαν κυρίως σε συνθέσεις από τον επερχόμενο δίσκο τους, "Poems Of A Dirty Old Man", μελοποιώντας ποιήματα του Charles Bukowski,όπως τα "Girl In A Miniskirt Reading The Bible Outside My Window" και "To The Whore Who Took My Poems", αλλά και από το ντεμπούτο άλμπουμ τους, "Death Of The Phantom Of The Opera", ενώ διασκεύασαν και αρκετά συμπαθητικά το "The Piano Has Been Drinking" του Tom Waits.
Αν και αρκετά αντιφεστιβαλικοί λόγω είδους, οι Opera Chaotique φαίνεται να έχουν τη δυνατότητα να κερδίσουν το ελληνικό κοινό με τη διαφορετικότητα τους και σίγουρα αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία σε έναν καταλληλότερο για τη μουσική τους χώρο.
Chaostar
Την σκυτάλη πήρε η πιο πειραματική και αντιεμπορική μπάντα της ημέρας, το alter ego του Χρήστου Αντωνίου των Septic Flesh. Με αρκετά χρόνια στην πλάτη, σχετικά σταθερό line up πλέον και κάμποσες εμφανίσεις να περιορίζουν το όποιο άγχος, η εμφάνισή των Chaostar ήταν μια πολύ «παράξενη» εμπειρία για τους απειροελάχιστους παρευρισκόμενους.
Η ατμοσφαιρική, soundtrackική μουσική των Chaostar με τα παραδοσιακά όργανα, τα κρουστά και την σοπράνο σίγουρα είναι δύστροπη ακόμα και κατά την ακρόαση στην ασφάλεια του σπιτιού σου. Πόσο μάλλον όταν εν αγνοία του κανείς έρχεται αντιμέτωπος με αντισυμβατικές συνθέσεις, όπως τα "Un Pensiero Per Il Destino", "Sorrow Descending" και "Truth Will Prevail" με το dubstep κλείσιμο από το "Anomima". Η πιο προσιτή / μελωδική στιγμή τους ήταν και η «διασκευή» του "Misery's King", όπως τη βρίσκουμε στον τελευταίο τους δίσκο.
Προσωπικά, θεωρώ λανθασμένη κίνηση την τοποθέτηση των Opera Chaotique και Chaostar σε ένα rock/metal festival λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα τους, που δύσκολα εκτιμά κανείς κάτω από ντάλα ήλιο σε πετσοκομμένο set.
Άλκης Κοροβέσης
Craig Walker
Δεν έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που είδαμε τους Archive. Όπως είχα γράψει τότε, τους είδαμε, θα πάρουμε και τη «δόση» μας από τον Craig Walker και νομίζω ότι για το 2013 κλείσαμε με τους Βρετανούς. Πολλές φορές η οικειότητα δεν βγαίνει σε καλό. Είναι γνωστό ότι ο Walker έχει την χώρα μας σαν δεύτερο σπίτι του και πιθανόν να έχει υιοθετήσει ορισμένες συνήθειές μας. Μάλλον πρέπει να είχε πιει ένα ποτηράκι παραπάνω πριν την εμφάνισή του και ήταν σε κατάσταση ευθυμίας κατά τη διάρκεια του live.
Με το που βγαίνει μας λέει «καλησπέρα» και αμέσως μετά «καληνύχτα» και πραγματικά το να τελείωνε το live εκείνη την ώρα δεν νομίζω να το παρατηρούσε κανείς αφού οι φωτογράφοι ήταν περισσότεροι από το κοινό που τον έβλεπε. Έπρεπε να περάσουν μερικά τραγούδια για να μαζευτεί λίγος κόσμος μπροστά από τη σκηνή για να αρχίσει ο Walker να μας λέει διάφορες χαζομάρες με τη λέξη «bitches» να επαναλαμβάνεται αρκετές φορές. Από τραγούδια εκτός από τα δικά του με συνοδεία μιας guest τραγουδίστριας, ακούσαμε το "Again" με ένα πέρασμα και από τo "Wish You Were Here", ενώ για το τέλος αφού μας έβαλε να επαναλάβουμε μερικές φορές κάτι γαλλικά για την κυβέρνηση και το ΔΝΤ έπαιξε και το "Fuck You".
Το setlist είχε ένα ακόμα τραγούδι που κόπηκε λόγω χρόνου με τον Walker σε άψογα ελληνικά να λέει την πιο γνωστή ελληνική λέξη. Η καλή διάθεση του Walker συνεχίστηκε και μετά στους Monophonics όταν βρέθηκε μαζί με το κοινό και έκανε ένα show με τους φωτογράφους. Σίγουρα η εμφάνιση αυτή δεν συγκαταλέγεται στις καλύτερες που έχει κάνει, αλλά δεν νομίζω να ενόχλησε και κανέναν.
Setlist: Bridge Scene / Give It To Love / Bright Eyes / Fadeout Line / Like A Star / Again / Tired Heart / Fly Fly Away / Wasted / Fuck You
Monophonics
Το σημερινό πρόγραμμα μάς μπέρδεψε λίγο. Σήμερα είχε ανακοινωθεί ότι θα έπαιζαν οι Septic Flesh πρώτα και μετά οι Monophonics, αλλά έγινε το αντίθετο. Άλλο ένα συγκρότημα που μας είχε επισκεφτεί πρόσφατα (2012) με την εξαμελή μπάντα από το San Francisco να είχε παίξει στο Gazarte.
Όπως λένε και οι ίδιοι παίζουν psychedelic soul & heavy funk και δεν ήταν δύσκολο για αυτούς να ξεσηκώσουν το λιγοστό κοινό που ήταν σήμερα στο φεστιβάλ. Εκτός από δικά τους τραγούδια ακούσαμε μια σφήνα από το "Miss You" και διασκεύασαν επιτυχημένα τα "California Dreamin'" (The Mamas & The Papas) και το "Baby I Love You" (Aretha Franklin).
Στη χώρα μας είχαν γίνει γνωστοί με μια ακόμα διασκευή και δεν ήταν δυνατόν να μην παίξουν το "Bang Bang (My Baby Shot Me Down)" που λόγω Ταραντίνο αρκετοί πίστευαν ότι ήταν από την Nancy Sinatra, αλλά πρώτη όμως το είχε τραγουδήσει η Cher. Μας άφησαν με την υπόσχεση ότι σύντομα θα τους δούμε ξανά και πιστεύω ότι σε δικιά τους εμφάνιση θα είναι ακόμα καλύτεροι.
Παναγιώτης Λουκάς
Septicflesh
Περίπου στις 21:15 ήρθε η σειρά των Septicflesh. Με κάπως περισσότερο κόσμο από τα προηγούμενα συγκροτήματα, ξεκίνησαν με το "The Vampire From Nazareth" από τον τελευταίο τους δίσκο. Είχαν καλό ήχο, ωραίο στήσιμο πάνω στη σκηνή και στάθηκαν με σοβαρότητα, όπως δηλαδή αρμόζει σε αυτό που είναι οι Septicflesh.
Υπήρχαν στιγμές που η ατμόσφαιρα ήταν επιβλητική όπως συνέβη στο "A Great Mass Of Death", αλλά και σε άλλα κομμάτια της εμφάνισής τους. Οι επιλογές και πάλι στηρίχθηκαν στα δύο τελευταία τους άλμπουμ, με τον Σωτήρη να εμφανίζεται επί σκηνής για κάποια καθαρά φωνητικά, αλλά και στα δύο τελευταία κομμάτια του set (Anubis, Five-Pointed Star) να αναλαμβάνει την κιθάρα.
Έχω αναφέρει ότι το θέμα με τις εμφανίσεις των Septic Flesh είναι ότι έχουν πολλά προηχογραφημένα σημεία. Αυτό είναι σε ένα βαθμό αναμενόμενο, καθώς δεν μπορούν σε κάθε τους εμφάνιση να έχουν μαζί και μια ορχήστρα, αλλά σε κάθε περίπτωση μειώνει το «ζωντανό» του πράγματος. Νομίζω ότι δεν μπορούμε να έχουμε άλλη επιλογή και όσοι αγαπούν την μπάντα πρέπει να ζήσουν με αυτό. Πιθανότατα στο μέλλον θα μπορούσε να υπάρξει κάποια συναυλία με μια ορχήστρα να αποδίδει τα συμφωνικά μέρη της μουσικής τους.
Πέρα από αυτά, ο Σπύρος αναφέρθηκε στην τιμή που τους έγινε να μοιραστούν την ίδια σκηνή με τους Dead Can Dance, μάς ευχαρίστησε που βρεθήκαμε εκεί, όσοι ήταν παρόν χειροκρότησαν την μπάντα, η οποία μετά από λίγο αποχώρησε ανανεώνοντας το ραντεβού για το 2014 με νέο δίσκο. Συνολικά ήταν μια αξιοπρεπής εμφάνιση, με δύναμη, ενέργεια, ατμόσφαιρα και λίγο κόσμο να την παρακολουθεί.
Setlist: The Vampire From Nazareth / Communion / A Great Mass Of Death / Pyramid God / Virtues Of The Beast / Unbeliever / Ocean Of Grey / Lovecraft's Death / We, The Gods / Persepolis / Anubis / Five-Pointed Star
Dead Can Dance
Τους Dead Can Dance τους είδαμε τον προηγούμενο Σεπτέμβριο (σε μια προσωπικά αποφράδα ημέρα, στα τσακίδια, κακό ψόφο...), στο θέατρο του Λυκαβηττού, σε έναν χώρο που θεωρητικά η μουσική τους μπορεί να ταιριάξει με μεγαλύτερη ευκολία, από μια αρένα σαν αυτή του Terravibe.
Ο κόσμος που μαζεύτηκε να τους παρακολουθήσει ήταν δυστυχώς λιγοστός και υπήρξε και καθυστέρηση, καθώς το συγκρότημα εμφανίστηκε λίγο μετά τις 23:00 το βράδυ. Παρόλα αυτά οι Dead Can Dance δεν πτοήθηκαν. Ήταν για μια ακόμη φορά εξαιρετικοί και φρόντισαν να μαγέψουν αυτούς που επέλεξαν να μετακινηθούν μέχρι την Μαλακάσα για να τους δουν.
Χωρίς να αδικούμε τους υπόλοιπους, η Lisa Gerrard τράβηξε την προσοχή όλων με την ασύγκριτη και μεγαλειώδη φωνή της καθηλώνοντας τους πάντες. Ότι και να τραγούδησε, το έκανε πραγματικά τέλεια και δεν άφησε περιθώρια για συγκρίσεις με οποιαδήποτε άλλη γυναικεία φωνή του φεστιβάλ. Όσες φορές και να την δεις, δεν μπορείς να το πιστέψεις. Επάξια στο πλευρό της στάθηκε και ο Brendan Perry, χωρίς να υστερήσει σε κανένα σημείο.
Η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν ήταν μοναδική. Ανάλογα με το κομμάτι που επέλεγαν να μας παρουσιάσουν δημιουργούσαν ένα διαφορετικό ηχητικό τοπίο και κατάφερναν να μας συνεπάρουν με τη μουσική τους. Δεν παρέλειψαν ούτε τώρα να διασκευάσουν το "Είμαι Πρεζάκιας", ρεμπέτικο της δεκαετίας του '30 τραγουδισμένο από την σπουδαία Ρόζα Εσκενάζυ, κάτι που παρουσιάζουν συχνά στο set τους και εκτός Ελλάδας. Η έκπληξη ήρθε αμέσως μετά όταν διασκεύασαν ένα σμυρναίικο, (όσο και αν έψαξα δεν μπόρεσα να βρω τον τίτλο του) το οποίο με την μεθυστική ανατολίτικη μελωδία του ώθησε τον κόσμο να χορεύει στο ρυθμό του.
Συνολικά η εμφάνιση των Dead Can Dance δεν υστέρησε σημαντικά από την αντίστοιχη στο Λυκαβηττό τον Σεπτέμβριο του 2012. Ωστόσο, η διαφορά στην αισθητική του χώρου αλλοίωνε σε ένα βαθμό την ατμόσφαιρα της μουσικής τους και δεν βοηθούσε να αναδειχθούν όλες οι πτυχές της. Προσωπικά την τοποθετώ λίγο πιο κάτω από την περσινή, αλλά καταχειροκροτήθηκαν από αυτούς που έμειναν στο terravibe μέχρι και λίγο μετά τις 00:30.
SETLIST
Children Of The Sun
Agape
Rakim
Kiko
Amnesia
Sanvean
Black Sun
Nierika
Opium
The Ubiquitous Mr. Lovegrove
Cantara
Είμαι Πρεζάκιας
Song To The Siren
Return Of The She-King
Συνοψίζοντας, για το Rockwave 2013 μπορούμε να πούμε πολλά. Το πρώτο πράγμα που τράβαγε το μάτι και σε έκανε να διερωτάσαι «γιατί;» ήταν το ετερόκλητο, ανομοιογενές και αταίριαστο line-up. Ονόματα τα οποία είναι δύσκολο να συνυπάρξουν την ίδια μέρα ενός φεστιβάλ και τα οποία σε κάθε περίπτωση προσελκύουν εντελώς διαφορετικό κοινό. Ακραίο metal και εμπορική, εύπεπτη μουσική ευρείας κατανάλωσης την ίδια ημέρα είναι κάτι που δεν το συναντάς εύκολα και αποτελεί προϊόν σπάνιας έμπνευσης. Αυτό που έλειπε ήταν κάτι πιο ενδιάμεσο ηχητικά, κάτι πιο rock. Υπήρχαν επιλογές, ενδεχομένως ακριβές επιλογές, αλλά κάθε τι που αξίζει έχει και ένα κόστος. Από την άλλη, υπήρξαν πολλές περιπτώσεις συγκροτημάτων τα οποία έχουμε δει κατ' επανάληψη και δε νομίζω ότι προσέθεσαν κάτι περισσότερο από αυτό που ξέρουμε ήδη για αυτά. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλλον λειτούργησε αρνητικά.
Επίσης, το δίωρο κενό το μεσημέρι της κάθε ημέρας δεν μπορώ να φανταστώ που χρησίμευσε. Πραγματικά αδυνατώ. Μεγάλοι χαμένοι αυτής της εφεύρεσης ήταν τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν πριν το διάλειμμα και τα οποία αναγκάστηκαν να παίξουν μπροστά σε 10-15-20 άτομα, πιθανότατα φίλους και συγγενείς.
Στα θετικά προσμετράτε ότι το πρόγραμμα (με τρανταχτή εξαίρεση την τελευταία ημέρα) τηρήθηκε με ακρίβεια, κάτι το οποίο ασφαλώς και είναι απαραίτητο και ευνόητο, απλά επειδή στο παρελθόν έχουμε δει διάφορα ευτράπελα, ας το επισημάνουμε.
Εμπορικά το φεστιβάλ το κράτησε η Lana Del Rey, της οποία το κοινό (όχι απαραίτητα μουσικόφιλο) ήταν πολυπληθέστερο από αυτό των υπολοίπων ονομάτων στις άλλες μέρες του φεστιβάλ. Αξιοσημείωτη ήταν και η προσέλευση της πρώτης ημέρας με το ελληνόφωνο πρόγραμμα, το οποίο ναι μεν δεν κόλλαγε με αυτό των υπολοίπων, αλλά κύλησε μια χαρά. Ωστόσο, το σκηνικό, ιδιαίτερα της τέταρτης και τελευταίας ημέρας, με τις μπάντες να εμφανίζονται μπροστά σε μετρημένους, ήταν μάλλον απογοητευτικό.
Στο καθαρά μουσικό κομμάτι για περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε το αντίστοιχο report για κάθε συγκρότημα. Αλλά μιας και μου δίνεται η ευκαιρία, θα ήθελα να εκφέρω μια εντελώς προσωπική άποψη. Θα έλεγα ότι το καλύτερο metal συγκρότημα ήταν με διαφορά οι Carcass, οι οποίοι άξιζαν μιας καλύτερης μεταχείρισης αναφορικά με την ώρα εμφάνισης. Πολύ καλή παρουσία, αν και δεν το περίμενα, ήταν και αυτή των Suicidal Tendencies.
Από τα υπόλοιπα συγκροτήματα, οι Dead Can Dance μάς μάγεψαν για μια ακόμη φορά, αλλά ταιριάζουν καλύτερα σε ένα θέατρο, οι Ska-P άρεσαν στο κοινό τους και ήταν όντως καλοί, ενώ η εμφάνιση της Lana Del Rey πιθανότατα θα αποτελέσει σημείο αναφοράς αυτών που θέλουν να λένε «ήμουν και εγώ εκεί».
Αντώνης Κονδύλης
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com